Alle inzendingen over Stilte en de oude dag

Monniken bidden het oude klooster ademt serene stilte.…

Ardens cafeetje oude jukebox in hoek stilte verzekerd…

Ik strik mijn armen om de dag, speelse handen fladderen zonder vleugels op het ritme van mijn lach. Maar aan het einde van het muurtje wordt alles weer grijs op zwart, mijn handen gaan weer wennen aan de stilte van een koude nacht… traag wervelen mijn tranen langs oude rimpels op het eenzame en verlaten pad.…

van de golven, van de zee herinner ik me niets meer de adem van mijn moeder in augustus alles verdween, koud en vervormd door schaduwen uit een hand ik hoor nog wel het water en de onvoldragen meeuwen die van mijn armen waaiden trager in mijn stem dan in de wind misschien was alles wel zoals het moest zijn en hield ik mijn ogen…

Het schouwspel voor me verrast me. Niet omdat de regendruppels het wateroppervlak omvormen tot een ballet van in elkaar overlopende kringen. Die schoonheid ken ik al. Maar de symfonie die daarmee gepaard gaat, verbaast en ontroert me. De breekbare geluidjes als de belletjes knappen, vormen samen een fluisterende ode aan de regen. Waarom…

Langzaamaan worden de vogels rustig de stilte valt in. Af en toe komt er een auto voorbij, maar dat is dan ook alles, wat de avond verstoord. Dan ineens een knal, we stuiteren omhoog, schrikken beiden, harten slaan even over, weg rust. We lopen langzaam naar het raam, zien beneden een man liggen en er eentje bij staan.…

Ik leef mijn leven elke dag weer Dag in dag uit voorbij glijdend in stilte, maar wel zonder jou. Het went al hoor maar herinneringen blijven. Het leven gaf me wat ik wou. Het is wel goed al is het zonder jou. Ik zou zo graag… Zeg het maar niet, leef maar je leven. Aanvaard het zo het is, al ben jij er niet.…

ik zag je zwijgen afwezig van de waarheid je kuste haar mond met een oud slaapliedje beveiligd door eeuwen heen je legde haar bloot in het dichte licht van sprookjesland en in het overgaan van stilte naar huilen beefde haar mond toen geluid bewoog zag ik je zwijgen door dagen en jaren heen zag je me huilen toen onschuld…

langzaam oud, in het vergane licht blaas ik nevel buiten de wereld en kijk naar het stilstaan van de schemer wij hadden samen de nachten en ik weet mijn liefste de stilte kwelt tussen het raam van zon en maan verraadt mijn geween de eerste uren, de dagen van toen koude druppels in mijn hals sterren als oud zilver boven…

Dit jaar wordt elke crisis opgelost, Er komt een einde aan ons bitter lijden, Geen enge ziektes zullen zich verspreiden, De groene aarde wordt niet meer ontbost. Hoe onwaarschijnlijk ook, tòch is het waar, Want dit is ècht het allerlaatste jaar.…

De oude avond kan niet wachten om mij het licht van de dag te ontnemen ik leef hier in den vreemde zonder liefde van ontheemden mijn ziel heeft een grijze huid mijn verstand beeft in eenzame stilte oudheid heeft in mij een kan gevonden ik kan niet leven, ik kan niet rusten zonder het bemoedigende vooruitzicht naar hemelse hereniging met…

Een topmaand voor de ratten van Privé Aan Leontien en Marco mogen knagen De afgekloven botten opgeslagen Daarna weer los op Bridget en André En nu bijt het verzamelde gespuis Zich vast in Gerard Cox en Joke Bruys…

Het was in de stilte dat ik zag en bezag, las ook. Het is in de stilte dat elk mensenkind voorbij trok. Ik was verbonden. Verbonden met iedere mensenziel. Het was in de stilte dat al de dingen, die vroeger waren verdwenen en verbleekten. In een diepe stilte kwam ik thuis, ook al was ik in aardse begrippen jong.…

buiten de tulpenboom enkele bladeren slechts intens gekleurd geel het oude huis verstikt in loden leegte de trap naar het vertrouwde boven bezweek onder doodse stilte we zijn elkaar onderweg kwijtgeraakt de tijd kan niet helen ik hoor je in mijn verlatenheid nu je er niet meer bent buiten de tulpenboom er komt geen dag dat ik niet…

