inloggen
voeg je netgedicht toe

Netgedichten

netgedicht (nr. 55.233):

Vergane vriendschappen

Ze falen als vrienden en broeders
als verwanten en hoeders
wiens bier-bevloeide lippen
klatergouden woorden baren
hun herhaalde eden van trouw
blijken lichtzinnig gezworen
de holle wind verklankt

En ja, ik begrijp hen wel
soms ben ik de woeste zee
en tracht ik te tonen
wat in mijn inktzwarte diepten huist
wat gezonken en gebroken
op mijn bodem ligt te roesten

En ja, ik weet het wel
soms storm ik schuimbekkend
met woedende vloedgolven
beukend op hun bange dijken
zonder ooit te overtuigen

Soms huil ik als een dolle hond
naar een bleke, wassende maan
mijn jankende jeremiades
sneuvelen in volstrekte stilte
hun sikkel is kil en koud

Maar zij zien niet dat ik
een vredige spiegeloceaan kan zijn
goddelijke geheimen en
verrukkelijke vruchten herbergend
die ik wens te vergeven
aan de minste onder mijn vrienden

En ze zien niet
dat door mijn uitgedoofde ogen
een trouwe wolfshond meekijkt
speurend naar de volle maan
de kraters op haar huid
zijn als de gaten in mijn ziel.

Hun som is gelijk aan de som
van mijn vele vrienden
die het niet waren

Schrijver: Jan Frackiewicz, 18 april 2015


Geplaatst in de categorie: vriendschap

5.0 met 1 stemmen aantal keer bekeken 399

Er zijn 2 reacties op deze inzending:

Naam:
Ton Hettema
Datum:
8 augustus 2015
Een zeer herkenbaar gevoel dat in de diepe gangen van onze wezenlijkheid resoneert. Zou een soort introductie kunnen zijn voor (potentiele) nieuwe of hernieuwde vrienden.
Naam:
Mobar
Datum:
23 april 2015
Een gedicht om nogmaals opnieuw te begrijpen.
Graag herlezen.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)