Alle inzendingen over Stoeptegel

op twee tegels afstand staat hij tegenover mij even slaat hij zijn blik op kijkt hij echt naar mij? de zon schijnt op zijn haren zijn ogen zijn verborgen achter lange bruine wimpers toch ziet hij mij, hij ziet mijn zorgen want hij zocht mij en hij vond mij hij ziet wat ik ben, nu wel… en dan lach ik en dan raakt hij mijn hand; het is…

ik vond je in de achtertuin had je bijna niet gezien liggend tussen stukken puin gebroken bovendien ik dacht meteen wat doe jij hier wat heeft het nog voor zin ontdekte lege flessen bier het schuim zat op je kin je ogen straalden geilheid uit geen enkel spoor van schroom er droop wat sperma van je huid als bij een natte droom de roze…

Zelfs op de stoeptegels van de eeuwige roem zie je weleens een hondje pissen…

ik tel, een, twee, drie, stoeptegels hallo buuf ja, ook goeiemiddag opnieuw ik tel, een, twee drie tot de brug een vliegje in mijn oog ik moet terug ik tel, een, twee, drie stoeptegel ligt dwars ik struikel over vier vijf hechtingen in mijn knie ik tel, een, twee, drie pillen heel secuur het moet zegt mijn natuur…

Versteende agressie stoeptegel grijs gebroken straten onbereikbaar onbegaanbaar gebroken eenzaam…

De stoeptegels dansen onder mijn voeten, Groot gevaar! Ik wil verder, Harder, Maar de stoeptegels trekken omlaag. Geen weg verder, Geen weg terug. Ik word naar beneden geslokt, Naar het diepe duister, Geen uitgang, Geen ingang meer nadat de tegels zich sluiten. Een triest gevoel, Een diep verlangen. Naar die mooie dingen van buiten.…

Tussen stoeptegels zwaait het ontkiemde boompje sierlijk in de wind met zijn vrije, losse top, 't voetje stevig vastgeklemd.…

Het beeld dat machtig staat te bronzen bleek waarachtig om de hoek te staan Zodoende liep ik in gedachten te oreren over haar bestaan zouden de stoeptegels nog smachten naar een kronkel van die grootheidswaan?…

kinderen hebben hun namen op stoeptegels geschreven uitwisbaar teken van leven want krijt gedachten gaan terug naar een andere tijd waar het land dat hier lag is achter gebleven er was gras zon en hooi en ik op de mijt…

In regen op de klinkerstenen ritselen hun jassen tesamen met vallende bladeren en wanneer hun flessen stukvallen op stoeptegels zijn hun lippen gebarsten met rode ogen vragen zij om meer totdat een zondvloed van tranen losbarst door de goten en de nacht valt over metroroosters.…

Tuintje gemaakt Voor mijn 1-hoog voordeur Prachtsering en Stinkende Gouwe Vergezeld in voorjaar Door bolbloemend kleurgeweld Aarde rust, bewust mijn huis Graf voor knaagdier, kat en vogel Natuurgegoochel Mijn grond, hun thuis De roos klimt, Geelgoudgeurend, Steeds hoger…

Overmoed waarvoor ik gestraft werd zelfs door de goden vergeten die rare gedaante die loopt met gebogen hoofd in gesprek met asfalt en grond stoeptegels en afval soms valt mee steen te zijn soms valt tegen want,ziet u die berg in onderwereld ben ik ook.…

Er leefden in zijn wereld vreemde mensen zo was er een groot botanicus die wel tachtig nieuwe soorten orchideeën had beschreven in de nevelwouden van Oost-Kalimantan en die, gevraagd naar zijn favoriete plant steevast dunnetjes glimlachte: "Dat hou ik bij het mos tussen de stoeptegels, in de winter."…

Ogen gericht op de stoeptegels hand in hand tegen het vallen zijn kromme rug, haar slechte been. Ze dragen het samen maar ieder alleen. Niets kan nog worden herschreven, geen kladversie voor het leven het moet in één keer goed.…

In takken groeperen zich groene zinnen popelend om alle kanten uit te lopen Op stoeptegels een kindertekening door regenschrift al half gewist Achter een dakkapel begint een merel te zingen houdt dan midden in zijn herinnering op In mijn hoofd vertwijgt zich zijn lied - niemand ziet iets aankomen, dat is ons geluk. ------------------…

In takken groeperen zich groene zinnen popelend om alle kanten uit te lopen Op stoeptegels een kindertekening door regenschrift al half gewist Achter een dakkapel begint een merel te zingen houdt dan midden in zijn herinnering op In mijn hoofd vertwijgt zich zijn lied - niemand ziet iets aankomen, dat is ons geluk. ------------------…

en ik dan vroeg ik zacht vlak voor jij de hoek om ging je hoorde het niet meer of wilde het niet verstaan ik stond daar niet wetend stoeptegels te tellen of misschien landjepik te spelen op het grasveld rechts zelfs dat kon niet meer het botte mes had jij meegenomen om de laatste woorden te snijden weer was ik te laat zoals…

