Alle inzendingen over Stem van de straat

geur van het eten dat er niet was De warmte van het bed dat niet wou komen De tram die niet reed De straten dwalen door de stad van mijn jeugd Iets moet er nog zijn De plek waar de dode jongen lag De stem van mijn vader: zie daar een vogel Opdat mijn kinderogen niet zagen De afdruk van een afgedragen kinderschoen Iets moet er nog…

Jongeren lopen soms zo doelloos zo samen over straat want ze willen niet naar huis toe in hun ogen staat de haat. Want thuis daar heersen regels en die komen ze niet na ze willen niet gedwongen luisteren naar pa en ma.…

Lamgeslagen door verdriet eenzaam door verloren jaren loop je moederziel alleen en er is niemand die je ziet. De vuilnisbak is nu je restaurant en een bosje jouw toilet je handen was je in een vieze sloot en er is niemand die op je let. Slapen doe je onder een brug of ergens in een portiek een dokter heb je nooit gezien want je bent nooit…

Tralies bederven het zicht Spullen zijn verdwenen In de etalage brandt wat licht Mijn reis maar weer vervolgd Op weg naar het feest De trap weer opgelopen Ik ben in de stad geweest Zonder mensen lijken gebouwen Verlaten en koud Niet meer dan een berg stenen Op een hoop weg gestouwd Het is stil op straat…

Mysterieus wanneer voetstappen klinken hol en leeg sporen die je achtervolgen als je alleen in het donker slechts verlicht door het flauwe schijnsel van de maan geschrokken omkijkt maar van tevoren weet dat er niets is en toch dat onbehaaglijke gevoel langs je rug kruipt lopend door donkere, verlaten straten…

Wat een genot Enkel nog Nederlands op straat Prachtig uitgesproken Pure poëzie Iedereen het ABN onder de knie Niemand van de dichtkunst verstoken Als iedereen straks Nederlands praat Komt de volgende stap aan bod Iedereen moet lachen Enkel nog vriendelijke mensen op straat Een prachtige glimlach, witte tanden Puur geluk…

Berlijn Je bent soms net ik Berlijn Half in de steigers Lopend door mij zie je wegen die snijden en straten die omarmen Kille gebouwen, onbegrepen architectuur en pleinen die verwarmen De geschiedenis Daar zal het niet meer aan ontkomen Het hart blijft kloppen De rivier zal altijd blijven stromen…

Daar in het dorp aan de Amstel lopen we door de straten van mijn jeugd snoepwinkel op de hoek, schepen op de trekvaart, kikkers in de sloot, schaatsende kinderen op de vijver, schaduwen van vroeger lopen met ons mee, in de rustige straten, nu - zonder winkels, touwtje springende kinderen, zigeuners op het parkeerplein.…

lantaarnpaal regen en mist verkeerde straat heb me vergist…

Alleen de hakken van m`n laarzen tikken op de stenen van een in donker gehulde straat het is net bij iedere stap in een licht dat af en toe verdwaalt uit een lantaarnpaal die daar waarschijnlijk al een tijdje staat het lijkt dan net of er een kinderkopjeskoor zingt en praat over eeuwen oude praatjesmakers over boeken van groot vermaak…

Ik liep de hele dag over straat om warmte en eten te vinden. Op dat moment werd mij bekend waar ik stond. Ik werd door niemand erkend en kon niet begrijpen waardoor het ontstond. De dagen waren koud, donker en lang. De oude goede tijd dat is waar ik naar verlang.…

Kinderen die rennen voor de deuren en met vrolijk gelach de straat opbeuren, treinen die komen en gaan op het spoor, een merel die zingt voor een luisterend oor, een fiets die met piepende banden remt, een duwtje tegen een raam dat klemt, een kerkklok die zeven uren slaat, dat zijn de geluiden zondagavond op straat.…

Als ik loop door de Amsterdamse wijken ben ik gewend goed uit mijn ogen te kijken Toch was het onlangs al te laat toen een verse berg hondenpoep in mijn straat een voet van mij listig wist te strikken terwijl ik met verre dromerige blikken even heerlijk van alles was afgeleid mijlenver van mijn gewoonlijke waakzaamheid Het werd gelijk een…

eenzaam slentert ze door donkere en verlaten straten met hangende schouders en een hart vol pijn. afgesloten van de wereld en immuun voor aanrakingen aan morgen denkt ze niet voor haar is vandaag lang genoeg geen enkel doel voor ogen en niet wetend wat ze wil brengen haar emoties haar daar waar ze nooit wilde komen…

Waar nonchalante houdingen overheen bewegen, voegen voegen de straten samen als dames die scharen. Mens denk eens na, aan de passie, het inlevingsvermogen waarin patronen van straten met gebalde vuisten heersen. Het vertekent ’t beeld van het zien, het is absurd abstract bijna alles maar net niet in één gevat.…

