Alle inzendingen over Sereen

door de hele wereld waait een andere wind ooit sereen en zonnig is zij guur en koud nu ons angst boezemend voor het onzichtbare dat ieder bedreigen kan met in toenemend aantal straaltjes van zonneschijn van blijken van waardering door de zorg voor elkaar die wij welhaast vergeten gelukkig hervinden kunnen in het stof van ons hart…

we dragen de zachte zinnen op handen boven de tijdelijkheid tillen we ze op langzaam schilderen we het strijklicht over tedere tonen met milde pennenstreken schrijven we een sereen woord op slapend papier onze handen schetsen tedere klanken in de lucht…

Zonlicht speelt met de golven Sereniteit met de zee gedeeld De wind danst zacht langs je kleding Een zee-gedachte speelt Diep dwalen ogen Het glinsterlicht wordt gewogen Uitzicht speelt met jouw inzicht De zee geeft het tegenwicht Laat golven maar komen Als het leven mag dromen De zee ademt door je gedachten Het innerlijk komt op krachten…

Stilstaan bij een prachtig moment geeft maar weer eens aan, hoe stilte mooi en zalig kan zijn.…

haar ogen één blik uit hen en alles is verloren alle zorgvuldig voorbereide zinnen alle kalmte en concentratie eigenlijk doet zij niks kijkt alleen maar zegt of hoort geen kwaad is zo vreselijk blij een bekend gezicht te zien zij glimlacht sereen, vol van vertrouwen en ik ben sprakeloos…

Sereen straalde je de rust uit, Die ik onmogelijk kon voelen... Mijn bloemen heb ik bij je neergelegd; Het was alsof je sliep, Ik kon het niet bevatten. Ik wilde je zo graag nog.... Aanraken..... Maar...jij was het niet, Die daar zo stil lag. Het was.....slechts een lichaam; Gescheiden van me Door het koude glas......…

In Rome hoorde ik een gezang, heel sereen, mea culpa, mea culpa, mea maxima culpa, maar soms klonk er ook, Bea culpa, Bea culpa, Bea Maxima culpa doorheen. Trix zei, jammer, ik had daar graag willen zijn, de paus was groots, maar het Vaticaan is me te klein.…

een gevoelige ballade in het moszachte gras laat zijn licht schijnen over jouw ivoorwitte, maagdelijke lichaam dat bijna onzichtbaar in het duister verschijnt kwetsbaar mooi in sereen witte tule dansend op verlangens van liederlijke woorden ontsproten uit mijn ziel laat ik me meevoeren door jouw dichterlijke schoonheid…

Heerlijk stil is het om mij heen het is hier stil en zo sereen idyllisch is het gezicht de nevel die uit de grond wordt opgelicht heel langzaam zie je het zweven de nevel komt tot leven kon ik het maar pakken maar het verdwijnt op de takken de zon verwarmd de damp aangetrokken als een soort mistlamp het stijgt over mij heen sprookjesland…

Sereen staan de bomen de takken fijn besnaard de knoppen nog even dicht voor ons bewaard wachtend op het zonnelicht en de jonge blonde fee die zal komen neemt ze het groen, de vogels en alle bloemen mee Dan bezingt ze jubelend de lente die weer stralend lacht na een lange koude winternacht…

heb tenminste empathie voor die mensen die daar in nottebohm sereen op de dood liggen te wachten en niet kunnen slapen. kan dat niet minder en anders, jonge buren???…

Zo af en toe is ze sereen en fijn als rijm op een sprietje gras. De zon laat haar bloeien in elk hart. Tot ze tot vlammende passie verwordt. Maar het mooist is ze ‘liefste’, sensueel en teder als een roos zachtjes tussen je lippen als je kust met je hartendief.…

jij hebt iets teers en breekbaars in verschijnen toch sta je als een rots in woeste zee je oogopslag laat alle weerstand met een lach verdwijnen jij voert de hoogste golven uit de stroming mee je artistieke vingers spelen schubert in een eindeloos duet zij bezweren ook het water tot een kabbelend sereen gebed…

zoals je daar ligt je aarzelende glimlach net ontwaakt op je gezicht je klamme haartjes plakken tegen je hoofd vochtige loomheid nog half verdoofd ik til je uit bed dicht tegen me aan ruik ik jouw zoete warmte en blijf even zo staan een moment van ons samen stil en sereen intens houden van zoals jij is er maar een!…

zijn kerstboom flonkert vrolijk de stal oogt warm en sereen engeltjes twinkelen olijk maar hij is alleen maar alleen stille nacht, heilige nacht kerstborrels verdrinken de tijd niemand die hem verwacht hij vergaat van de eenzaamheid zijn ogen waden door water langs herinneringen in de nis met op zijn schoot de kater en naast hem het gemis…

