Alle inzendingen over Stilte en de oude dag

Het welig licht was afgekomen En lei zich aan de kim te rust, De grote zee begon te dromen En spoelde haar rozerode zomen Over de stil vergulde kust. Wij vulden met ons beider leven De dommelige avondlucht, Tot wij verwonderd staren bleven: - Een stip kwam naar ons heen gedreven - Een nevelige vogelvlucht. De lucht hing vol van purpren…

Er leefde een dichter in de Jordaan Die zo met de Jordaan was begaan Dat zijn hartenkreten en gedichten Hem schatplichtig verplichtten Tot dagelijks digitaal gaan…

in de stilte van de nacht hoor je wolven huilen...…

Zolang er ruimte is en stilte om te schrijven Zolang ik mijzelf kan denken in de blauwe lucht gaan liggen ‘t licht kan eten en ‘t donker vasthouden Zolang witte kou in mijn kamer staat en ik met volle ogen ‘t ochtendlicht voel steken Zolang durf ik elke dag mijn huis uit te gaan mensen te groeten en verder te lopen met mijn lach…

bestaan die plaatsjes wel… het klooster zou mij kunnen helpen of begin ik eerst wel met mijzelf… de muizenissen in mijn hoofd verjaag ik één voor één ik zet alle vensters open en veeg ze er massaal doorheen mijn bed voelt goed en warm alle zorgen zijn nu van de baan ik slaap en sluimer zacht mijn ogen zien nog net... de maan en de stilte…

Hier ruik je de stilte hij ruikt naar oude kranten opgestapeld in de hoek van de kamer de stilte is oud je kan de ouderdom proeven het heeft de smaak van vochtig karton je volgt zijn weg vertrouwd.…

Ik voel de stilte in mijn lijf al bijna ben ik koud en stijf de levensboom is uitgebloeid Het sap haast opgedroogd rimpels wijzen op mijn oude dag Ik drink nog snel een laatste teug Mijn glas dat ik nog heffen mag Het is nu bijna leeg…

De dag is druilerig en dof begonnen de vogels zijn zelfs stil geslagen de stilte is beklemmend en zwaar de stenen lijken iets te fluisteren je legt je oor te luisteren maar je hebt het allemaal al eens gehoord het nieuws blijkt oud en grijs…

Dag stilte, tot straks. Wanneer de zon weer verdwijnt en de maan verschijnt. Dag stilte, tot straks maar weer…

Paarden uit een droom zijn sneller dan de stilte, hoefslag van winden. Kind uit de sagen, stilte in haar koninkrijk, verlicht haar gelijk. Roep van anderen overstemmen hoge bomen, geluid te verdragen. Tijd draagt de dag in geluiden van de stilte, zonder oordelen.…

Tijd vertraagt de dag op wieken van de stilte, zonder vooroordeel.…

is een goed teken wanneer stilte de muze draagt langs de lijnen van je smalle gezicht tot aan je ruggegraat ze stopt al het oude hartzeer onder de vloer vergruist de molensteen van oude dingen naar de zeebodem (want hier wordt je zo moe van) gelukkig, stilte ontspant op ogen en lippen tussen taal en inspiratie oud zeer laat ze los, voor…

In eigen stilte en eenzaamheid nam ik me voor hield ik het bord goed voor me uit, waarop dan wel stond: "de diepgang der dingen". Ik moest hier enig graafwerk voor verrichten. Het zou me van mijn strijd verlichten. Voor velen nam dit proces het zonlicht tijdelijk weg.…

Hier in de ruimte om ons heen in lege stilte van gebarentaal een prullenbak met conversatie de vogel met een oud verhaal en kale kruimels voor de natie in laatste regen van de dag een druppel die om aandacht vraagt gedachten aan een serene brief een plein om even alleen te zijn wat doemgedachten voor de variatie.…

Ik kon de volle stilte van de vissen niet vergeten en werd een heel oud kind. Nu heb ik mijn voorhoofd met droomkleur beschilderd. Dag in dag uit ben ik uw vreemdeling. Ik rook een vredespijp.…

