Alle inzendingen over Theedoek dood afscheid

ik heb het ik wil het niet ik ben bijna dood hoe kan ik dit verhelpen mijn leven staat op stelten…

Als de Dood dan zo nodig moet flaneren langs de grenzen van mijn leven dan maar als mijn enige vriend. Geheimen delen, praten over ons bestaan en samen schaken ironisch: hij met wit. Wachten op de Grote Finale: een vriendschappelijke omhelzing ik word bevangen door kou en sluit mijn ogen.…

huil maar als dierbaren dood zijn huiver maar aan stervensgedachten hul je maar in diep weegeklaag houd je maar niet zo sterk hoe dat mag je zelf invullen en wanneer, dat blijft een verassing want de dood kent geen agenda waardoor het zo'n mysterie blijft waarom?, waarheen?, waartoe? wacht levendig je eigen vorm af!…

Plat en uitgerekt ingewanden uitwendig zo werd groen met rood vermengd arme kikker op de weg.…

De zwarte nevel trekt op en laat kale, grijze muren achter: duisternis, leegte en kille dood.…

En statig dalen, slank in blank gewaad, Maagdengestalten, in de maneschijn, Van brede marmertreden, tot waar staat Een blanke baar, - in 't kistje een kindekijn. 't Ligt wit en weerloos op het wit satijn, Een sneeuwwit rozenkransje om 't lokkenblond. De stille glimlach van wie zalig zijn Trilt, als een vlinder, om zijn vredemond.…

de dood komt er aan de dood staat voor het raam, ik bel mijn kind en zeg kom snel; ze komt snel maar ze is te laat de dood is er al…

Ik ben dood Je laat me met pas gebroken ogen achter terwijl mijn warmste gedachten net zijn uitgestorven het ultiemste niets vervoegen Ik ben dood toen mijn ogen nog ogen waren Zag ik je langzaam verdwijnen Jouw vrome gesloten ogen om dit alles te bewaren? Hoe lang?…

Hij gaat dood hij is dood ik ga dood omdat hij dood is sterf ik ook door het gemis weet dat hij er niet meer is dat hij echt dood is.…

laat hunkering blijven en de zon keren opdat de gletsjer smelt en warm bloed de koude verjaagt uit een kerker waar het monotone ritme van een omfloerste trom de tijd wil overstemmen laat de klokken zwijgen zet wekkers stil want je wilt ze niet horen, niets mag herinneren aan het moment dat de toekomst verdwijnt en het licht plaatsmaakt…

Dikke mist domineert de ochtendtuin die dichten doet, dichterbij de duinen en in de smeltkroes van emoties slaapt de dood nog steeds in duisternis luisteren de doden steeds opnieuw naar het fluisteren van de nacht.…

Op die winter dinsdagavond spande zich om jou de blauwe hemel en het brandde, brak en week alsof dit afscheid zomaar komen kon, als zomerliefde, fel van vorm en naam en kleur, alsof de bleke zeeën van de maan zich wenden kunnen naar de zwarte zijde. Wat niet gekund had, is gebeurd.…

Zo zal ik ook, wanneer de koude hand des doods, mijn boezem drukt, een lichte schrik gevoelen in mijn ziel doch, die verdwijnen zal, In Jezus onze vriend.…

Dood neem mij mee. ik heb hier afgedaan. ik wil op de rotsen te pletter slaan en versplintren in open zee... neem mij mee, dood.…

De aangeboren angst vanaf de eerste ademhaling Bij gebrek aan besef bekommeren anderen zich hopelijk over je bestaan Levens worden kundig ingericht volgens een wenselijke vertaling Het leven dient het lijden zoals vorige generaties hebben gedaan Bij gebrek aan besef sta je altijd openlijk vooraan Zoveel angst ingeboezemd door eindeloze herhaling…

gaat blijft het maar, het niet begrijpen, waarover je praat maar deze tijden zijn nu overleefd sinds je je in vertrouwen overgeeft je zal de liefde gaan ervaren hierboven of beneden, zonder gevaren jezelf zijn en genieten van het leven, dat is het nu, het is zo heerlijk geven ook ontvangen is zeker niet verboden er zijn levenden, maar géén doden…