. ----------------------------------------------------------------- ...Om te voorkomen dat er stenen en stoeptegels op auto's worden gegooid, wil minister Peijs op bruggen en viaducten 'met een verhoogd risico' hekken plaatsen...…

mijn korte dikke duimen en de verder afgelegen pinken tikken als toetsen op een trommel waar kinderen op stoeptegels hinken met maar één been hoor ik op de verdieping boven mij gestommel daar gaat de buurvrouw met het andere langzaam heen zo bezigt ieder in eigen ritmiek de nog actieve ledematen het bedrijven…

Jij vertelt over de lente terwijl regensluiers kindergezichten verbergen achter schampere schijn van schuldig verlangen hink, stap, sprong, hink, stap, sprong, laten hakken op grijze stoeptegels klakken een touw draait gevlochten bochten en als inspin nogmaals de grond raakt vertel jij weer over de lente maar nu over onschuldig verlangen…

Het strikje is diep blauw blonde haren worden gevangen en dansen eigenwijs op haar rug grijze stoeptegels laten huppelpasjes tellen van één tot tien, twintig of soms wel tot honderd hij grijnst en vraagt of zij een ijsje wil als haar glimlach chocola laat smelten wordt de verpakking achteloos weggegooid haar handje pakt vertrouwen de…

In het modderbos wiegelt zuiver witroze van anemoontjes De jonge goudsbloem groeit klem tussen stoeptegels, deint vrij in de wind. Witte krokussen wiegen losjes bovenop de stugge molshoop. Hoge lavendel geurt fijntjes in de klanken van het hommelkoor. Bloemen, zuiver wit; hier beleven kevertjes hun reine liefde.…

zag ik hoe je wegliep over nachtelijk asfalt lantaarnpalen beschenen de bevroren stoeptegels waarin ijskristallen je nakeken als priemende oogjes een lang vervlogen beeld dat opdoemde uit het verleden ben ik je dankbaar voor elk woord en gebaar dat wij deelden maar op een gegeven moment zijn alle dagen op…

in zwarte straten waar het licht verdwijnt opgeslokt door de mensen van schaduw in hun dagelijkse sores verdronken over donkere stoeptegels slepen zij mee hun lot wanneer zij even kijken het vuur geblust ogen als uitgedoofde restjes kolen als dromen niet waargemaakt door slapeloze nachten beloften gebroken te vaak geloofd opgelicht…

dit is jouw stad, wat ze ook zeggen de stoeptegels zijn van jou de ramen, de kleuren, de geuren het bloed achter de ogen de geboorte, het kind elke straat, elke taal deze plek is van jou alleen van jou jij bepaalt met wie je deelt deze lucht is jouw adem dit cement zijn jouw poriën hier at je brood, dronk je verdriet huilde je vreugde…

Ze had met een lepel een tunnel gegraven en kwam aan de buitenkant van de gevangenis via de stoeptegels naar boven.…

De stilte valt zodra de peer loslaat Zachtjes knapt de navelstreng Geluid gezogen in vacuum Dompelend in water, de broosheid van het bordes Waarover in stilte rollende peren pantoffels - Glijdend door de tussenhemel - Losgerukte stoeptegels uit vernedering - Ellendige cadaverbeelden uit marmer Geen haar op mijn hoofd en een kale hoofd uit haar…

op eeltkussens zeil je door zand dat zindert omzwachteld en wijdbeens tussen vetbulten geen duinflank die jouw passen hindert het stof dat hier opstuift in kromme kegels reist op een dek van damp naar het noorden slaat met regen op stoeptegels neer jouw kameel is een loom en voos schip door een lange stok aangespoord er bloeit een schuimvlok…

Want, te weinig vocht en je verdroogt, teveel Water en je verdrinkt, een hittegolf en je Verschroeit Te horen krijgen dat zij op het nippertje De strenge vorst overleefde en nu in grazige Weiden verkeert Dat enerzijds mest haar geen kwaad berokkende, Hoewel het anderzijds geen haartje scheelde of Zij was geworgd tussen twee stoeptegels…

onstuitbaar voortrollend door straten vol glanzend schoongeboende stoeptegels (nog altijd stap voor stap) hangend aan de laatste rafels ooit, diep weg gesleten in het vaste pad, onvindbaar onder het nieuwe asfalt mijn uitbundigste lach vangt je handen (machteloos zijn ze) brand ze niet aan mij, ik ben niet meer van toen wat mij verder droeg…