De straat is blind, heeft blinde muren. Een enkel raam, zo hier en daar, lijkt zich bewust van het gevaar, dat er met Alle blindheid nog iets valt te gluren voor Het onbeminde kind dat er achter nog iets Van zijn gading vindt. De straat kent enkel passanten, blind Voor elkaar en de wereld om hen heen.…

Zomaar een straat. Een dag uit het leven van het om elkaar geven; in een leven dat leven laat. Zomaar een straat. Mensen achter deuren. Kinderen die treuren om een ouder die weer uit werken gaat. Zomaar een straat. Afscheid nemen voor de korte termijn. Het zoenen om het met elkaar gelukkig zijn.…

De laatste prent die maakt hij strakjes boven Een lange rij, een lommerrijke laan Je ziet twee mannen naar zijn uitvaart gaan Als laatsten zijn ze achter aangeschoven En verder hoeft hij weinig uit te leggen Een fluistert zacht: 'Ga jij ook nog wat zeggen?'…

nieuwe kracht Kwetsbaren wegkijken is als de pijn in je eigen ziel niet onder ogen durven te zien controle willen hebben op onzekerheid imperfectie mankementen als het geloof in het goede verdwenen is kapotgeslagen met een hamer in gruzelementen zoals in de beeldenstorm er ontstaat vanuit zichzelf een nieuwe norm de gek in de straat…

in elke hand één voor het straat toneel waarmee hij zijn geliefd straat publiek wil vermaken een oorverdovend geluid de politie schiet de jongleur dood slechts zevenentwintig jaar jong met als enige misdaad de mensen aan het lachen maken met zijn kunsten wat vreugde geven in moeilijke tijden een hart onder de riem…

bemorst met het vuil van de adders strompel ik door de polariserende straten van mijn vaderland het ijzeren monster scheert rakelings boven mijn hoofd spant de aders strakker en strakker het bloed stolt de luciferdoos ligt op het witte kleed tussen de twee kandelaars meeuwen bouwen hun nest in mijn haar de olie verslapt…

De stem van mijn hart waait hoog boven de onbewogen straten. Ik zie neer op een kille nacht die de stad doet wankelen onder haar eenzame kracht, de echo van de wind blijft zich onbegrepen herhalen. Hongerig roept mijn stem langs de trillende ramen.…

Door je tijd, zo spaarzaam, voel ik me in no time op het spoor hoe kort 't moment van huid en haar en stem, om mij gewaar van het blijvende in alles wat verandert, gaat en komt, gewaar hoe onze bron dezelfde is eender als die van dier, insect, het blad, zwart vastgeplakt op straat, dan oplost in de regen en ook de as, maar ons huis in het…

Nu zij weg is kan zij overal zijn op mijn linker- en mijn rechterschouder telt ernstig mijn goede daden en trekt tong uit haar mond de slechte ervan af Voor mij uit op straat, op het plein haar loopje wordt herkend tot zij in de drukte verdwijnt onderweg naar ergens Ik zie haar gezicht in de wolken hoor haar stem bescheiden spreken zingen…

vroeg waar we waren ik liep naar buiten, door de tuin en keek de straat uit…

- Want het is een halfliters blik - Nadat jij met die dikke vette Varkenspoten het blik geopend hebt En er twee slokjes uit genomen hebt Is het voor jou genoeg geweest En smijt met een knallende boer Het bijna volle blik midden op De stoep - een maat van je die zegt Dat je dat niet maken kunt - waardevol Drinken zo midden op straat…

Mijn lege hart dwaalt door de straten. Ander licht, zie ik, in huizen waar ik eens kind aan huis was. Mijn stem klonk door de vroege avond Oewaai ! Oewaai!! Dan met mijn vrienden langs parken en speeltuin. Waar mijn hart weer thuis zou willen komen, maar waar ? Waar zijn de vrienden na al die jaren? Waar is zij??…

straat weer in jouw prijs is niet te delen…

mijn straat, toen leeg is volgepropt met auto's de stenen die ik daar ontsteeg zijn slechts te zien op foto's mijn knieën schuren langs de stoep het doelpunt op de schoenen nog hoor ik luid mijn maatjes' roep de overwinning roemen mijn straat staat stil het spel is uit, de bal diep opgeborgen weg is de warmte die 'k ervoer het bedekte…

zij vindt zichzelf terug op straat bij een lantaarnpaal en zij belt een hand in haar zak de ander met de GSM tegen haar gelaat lichtjes van vliegtuigen hoog in de heldere lucht aan en uit met onbegrepen kleuren zij schrikt vanonder een auto vlijt zich een poes tegen haar aan haar zachte stem trekt nog meer katten onder auto´s vandaan de…