Alle inzendingen over Slagschaduw

Ik vroeg alleen maar of mevroi veel pijn had, het leek alsof de oorlog haar bevroor. Ze keek me aan of ze een doodsslang zag. Ze heeft toch niets te klagen dacht ik nog. De lacherige kinderen, ze komen elke dag, weten zij iets van oorlogspijn, wat zegt hun overlevingsstrijd? Hun moeder droeg haar zwijgen tot aan de grafrand toe, dat…

peilloos kijk ik over de rand van deze wereld de slagschaduw is enorm, platweg gezegd hang ik nutteloos in 't zwerk en is iedereen naar de maan…

eigen slagschaduw werpt schapen slapen daar, herkauwend, herkauwend, herkauwend tot de hei is gesponnen tot grove wol, mijn mantel, warm tegen de wind, ik sla hem om, wapen me met jouw zand in mijn zaken en reis, licht bepakt, verder – met jou verder in mijn hart zonder jou geen weg door de wereld…

Roeren in de pannen afgesleten houtje als je de saus wilt proeven nauwelijks nog een kommetje zo dienstbaar door de jaren dat je niet goed beseft hoe je haar zult missen als ze in de vaatwasser straks teveel is uitgeloogd vanzelfsprekendheid gevaarlijk geruststellend met stille gewonden en zelfs vermoorden in de slagschaduw van mijn…

Bleef alleen over het rillende riet en in het weiland de jongen in de verte die de zon blikkerend in zijn brandglas ving wat daar gebeurde kan alleen per schilderij Hoe het weiland opsteeg naar de wolken graspollen zich vastzetten in het hemelgewelf de jongen naar mica geurend, gehurkt als slagschaduw in het maaiveld verdween. ---------…

Zelfs als ie Holland kampioen kan maken Dan nog is Marco half niet het genie Dat ik op al die oude beelden zie: Vanaf die bank kan hij geen net meer raken De coach lijkt in de verte op de held Die hij ooit eens geweest is op het veld…

de slagschaduw van mijn armen vecht met het asfalt als een Don Quichote onbewust van de illusie. ik houd van dit spel met de zon als toeschouwer mijn schaduw omarmt mij als trouwe tochtgenoot. in een loodrechte omhelzing blijf ik twijfelend staan een silhouet volgt mij ongegeneerd sluipend.…

gordels vast riep de nostradame nazomer en de kraaien kriskras door onze dagen volautomatisch van wat moet dat moet en door naar de finale grootste begrafenis stroomopwaarts met stekeblinde snavels slagschaduwen over de blauwbedroefde aarde morgen as versplinterd glas morgen zal niets meer zijn zoals het was - en de kraaien de kraaien…

neen mijn voelen draagt geen vingers zonder tastbaarheden, m’n waarneembaar vermogen is me te eigen om het ergens tot rede te brengen het blijft in een staat van een non-oordelend proces dewelke ik omarm met een zekerheid die ik soms plots even bijster ben vogels wieken vleugels met slagschaduwen die telkens door de zon ter ere wordt…

Druppels vallen uiteen in achterlanden van verdreven illusies, zij kennen geen andere hoogten dan de slagschaduw van het maaiveld dat verzandt door de vertraagde stroming in lage luwten.…

een droom diep gelegen in het erbarmen waar zwijgers takken hakken en bladeren worden ontmand als filosofische krijgers de geur van bloed overpeinst de straat, met het denken losgerukt van stem en stil gebaar, de wind zuigt aan de valreep waar benen zich lossen van het openbaar gewoel want alles lijkt de dood te doen herrijzen als de slagschaduw…

Het tieren is in stilte opgegaan onder het kruis van ontzetting en een slagschaduw baart in het scherpste mes van een natuurlijk zwaard. De toekomst van het mededogen wordt in gulheid afgewogen.…

Verhit en stram sta ik in de slagschaduw van een dicht begroeide bos, zelf ooit geplant, me te verschuilen in een boomhut.…

alle kanten in sommige gevallen traag en lui daarin raken we de richting kwijt en uit zich in emoties vol razernij verwond en ruimtelijk vermomd in een ongeremd gevoel, afstand nemen als sediment wordt uiteindelijk door de cijfers afgeremd. ontkenning als hekel punt, als het op je heeft gemunt verwarring in de hardste ziel, ieder in de slagschaduw…

Slijpen we de messen om een natuurlijk deel te eisen, rechtvaardigheid in een vrije val rotsen in de ongetemde branding, de slagschaduw van onze natuur in de gevaren die ons omringen, de mythen blijken onze grootste buur, die naar geest niet te begrijpen is misschien wel de grootste straf.…

Kiest u voor groen en niet voor grijs of bruin dan moet u spoorslags naar Oostzaan vertrekken. Daar gaan ze heel hoog groene stroom opwekken. Geniet ervan vanuit uw achtertuin. Maar wie komt daar aan rijden op zijn paard? `t Is Don Quichot wild zwaaiend met zijn zwaard.…

Verstikkend in het rime riche perkament Gedecoreerd beslag over het leder Tussen de Hades en de Styx gevangen Bijeengepakte kuddes olifanten Hiërogliefen in de mummiekamers Eclips van farao's in koningsgraven De pieken van de Kölner Dom - een queeste Naar luchtkastelen in de Middeleeuwen Nu staan in Mekka en Qatar moskeeën Daar lost een slagschaduw…

Een gemelijk ontwaken In de slagschaduw der toekomstige plicht, In slaafse haast zich wreevlig op te maken Naar geestloze arbeid, wrokkende verricht. Avond. De gang terug. Vermoeid, versmeten, Voor elke daad te ledig, onbemind, Den slaap te zoeken in dit ene weten: Dat morgen 't eeuwig eendre herbegint. Zo is het dag na dagen.…

tot de middernacht wijl zonderlinge dorpelingen sliepen De laatste klanken waren weggestorven rond het middernachtelijke uur hoorde je de verre hese roep de muizenjacht der nachtuil was begonnen Geen sterveling op pad hooguit een stroper in weidengreppels struikgewas en heuvels in het struweel van woudzomen nabij Verscholen achter slagschaduw…