Alle inzendingen over SPEUREND

Ik kleed me uit op een registerknop terwijl jij gokken mag naar namen die ik al speurend heb besproken... 'Maître d'orgue, merci!'…

Het meeuwengeschreeuw mis ik in de polder het geluid van die gillende geeuw en gekrakeel, met hun krijsen, met hun kromme puntige snavel, geel het eisen en krijgen en pikken en pakken en hakken als gieren, loerend speurend en peurend in kieren Ik lijk wel niet wijs want ik mis hun gekrijs hun scherpe vlucht zomaar vallend uit lucht naast…

dacht te kennen en bleven stil verborgen nog achter beuk of hakhout hoog Ik spoedde voort geen rust opzij te gluren want verder lichter beeld en doel wellicht totdat een scherpe bocht mij desorienteerde Polaris keek niet langer op mij neer en bang te moede wankelde en neerwaarts zocht mijn blik Op weg naar Drie en Speuld en speurend…

Terwijl hij met zijn lodderige oogjes boven zijn professorbril speurend deze wereld opnam alsof het een anonieme planeet betrof. Nu, nu, nu, nú is hij eindelijk eindeloos high! wat ik hem als collega van harte gun.…

jeremiades sneuvelen in volstrekte stilte hun sikkel is kil en koud Maar zij zien niet dat ik een vredige spiegeloceaan kan zijn goddelijke geheimen en verrukkelijke vruchten herbergend die ik wens te vergeven aan de minste onder mijn vrienden En ze zien niet dat door mijn uitgedoofde ogen een trouwe wolfshond meekijkt speurend…

Elk bloempje speurend, van tormentil tot rozenkransje de gentiaan er ook nog bij. De wilgenkatjes met hun zoete geur, verbergend het kleine vogelnestje met eitjes als van porselein, heel zachtgroen van kleur. Onbegrijpelijk dat ik daar als kind mocht zijn. Niet meer voor te stellen. Maar niemand keek er om naar mij.…

Jij zwijgt andermaal, uit kenbare hekel op m'n vragen, en blijft daarmee stug bezig de toekomst te vertragen Langzaam iets dichterbij, geblaf van speurende honden, nog deze dag zal hoop vergaan, zout voor alle wonden Met laatste stille wanhoop probeer jij te verhinderen, dat zij de pijn gaan voelen, die ze zullen vinden...…

Mijn rode kater Paus en ik Krijgen elk onze eigen kick Hij is bezeten van de jacht Ik houd van lezen in de nacht Nieuwsgierig speurend in mijn boek En hij is naar een muis op zoek Maar hij is zeker niet jaloers En houdt zijn eigen kittenkoers En zijn we 's avonds samen thuis Dan vangt hij, half als sport, een muis En ik jaag dan, niet zonder…

Al speurend langs mijn lijf, ben tenslotte een normaal wijf, zijn er dingen meer dan genoeg, die me verbazen, niet laat, eerder vroeg. Begin bij mijn tenen, langs hielen omhoog, mijn kuiten, knietjes, dijen, zijn in de loop der jaren flink gaan uitdijen. De grilligheden van het leven, zeg maar.…

vloeiende spiegel Mijn keten niet vast door 'n sneeuwvlok belast welk tot mijn conclusie slechts was een illusie en mij verlaat in innerlijke ruzie De roodvlamme fikken die innig hout likken geven mij een geveinsde troost Wijl ik zit voor de haard door 't schijnrood bedaard tuur ik in de nacht slechts door stilte bemacht tersluiks speurend…

En langs het beekwater gevuld met ooit iets van stroom Begint het rijkste dat ik ken van deze winterse droom Speurend naar schaatsen voelt nostalgie thuisgebracht En weer weet ik geen naam voor ook deze wonderlijke pracht.…

Aura en Zefyrus beid’ Speurend, dat hij was bereid, Als voorboden gingen zwieren, Beekskens, blaadren deden beven; Cupido haar volgde snel, Om spelen ’t gewoonlijk spel.…