Twee minuten waren we stil, zelfs geen mens liep door Twee minuten waren we stil, normaal zoals het hoort Dan ineens klinkt er gejubel, gevolgd door een heus koor Alle vogels fluiten, bij alle herdenkingen gaat de stilte teloor Een vogel laat zich horen, alsof ie zeggen wil: Wat is het hier toch vreeslijk stil.…

Een kerkje zo oud en ach zo geweldig oud in het hoge gras de verweerde stenen een haas rent over het kerkhof De wind een koeltje op deze warme dag boven de akker zingt de stijgende leeuwerik jubelend als een engel een stipje aan de hemel Het beekje ritselt en murmelt de jongen ziet het kerkje zo oud en ach de verweerde stenen…

en de zee hoort in zijn klompen verzonken zijn de oude stenen van de dagen, ver ervoor ik ga liggen op de grond waarop ik lag en adem zichtbaar de gratie van de aarde…

De kraters in de weg, hij kent ze allemaal, twee keer per dag beleeft hij hun verhaal. Het lijkt alsof hij door het vuile glas, ineens zijn broer ziet liggen. Hij ziet zijn moeder, jong en mooi, sindsdien ineens een oude vrouw, een zombie die in stilte lijdt, vereenzaamd en haar spraak voor altijd kwijt.…

Waar pracht en praal Daag'lijks hoogtij vieren En zelfs het duurste Horloge met Kerst geen Voldoening meer geeft Daar is het heldere Kaarslicht vanavond Stille getuige in de tijd - De stille nacht Die warmte geeft In kille eenzaamheid…

Stilte valt als regen tegen de ramen eens waren wij samen nu zijn er alleen nog de tranen stilte bloeit als onkruid in een slecht onderhouden tuin mijn leven ligt in puin ik moet mijn weg daarin weten te banen alles wat blijft is de stilte de oude stad draagt de regen en jouw kilte.…

Wij, jij en ik, onze tienertijd, praten over overmorgen op een oud verweerd bankje. Vandaag, een vale afdruk van een vergeelde horizon, met ik, nu in mijn eentje.…

heen en weer aan mijn raam voorbij voorover gebogen armen op de rug misschien morgen, mompelt hij met een oude hand en versmalt langzaam de stilte wanneer hij me te vroeg verontschuldigend aankijkt hij klimt weer verder daalt op en af breekt de wijzers van een vermoeide dag misschien morgen, mompelt hij en steekt de tijd terug…

je stilt dagen van winter en geeft me onwennige kinderogen bindt bitterheid aan alle lege uren nu dood sneeuwt op koude voeten de meisjesjurken, de lippen gedragen, ongelezen bij iedere gebroken vinger en nu het donkere huis de verte meet zie ik door muren heen de oude stenen in mijn te kleine bouwdoos jij kust me maar maakt…

Stilte, waarin een mens leert zwijgen. Waar stille geluiden helder klinken. Tonen die we zelden zuiver horen. Hier, in onze eigen achtertuin, dromen onverwachte dromen. Vandaag heerst hier de vrede. Nestelt zich een duivenpaar. Leeft de werkelijkheid van hoop.…

Luister, dit is stilte.…

Een doodse stilte wordt verbroken door de helle schreeuw van een vogel verstopt in de oude treurwilg, vlak voorbij de oude kapel. Bloemen sieren deze trieste plek, waar tijd lijkt stil te staan, en treuren schijnbaar in stilte, om het leven, waar kruisen aan herinneren.…

Stilte Het maakt me bang al 6 jaar lang . Stilte de kou en de kilte . Waar moet ik heen voel me vaak alleen . Al sta ik soms op en denk vaak ik moet door , Toch komt vaak de stilte weer door . Je leeft van dag tot dag en bent blij dat je morgen beleven mag . En dat de stilte word gesmoord .…

Morgen weer over naar de orde van de dag.…

Dag oud, welkom nieuw, dag 2010- welkom 2011, dag oude dagen, welkom nieuw begin, dag geliefden die ik verloor, welkom nieuwe vrienden, afscheid doet vaak barstens zeer ’t went niet, geen enkele keer. Afscheid van het oude jaar bevestigd nu alleen nog maar: dat we ook dit jaar weer een jaartje ouder worden.…

De stilte fluistert woorden gegoten in kristal De stilte breekt de kleuren van iedere dag die komen zal. De stilte vraagt een antwoord op vragen die vergeten zijn. De stilte draagt ons schuldgevoel De stilte doet zo’n pijn!…