Alle inzendingen over Schittert vredig

witte december morgen zondag zonder zorgen de straten onbeschrijflijk vredig ingeslapen kom mee en zie hoe schittert toch dit witte pak als diamant op ‘t rode dak en ‘k weet dan wel in ‘t hel gestraal dat ‘t werk is van ‘t zonnespel…

als jij zacht mijn lichaam streelt voel ik gedachten dwalen in tijd waar rust nog schreeuwt om zwijgzame verhalen die geruisloos zijn ontstaan zonder enige pretentie vredig, kalm doch aangenaam als in een andere dimensie vergeet ik leegte om me heen geniet ik stil en huiver van de stilte heel alleen die schittert, puur en zuiver want…

Ik voel me nu gewichtloos ben bijna m'n geest voorbij van binnen brandt mijn innerlijk licht nog nooit was ik zo vredig en blij. Ik voel me samensmelten met een doorschijnend licht sereen ik word opgenomen door de kosmos hier wil ik snel weer heen…

hemelgewelf en je me daar zag komen aan de oever bij het meertje waar koele westenwinden ritselden door wilgen zou je me thuis kunnen brengen jij met je hoed tussen je vingers die de stralen uit je ogen wreef jij betoverend in het avondrood en dan met mij naar het verborgene blijven luisteren, lachen, vredig…

Vredig en sereen kadert het haar grenzen. Ze spiegelt hemelblauw in licht bewegen, schittert en verdiept zich zonder reden, met alleen een klein verdwarrelt licht geruis.. Het water zingt. Zachtjes, wat alleen, het zwijgen horen kan. En wie, het echt nog wil.. Stil.. Krakend, onbedaarlijk, stil.…

Alleen wanneer ik volledig vredig ben herken ik begrip, warmte en erkenning voor hoe mijn ziel in haar levensweg viel.…

Vrede zou zich mogen verbreiden en verspreiden als het strooigoed van Sint Nicolaas je zou het mogen rondstrooien zodat hart en geest zouden ontdooien en waar eens oorlog was en heerste zou dan vrede eindelijk zich kunnen ontplooien.…

Hoe vredig kan het dwalen tussen graven zijn zoekend naar geliefden de dood in namen uitgehouwen verweerde muren omsluiten liefdevol hun dierbaren stille najaarswolken hangen zwaar van regen over aangeharkte paden zelfs de stille wijsheid van de oude bomen traag bewegend in najaarswind laat troostende woorden los het zijn woorden…

Morgenster schittert. Ook de zon die komt dan op. En de dag begint.…

Er schittert schoonheid, ondersteboven, dubbel -- in de parkvijver.…

Soms schittert de zon in de druppel die ik ben -- in de levenszee.…

nog leefde en dit huis een thuis was voor iedereen die kwam maar jij bent alleen achter gebleven je hebt ze overleefd als “magere Hein’s” toekomstige bruid heb ook jij maar één leven en de klok loopt achteruit het is nu avond de dag des levens voorbij en over de stoelleuning hangen je kleren als altijd netjes in de vouw stil en vredig…

alles ademde rust uit rondom mij op die bewuste dag de zon die vurig bezig was in een stille waterpartij ‘k zat onder het dichte groen met het zonlicht op het bladerdak alsof mijn schaduw voor mij sprak het is hier goed van doen het werd zo stil, zo stil waar mijn ziel zich roerde langs een vredig oord mij voerde alsof het was om hemelswil…

Ik weet niet waarom juist dit vredig beeld na zoveel enerverende jaren, wat vaker door de dagelijkse dingen heen speelt, wie zou er toen al,de toekomst ontwaren? Wij werden naar elke windstreek verstrooid op vreemde wieken gedreven, geen van ons weet waar de onschuld van ooit, geloof en het geluk is gebleven.…

En ziet nog net hoe vredig het ooit was.…

.' Gij wist: - wij zwerven door dit vreemde leven Bij vreugdes dag, bij droefheids duistre nacht, Zoekend het woud waar liefdes klanken beven; Maar eens vermoeid van aller dingen pracht Vinden wij wat ons streven is gebléven: Stiltes vallei daar 't vredig is en zacht.…

De dood bevrijdt ons van dromen hij ontstijgt het lichaam de dood is immer vredig en geeft toegang tot iets wat wij niet weten één ding is zeker ergens in het hart van een ander zullen wij niet worden vergeten.…

Een fundament dat ons past als een vredig thuis.…

Bij het insluimeren van de nacht en lichtend dagontwaken hoor ik door het venster zacht geluiden van schone ochtend in koeren van de duif begin van het vredig dagen.…

Deze dag, zo rustig en fijn, kon het maar altijd zo vredig zijn.…

Een lichtje dat schittert in de duisternis. Een kaarsje dat brandt fluweel zacht. Met iets van schittering mag ik dat kaarsje zijn, dat zo lang branden zal zolang ik leven mag. Een kaarsje dat hoopt dat zijn licht- uitstraling wordt gekeerd. Dat iets van zijn menszijn door een andere lichtbron wordt gewaardeerd.…

Pril zonlicht schittert als miljoenen diamantjes in de dauwdruppels…

het danst ongeleid in vastomlijnde ogen reflectie schittert…

ze lonkt verleidt geurt sjanst schittert zo is ze de Lente…

De avond schittert kauwen vliegen gezamenlijk naar een flatgebouw.…

Lentetraan schittert als een ruwe diamant zo puur en zuiver.…

Champagne schittert licht door de glazen toekomst we drinken er op…

[Haiku] het water schittert een duizelingwekkend licht achter de duinpan…

ragfijn kant schittert parelende dauwdruppels ingenieus schouwspel…

Zijn vurige hoofd duidt de avond als een ster schittert lucifer…