Alle inzendingen over Verdwenen

Een kaler aarde, boom- en waterloos, bestaat er niet. Gelijk de leegte die in nevels voor mijn ogen hangt en mijn verharde hart beroert dat mateloos verlangt naar wilde weidebloemen, het bepluimde oeverriet. Dat keienpaadje naar de witte woning aan het spoor -waar wilde wingerd zich had vastgebeten rond de eik- is weggevaagd. Er komt een multiculti…

hij opent de deur naar de donkere kamer de gebarsten spiegel op de gebutste vloer het uiteengevallen versplinterde gezicht gebroken stukken in een rafelig decor bijna verdwenen…

Dunner en dunner werd ze tot ze op een dag in de klas hier bij mij vooraan In de mouwen van haar trui verdween.…

Samen vierden we feestend het verdwenen verdriet. Momenten later liep ik door met de eerste warme zonnestralen op mijn gezicht…

ik verdwaalde toen iemand een ladder voor het raam van vroeger zette de zee werd donker en de kou sneed als een schaar door mijn lijf ik verdwaalde toen ik naar de lege hemel keek en liedjes van lange regens hoorde ik dacht aan verdwenen dagen de ladder kon me gestolen worden…

kinderen nu voor hen allen wonende in deze plaatsen in Nederland zeer cru zie ginds komt de stoomboot kleuters spanningsvolle oogjes zo blij oh een lege kade geen uitgestrekte kindervuistjes roepend pepernoten wat een lekkernij gelet weg uitzonderlijke kinderpret…

Dunner en dunner werd ze, Tot ze op een dag in de klas Hier bij mij vooraan In de mouwen van Haar trui verdween.…

De laatste zin wil ik daaraan ontlenen: Bij mij thuis is nooit twee miljoen verdwenen.…

Waar is mijn dorp gebleven Mijn lief, verdwenen In stenen Waar ben je gebleven Met je kanalen, heide en venen In de vooruitgang voorgoed verdwenen Of ben ik niet jou maar jij mij verloren Stilstaand uit het zicht verdwenen Achterblijvend in het verleden In stilstand alles verloren…

Alles wat bestaat lijkt verdwenen in het ‘zijn’. Mijn lichaam is verdwenen. Mijn doel is verdwenen. Mijn pad is verdwenen. Mijn emoties zijn verdwenen. Mijn gedachtes zijn verdwenen. Niets wordt er nagelaten, Maar het is er nog wel. Er is enkel nog puurheid: een heldere hemel gevuld met kalmte en rust.…

mama ik was zes toen mannen je ophaalden je kleren lagen in een greppel jij was er niet mama ik ben oud ik wacht mijn leven lang op de dag dat je gevonden zal worden maar de dood mama haalde me in…

Zonder pardon wordt hij nu teruggefloten Donkerrood geschminkt in Spaanse kleren Getooid met felgekleurde pauwenveren Met brede kraag, een zak vol pepernoten Hij zal zich dus opnieuw uit moeten vinden Puk en Bell zijn hem voorafgegaan En Smeerpoets heeft als Roetveeg afgedaan Zijn Regenboog gaat langzaam aan…

Weer schijnt het Jesus Gil y Gil te lukken Dat hij in Spanje aan de cel ontsnapt, Want van de schurk, arglistig en doortrapt, Verdwenen plotsklaps alle rechtbankstukken. En toch is die verdwijning niet bijzonder: In Jesus' naam gebeurt zo vaak een wonder.…

Natuurlijk moet je voor racisme waken. Al komt dat in ons land heus wel eens voor, Een minderheid slaat ongenadig door, Je kunt ook overal een punt van maken. Al schuift men Zwarte Piet ook aan de kant, Nu is het sinterklaasfeest zwartomrand.…

ik ben naar de badkamer verdwenen...…

Je ogen glijden door de kamer het is een dode blik jouw wereld zit van binnen geen ruimte voor wie dan ook je wereld is te klein het meisje van vroeger de vrouw van toen is verdwenen, verdwenen naar de wereld die alzheimer heet.…

je moeder, zei hij, en lachte de druppels kwamen vanzelf en onbevangenheid verdween ik wist dat het nooit meer zo kon zijn mijn moeder, zei ik, en huilde zijn zorgeloosheid verdween vanzelf en liefde onsteeg hij wist dat het nooit meer zo kon zijn…

wie kent het niet en toch is het verdwenen net als de moraal van de spreuk want misbruik wordt bestraft is spoorslags verdwenen!…

en als je nu naar boven kijkt dan zie je haar elke nacht ineens was zij verdwenen, verdwenen hiervandaan. dat was mijn bedoeling niet. je mocht van mij nog lang niet gaan!…

Het was zo dichtbij En toch zo ver weg Het licht werd feller De tijden van donker Waren verdwenen Als sneeuw voor de zon Het diepe dal in het leven Was gevuld met hoop Waardoor het gat verdween Zwarte punten werden licht Hoge treden veranderden in lage treden De maan verdween voor de zon De zware storm verzwakte Waardoor jouw…

Toen jij bij me kwam was zij net om de hoek verdwenen of was het andersom ik keek haar lang na zo lang als maar kon met mijn ogen tot spleetjes verdween ze in een vreemde drukte witte jas , flets blauwe broek of heb ik de dingen verdraaid je sprak maar ik hoorde je niet als was ik zelf om die hoek verdwenen of zag ik het verkeerd…

Een schaduw schiet voorbij Achter een wolk weer verdwenen Een geurspoor komt langs mij Als een kat langs mijn benen Wilde vragen naar je naam Maar je was reeds verdwenen Heeft jouw schaduw wel bestaan In het nu of het verleden...…

't Is kil in mij warmte verdwenen Ik ril en zoek wat zal ik vinden ? 't Is koud in mij woorden zijn weg Een angst sluipt naderbij wat zoek ik? 't Is warm in mij de kilte verdwenen Woorden komen terug heb ik het gevonden?…

Gevoelloos gestorven, gewillig gedood, haar zon was verdwenen, haar licht was verdoofd. Eenzaam verdwenen, vermoord door de tijd, haar blijdschap verdreven door de dood die haar leidt. Eenzaam gestorven, gewillig vermoord, en niemand die haar angstschreeuw hoort...…

de klok een uur vooruit gezet het uur verdwenen in 't niets zo zou het eigenlijk ook met de pandemie moeten gaan laten verdwijnen in het niets doch als alles zó simpel was verdwenen alle zorgen en angsten in 't niets maar ik weet wel aan mijn dromen hebt u ook al niets…

je verdween zo snel als een ijsje smelten kan op een zomerdag…

met vogelogen keek je de afgrond in en toen verdween de angst…

toen de sneeuw verdween werd de stilte verbroken in en om me heen…

Het verdwenen vertrouwen maakt het onmogelijk ooit nog gevoelens te tonen omdat die kwetsbaarheid misbruikt zou worden. De dwang tot verandering sloot deuren en bouwde hoge muren, waarachter steeds meer verzwijgen, omdat spreken nooit meer veilig kan zijn. (c) Chatfant | 16 juli 2007…

wel een opgave in Ter Apel de kloosterenclave weer zichtbaar te maken omringende gracht is half verdwenen je ziet wel het klooster niet het omringende kloostergebied fundamentstenen van de verdwenen watermolen worden weer zichtbaar in de Molen Aa naast de Ruiten Aa als je weten zou waar het verdwenen poortgebouw stond het bakhuis…