Ik voelde mij als een maan die zichtbaar werd door het beschijnen van de zon mijn ware leven ontwaakte sereen waar zoete melodieën weerklinken vervlogen op de adem van de wind jij hebt de fundamenten weggeslagen het zwarte tot puin geslagen voel mij gelukkig gegijzeld door hartstocht een versmelting van ons beiden en ben blij…

Eenzaamheid komt alleen het vreet zich een weg naar binnen en praat zonder veel zinnen maar de stilte is nooit sereen. Eenzaamheid grijpt om zich heen als klauwen in het duister slissende klanken, geen gefluister eenzaamheid, sarcastisch en gemeen.…

Puur wil ik de heldere geuren beleven zonder heimwee naar een vroeger leven nu prille liefde zonder levensvragen geluk vervult met mooie dagen puur als het diepste uit een bron sereen in innigheid verbonden zo helder als de dag begint geen zorgen over oude wonden puur wil ik het maanlicht zien in alles wat ik op zal schrijven moet liefde…

Een sereen winterlandschap schilderde je vanaf je hand in verte van een lange winter en het drong niet tot je door dat iemand je op afstand lief had maar door de dood was heengegaan in het koude landschap van de ratio bevroren jouw intieme gedachten hield de radiostilte het zwijgen aan totdat alles verdween in absentie en wat de dood…

Een sereen winterlandschap schilderde je vanaf je hand in verte van een lange winter en het drong niet tot je door dat iemand je op afstand lief had maar door de dood was heengegaan in het koude landschap van de ratio bevroren jouw intieme gedachten hield de radiostilte het zwijgen aan totdat alles verdween in absentie en wat de dood…

Puur wil ik de heldere geuren beleven zonder heimwee naar een vroeger leven nu prille liefde zonder levensvragen geluk vervult met mooie dagen puur als het diepste uit een bron sereen in innigheid verbonden zo helder als de dag begint geen zorgen over oude wonden puur wil ik het maanlicht zien in alles wat ik op zal schrijven moet liefde…

Onzichtbare handen bouwen luchtkastelen Door bijeen gewaaide wolken op te stapelen tot ongrijpbare torens Majestueuze nevelpaarden draven vooruit de zacht purperen hemelpoorten binnen Trompetten van mist blazen een vervlogen doch koninklijk lied die de muzieknoten van deze melodie sereen laat neerdalen Als een lieflijk zomerbuitje…

ik wilde woorden schrijven tekens van de taal eenvoudig als gras lichte woorden hebben hun eigen leven zijn uit de ziel ontsnapt sober en sereen ingetogen kleuren op het schrijverspalet lagen strijken fragiel penselen op wit papier schitterend transparant jij pakte het schildersmes zei dat eenvoudig als gras onhaalbaar maar…

Ik voel me samensmelten met een doorschijnend licht sereen ik word opgenomen door de kosmos hier wil ik snel weer heen…

zonder schroom of last van roos: met eigen bek kamt zij z'n pluimen van 's morgens zeven tot 's avonds laat vogelt zij uit hoe doodgewoon de kraan met pauwetrotse kroon keizerlijk voor de statie staat 'wat hij doet' zei ze sereen - de hekken als haar troon - voor het vallen van het zwart met al haar ziel of heel haar hart 'dat…

hij danst een pad tussen het puin de danser van Damascus muziek klinkt in zijn hoofd onhoorbaar voor publiek zon verlicht het grijze stof dat schuift en waaiert door het denkbeeldig huis dat hij nog ziet ik zie alleen een platgebrande stad verdwaald huisraad speelgoed dat verdwaasd getuigt hij danst stil en sereen zijn…

zodra luchten klaren, wolken in ruimte tuimelen wij over eilanden dwalen liefste, bewaak mijn dijken onze bladstille getijden; in leidzaam wederhoor, zo sereen weidse wijdte; streel het ogenblik, de stilstand van tijd het strijken over huidse haren schenk ons genade tem de eindeloze zuchtrivier dona nobis pacem…

En net zo licht en stil als je verscheen, vertrok je weer, de nacht, zo sereen.…

De morgendauw nevelt tijdloos als een pareldeken over het landschap Een stilte kleurt het morgenlicht langzaam in wolken van sereen In al haar schoonheid weeft de aarde parels van dauw aan het gebladerte De zon laat het landschap ontspringen in een fontein van geweven waterdamp Het is alsof de tijd niet meer bestaat alleen de schoonheid…

In een groene oase door sereenheid en rust omgeven waar het zonlicht de graven kust besef je de eindigheid van het leven waar alleen het gezang van de vogels de stilte doorbreekt als het verdriet zacht tot ons spreekt dan voel je het gemis van een dierbaar mens die er niet meer is In deze stille oase ontstaat een moment van bezinning om…