onsterfelijk fenomeen wie je ook bent wie je ook kent de mens gaat heen de een met een knal een ander vindt rust het leven was een bal en ik ben blij dat ik je toch nog heb gekust…

als ik dadelijk anders mag zijn zal je dan vast in gedachten blijven? koester je mijn ziel bekwaam en liefdevol beleef, bemin, besta verbeter je mij nooit? dan is daar de dag waarin de rest donker zal zijn en men zal buigen in het lot dat ons tekent? ooit…

verderop begane grond om niet te diep te vallen in een hoek zit kurt een liedje te lallen god vertel me waarom is de hemel zo zwaar jimi pakt zijn gitaar en breit een lijntje door janis leidt het pillenkoor niemand hoort hoe elvis belt hij is vandaag wat later de veerman neemt geen plastic geld van dikkerds in een glitterpak zijn dood…

Als ik dood ben, kàn het niet minder zijn dan pas word ik eindelijk met rust gelaten Dan pas doet de wereld mij niet meer pijn dàn pas..zullen zij aardig over mij praten Als ik dood ben, zal ik niet eenzaam zijn dan pas zal ik van liefde kunnen proeven Dan pas pieker ik niet meer over die trein dàn pas zal ik ‘t masker niet meer hoeven Als…

Mild en vriendlijk komt gij tegen ’t Bloedend hart – o dood! hoe streelt Arme strijdren, op hun wegen, Menigmaal, uw vreselijk beeld! Gij voert hen, in stiller streken. Hier gaan ze onder ’t kruis gebukt, Hier zijn ze onder het pak bezweken, Dat hun zwakke schouders drukt!…

Plotseling zag hij een helder licht En waar kwam die wondere wijs toch vandaan Voor hem stond nu een spichtig kind Een meisje, nog heel jong, was voor hem gaan staan Zij zong hem toe over boven de wolken Waar enkel liefde bestaat, en tederheid Zij gaf hem het vertrouwen om los te laten En hij hulde zich weldra in de vergetelheid Immers,…

Bruusk weggevaagd haar Fundament Eenzaam in de krater leek ze Kafka’s Kever, weerloos op Zijn rug De laatste eisprong ver voorbij Restten haar huidhonger en dood Hij had het zo beter gevonden Zijn besluit stond immers vast Te vaak zijn schild bekogeld met Hard fruit…

Strooi mijn as uit op het wad. Ik spoel weer aan, ik land weer aan, zo kom ik weer in stad.…

Uw koude wassen beeltenis zal ik met 't laken zacht gaan dekken eer dat de dood in uwe trekken schaadt, wat niet te helen is. Nauw'lijks zal het u dan raken als bevreesd voor een ontwaken, want ik vrees uw oogopslag in de scheemring van de dag. Gij zijt dood...…

Dag dood, ik zie je wel, je kijkt naar me je loert naar me, je waakt over me. Je slaat toe als ik slapen zal, dan is het mijn doden val.…

" Toen kon ik om mijn lot zachtjes huilen En drong de harde waarheid door mij heen, Dat het lot mijn leven had besloten, Ik was van nu af zo dood als een steen. Levenloos en paasbest uitgedost Lig ik hier nu in mijn kist. Ik weet dat de dood zelden aan iemand voorbij gaat, En zich ook in mij niet heeft vergist.…

Een eigen visie, Rutte heeft hem wel Wie zich door IS laten recruteren Ziet hij het liefste daar ook maar creperen Ze hebben zelf gekozen voor de hel Zo denkt hij over nog te vallen lijken Op 18 maart zijn kiezers te bereiken.…

Ik rook de dood, een mysterieuze bloemengeur geen genade, je lot bezegeld de poortwachter staat er al geen retour terug wreed meedogenloos, een orkest speelde in het ritme van de duistere nacht, bejubeld door koud publiek geen wetten, geen genade het roept iedereen elk op zijn tijd, naar het onaardse land de duisternis van de nacht…

Wie kan wenen naar de vroeg vergoden Die de dood ons halen kwam? - Tranen, lief, zijn enkel voor de doden Die het leven nam. -------------------------- Vergeten liedjes (1909)…