Alle inzendingen over Toekomst ontluikt

paf voor paal, druppels gespleten golven fluisternis toekomst ontluikt ommuurd.... laatste 14 titels van de door mij bewierookte dichter Metha door mij geordend tot een betekenisgevend geheel...…

geur ze kijken luchtig naar het licht soms verschillend van nuance diep geworteld in donkere grond laten zij lentedagen dansen omhelzen elke nieuwe morgen sprankelende druppels ochtenddauw buigen zacht naar zonnestralen verdrijven kleurrijk lentekou verstild geniet jij van hun schoonheid beziet verleden zonder wenen langzaam zal er toekomst…

waar handen raken ogen zoeken stil verlangen ontluiken wil schuilt in het heden de roep naar morgen verdwijnt mijn verleden waar toekomst begint verstrengelen harten in verzonken ogen stil verlangen ontluikt vandaag…

waar handen raken ogen zoeken stil verlangen ontluiken wil schuilt in het heden de roep naar morgen verdwijnt mijn verleden waar toekomst begint in harten verstrengeld verzonken ogen waar stil verlangen ontluikt vandaag…

Blaadjes vallen als tranen, bomen nakend tot op de tak Een bed van bladeren verstomt mijn voetstappen Zonnestralen gevangen tussen 't kalende warm gekleurde bos De geur van de herfst doet mij naar adem snakken Grote sponszwammen schieten als "paddestoelen" uit de grond Herfst ontluikt ...…

Ontluikt stilzwijgend.…

Ik raak mijn verleden kwijt om mijn toekomst te winnen Zie het ontluikt zich als een roos Ik laat geen traan meer vloeien, want ik zal nog bloeien...!…

Eer het groen ontluikt glanst het licht rond de bomen en wekt tot leven.…

Jij leeft in mijn hart als een bloem die net ontluikt brandend pril geluk rijk zucht je mijn adem uit als een pasgeborene…

In de donkere nacht ontluikt een bloem. Ze draagt het licht naar een nieuwe morgen. Waar milde zonnestralen haar als lente omarmen.…

als het grijs komt of kaalte toeslaat en jong groen verder ontluikt schijnt een beeld te ontstaan waarbij de toekomst morgen is en het heden al is vergaan ik zou met die gedachte toch zelf niet verder gaan ook al vertragen de jaren de ziel is nog steeds van vandaag ik zou het kind in mij niet tot verplichte rust verklaren het is nog…

waar zon en wind in pure stilte ontwaken vroege vogels hun lofzang fluiten over water en land ontluikt de aarde nog in eigen schoonheid…

in hogere krachten brengen onze woorden geluk het oog begint te lezen liefde ontluikt door waarneming werkelijkheid in verdieping in waarachtige zaligheid…

zij wast haar haren in een beekje ontdoet zich van de zorgen die grip leken te krijgen op de zon schrijdt geleidelijk door 't woud totdat hij daar is, een glimlach ontluikt op haar gezicht…

Mensen ontzeggen elkaar toekomst. Dat doet pijn. Het houdt mensen klein. Maar in U mag ik mezelf gelukkig prijzen. Want onder het dak van sterren, heeft U grote dromen met mij. Vreugde vult mijn hart. Dat ik in uw Naam mensen toekomst geven mag.…

het bed nog warm van je lijf terwijl jij al vroeg de straat uit fietst en ik voordat de dag ontluikt nog even op je plekje lig je geur die stilaan vervliegt nog diep naar binnen snuif…

ruikt de vuurrode appel die vanaf de fruitschaal naar mij lonkt kleurt de liefde die in dit jaargetij spontaan ontluikt siert de sering die welig geurt menigeen verleidt geniet ik paradijselijk van deze schoonheid…

Als jij mijn gewonde hart laat bloeien vlinderlicht onder mijn huid ontluikt de nacht en avond naar morgen ruikt regendruppels met stralen stoeien dan blijf ik in dit hof van Eden stil genieten van een boeketje heden…

zachtjes lopen twee vingers over de nek door mijn haarlijn ogen knijpen samen evenals schouders die zich optrekken onoverkomelijk het kippenvel dat opkruipt vanuit het niets ontluikt er een brede glimlach als mijn blik de jouwe deelt…

Ik ben in dit leven geboren en ik zal er ook in sterven. Mijn zoenoffer zal het laatste zijn, wat ik nalaat. Draadloos...…

Mensenkind zo klein wordt bemind in zonneschijn lacht de wereld toe.…

Jij hield alleen van leven als het ontluikt en als het nog onweerstaanbaar is. Leven dat als een vinkenslag naar de keel welt.…

Daar is ie, de bekentenis van 'Boogie' Net nu de eerste lentekoers ontluikt Vertelt hij ons hoeveel hij heeft gebruikt En al die tijd, 10 lange jaren loog ie Hij wist daardoor geweldig wiel te rennen Maar blijkt nu ook nog kampioen ontkennen.…

er ontluikt een lotusbloem in haar gelaat tevens mond en hart buiten adembereik haar vrouwenogen zijn het venster op de buitenkant van mijn ziel, inwijkend als een zucht die nooit voorbijgaat diep inhalerend in gedachten te schikken die met ‘t verre water verstillen…

O,ranke bloem van licht zo stralend als de zon je groeit maar en je klimt hoopvol... de wijde wereld in!…

Henk is meer van het weggaan dan het blijven. Bij hem wordt niet verenigd maar gesplitst. Toch zijn diverse clubs erop gespitst om zijn bejaarde aanhang in te lijven. Zijn komst is een electoraal geschenk. Het meest waarschijnlijk lijkt me Denk & Henk.…

ik woestijnde jij droeg water aan de wilde bloemen zijn we samen langsgegaan het zand was door ons vingers en de hand gegleden maar hitte opende verleden toch zal alles op jouw water groeien jij ontluikt en in onze ogen zal mijn woestijn weer bloeien…

De pelikaan lonkt naar de vangst van een visser laat de tijd rijpen als het getij over het strand stormwind raast woester dan woest kille lucht waait de schelpen naar een nieuw getij als ooit op een dag vandaag is geworden en later ontluikt tot in het einde van de tijd…

zoals ook wij ons begeven van seizoen naar seizoen zo ontluikt een bloem tot bloem om straks weer te verwelken achter de einder van vandaag loert de haastige herfst van morgen Lejo van Kuijeren…

de natuur lijkt dolgedraaid bomen forceren hun blad zomerdagen in april lentegroen binnen één week tuincentra zijn leeggekocht ijsheiligen nog vergeten niets ontluikt geleidelijk bloesem barst vulcanisch uit ik waan mij haast mediterraan knopen springen van mijn bloes…