Hartenkreten

hartenkreet (nr. 27.895):

Vlokkige Pracht

Een stipje uit duizend
omzichtig neersuizend
als een lastloos uit glasgegoten traan
Door 'n bleekblauwe vlaag
sereen, doch gestaag
vliegt voort een kristal
dwar'lend uit sneeuwval
zo modest, uit één van tal

Mijn hoofd een gitkolk
als ik tuur naar die wolk
waaruit dat klein donsveer komt waaien
Een kern van lazuur
achter een hemelvuur
herkende dan ik
met begerende blik
dat waar ik zo dikwijls door stik

Aldoor naderbij
duidelijk richting mij
begaf het klein witsel zich daar
Ik hief op mijn hand
als een zwoel ledikant
een raking zou zeer spoedig volgen
door goedmenend wol ingezwolgen
en een diepzachte landing gevolge

Toen het moment was
dat dit gesponnen stuk glas
zich verenigde met mijn warme palm
Oh kommer en kwel!
't eind was te snel
dit vriezig donsveer
welk ik zo begeer
traande ijzig langs mijn pols terneer

Eens rein en volmaakt
zo puur, en zo naakt
is nu slechts een vloeiende spiegel
Mijn keten niet vast
door 'n sneeuwvlok belast
welk tot mijn conclusie
slechts was een illusie
en mij verlaat in innerlijke ruzie

De roodvlamme fikken
die innig hout likken
geven mij een geveinsde troost
Wijl ik zit voor de haard
door 't schijnrood bedaard
tuur ik in de nacht
slechts door stilte bemacht
tersluiks speurend, naar die vlokkige pracht…