En de dag was oud. Vervlogen roem is verdwenen. In alle eenvoud geniet hij van deze momenten. Ervaren door de ouderdom. Bekijkt hij 't leven andersom. Hij plukt nu wat moed uit z'n jonge leven Toen alles nog ging zonder beven. Rust is nu zijn uitgangspunt. Gedaan met nog een stunt. Het leven waardig beleven Is nu zijn streven.…

Weer zijn de dagen oud De zon wil tegen vieren vallen Kouder dan koud decembernachten Langer kan al zelfs niet Het verdriet achter gesloten gordijnen De weemoed achter dubbelslot Geluk roert in de erwtensoep de worst erbij De bijzettafel langszij Met daarop de pronk van 'n kerstboom vol met zilver ballen.…

zo laat nog in de avond zeker deze dag nadert zijn einde prevelt mijn stem onderwijl het gebed van wat was over vandaag dus haast het oude zijnde ik ben nu en hier in gedachten verzonken doch ook zowaar reeds zwevend op weg naar boven en verguld een balsem van rust stilte rond de ziel al raak ik door de jaren immer…

het stempel van moe drukt zich als een steen op de worstelende man zijn armen strijden met de wielenstoel hij rijdt verloren rond door eindeloze gangen zonder enig verlangen gepruttel rond zijn mond - kom maar man dan ik zal je duwen de benepen ruimte uit naar de mooiste kamer ver van de geraniumruit - je kent herkent…

Vandaag wandel ik in gedachten terug naar het oude huis bij de rivier waar mijn man en ik lang woonden hoe was het daar toen mijn man nog leefde en de kleinkinderen kwamen logeren om in de boomgaard te spelen de oude dag die valt mij zwaar vaak leef ik in gedachten daar niet langer hier de oude foto's in de kast laat ik via het beeldscherm…

zo laat nog in de avond zeker, deze dag nadert zijn einde prevelt al doende mijn stem het gebed van wat was, over vandaag, dus haast het oude zijnde ik ben nu en hier in gedachten verzonken doch ook zowaar reeds zwevend op weg naar boven al raak ik door de jaren wel vaker verstrikt in verder kijken, soms gelijk aan…

Het was oorverdovend stil tijdens de storm, geen beweging werd waargenomen, geen geluid eveneens. Het was oorverdovend stil tijdens je heengaan, niets bewoog nog, niemand sprak het was oorverdovend stil.…

zoveel stilte om van te houden als je vleugels krijgt je gehoord aangeraakt voelt zoveel stilte om te doorbreken als de bedreiging binnenin aanzwelt monddood maakt zoveel stilte om te aanvaarden als er niets is om mee te denken om van te houden…

na het slotakkoord houdt hij zijn baton hoog de instrumenten zwijgen uit het ampul vloeit een concentraat van stilte recept voor de wereld…

In de stilte wist ik altijd wat te denken en te voelen wat te willen waar lagen de verschillen in de stilte alleen altijd of het scheen dat ik meed en vermeed om een zachter leed.…

benaderingen Schatten van kinderen, onheus tactvol kleinkindje Zegeningen niet te tellen Dankbaar Gezond naar ziel en lichaam Muze steeds aanwezig Ochtendgloren wenkt Sterrenhemel lonkt De volle maan beste vriend Heelal zo heftig temperamentvol en wijs Machtig krachtig meeslepend hitsig stuwend Prachten om me compleet in te verliezen Stilte…

een oud gezegde driedimensionale kracht in stilte dragen…

te vroeg zijn opgedoekt ik kan wel iets zeggen hoe het daar is; ik zal opgenomen zijn in velden bij zonsondergang, en verblijven in de stilte, in de rust van de oude dag het onaantastbare roept mij dan al wenkend en, dat weet ik zeker, met een beminnelijke lach…

Stilte omhelst mij laatste noten en wat wijn je bent niet bij me, wat let vrolijk zijn blader oude boeken verslindt wat schillen sommeer oude prullen in spiegel van venijn tel af en toe regendruppels op onzichtbaar papier papieren stilte is niet fijn.…

de stilte van een oud leeg gebouw  een stilte die het verleden laat horen  verhalen van elektromotoren transportbanden  opzichters, ongelukken  papieren zakjes met boterhammen  jouw stilte vertelde van ons hoe het was  en nooit meer worden zou…