Alle inzendingen over Vergane liefde

Als ik de zomer niet haal Begraaf me op een warme winteravond Proef intens van 't laatste geluid Seconden doden en doden vergaan Kus teder mijn tere huid Liefde leeft en leven moet gaan Als ik de zomer niet haal Begraaf me op een warme winteravond Laat je lach zachtjes met me meegaan En haal weg m’n verdriet Fluister stilletjes mee…

Ontdaan van elke waan brak de maan in tweeën en zag de zee de liefde genadeloos vergaan Rozenblaadjes van geluk de laatste adem van stil begrijpen fluisterden zacht; 'hier eindigt onze nacht'…

wij geen fout, geen spijt bleek toch voor ons bei' geen eeuwigheid Want liefdes verwelken en liefdes vergaan maar rozen en schepen zullen eeuwig bestaan…

je grootste liefde aan vergane zijde "Veel geluk en liefde, mevrouw, meneer!…

liefde voor eeuwig bestaan…

Ik had graag met jou willen leven en dat de tijd stil bleef staan… op de hoogste berg, dicht bij de hemel en ’s nachts met de sterren schitteren gaan Ik had met jou, mijn liefde willen delen een liefde – die voor of na ons nooit geweten helaas te broos voor het hogere gebleken moest zij door donkere diepten vergaan……

Deze aarde, dit bestaan, eindeloos ontmoeten, liefdevol een ander groeten, dat zal nooit vergaan. Zon en regen, gang van eeuwen steeds opnieuw waar adem gaat; voor de liefde en het hopen is het nooit te laat.…

Deze aarde, dit bestaan, eindeloos ontmoeten, liefdevol een ander groeten, dat zal nooit vergaan. Zon en regen, gang van eeuwen steeds opnieuw waar adem gaat; voor de liefde en het hopen is het nooit te laat.…

rond je gezwollen enkels slingeren zich restjes bedorven gevoelens klef en kleverig vergane emoties druipen van het aanrecht je schreeuwt de vloer kleurt ik herken de stank van haat in de naweeën van een liefde we zijn ver over datum…

geven Alsof geen hoger levensdoel nog wacht Stof vergaan in wederkeer tot stof…

hoe het ook zij of mij zal vergaan jij blijft het symbool in mijn bestaan van liefde wanhoop trouw en moed maar ook in voor- en tegenspoed denkend aan jou leef ik mijn leven verdriet en pijn zijnde samen verweven ga ik wel mijn gang hoezeer ik ook naar jou verlang.…

Liefde verloor, een hart in nood. Mijn hart stierf, het vuur ging dood. Een muur ontstond, waar warmte verdween. Een diepe wond, verdriet verscheen. Gebroken hart, in tranen vergaan. Zoveel smart, stilletjes doodgegaan..…

Ik zie je lopen daar Jaren niet gezien Ik vind je mooi, als vroeger Maar, die vonken van weleer Ze zouden mij verteren Ik wil zo naar je toe Ach 't kan niet meer, het kan niet meer 'k Zou oog in oog vergaan al zouden wij ontmoeten Want in de hitte van jouw liefde Kan 'k niet voor je bestaan.…

Waar de zon en de zee elkaar kussen, Daar begon onze liefde, ver hier vandaan. En ik weet nu ook ondertussen, Dat deze liefde nooit zal vergaan. Ik heb daar mijn hart voor je opengesteld, Je mijn diepste geheimen verteld. Jij bent mijn toekomst, en mijn heden. En alles is mooier dan in het verleden. Want eens gaan we terug, in alle rust.…

Ik wil van liefde schrijven, maar ik heb de zinnen liever dan de liefde aan den lijve. Het is triest maar waar: ik timmer woorden aan elkaar tot iets dat af en toe blijft drijven, meer eigenaardig dan zeewaardig - het zal zin voor zin vergaan.…

, En toch lees ik in je as Nog de woorden die je sprak Voor je heenging - Liefde, louter liefde Laat ik achter, zij is er De voornaamste reden van Dat ik hier zo lang was…

in sterlicht vergaan donkere nachten de schittering breekt het duister gevoel en schaduw verdwijnt in het licht der elfen jouw weg te gaan reikt naar een droom waar leven sluimert als een dag zonder eind onze liefde gegeven een eeuwigheid blijft…

Zo ver van hier zijn lieve mensen die even aan me denken nu; ze sturen heel kort lieve wensen en zeggen dan;"we missen u"; dat klein berichtje doet me denken dat afstanden niet echt bestaan maar dat de liefde tussen mensen nooit ofte nimmer zal vergaan.…

Jaren die vergaan Met geluk en verdriet Maar het verdriet goed verborgen Zodat een ander die niet ziet Jaren vergaan Geleerd van het verleden Maakt het mij sterker Om mijn geluk met iedereen te delen…

toren liet het stilletjes vergaan Alleen de Zusters van de Liefde bleken meer dan uitverkoren want zij waren voor hun heiland uit iets eerder opgestaan Alleen de Zusters van de Liefde wisten meer van haar bestaan…

Mijn huid is strak gebleven, een rekbaar vlies maar het geheugen drijft haar zin door. Krampachtig speel ik nog onder haar rok In het begin was zij een sidderend standbeeld, de laatste storm die mij omhelsde met tentakels van tropenwind. Een matroos in het kraaienest kon niet zwijgen over haar wijkende lippen met zijn zwijmelziek gezang…

Uit de bomen zakt reine adem weg op lager lover, verfraait de tonen van 't gevederde koor dat hier mag wonen, vol liefde zingend, of zwijgend _ aan de leg! Luchtig gras geeft alle zerken jong gemoed; rondom de behouwen stenen zweven gedachten met stil leed, trotse weemoed.…

Uit de eikenstomp ontspruit nieuw en teer leven: een berkenboompje. De dode boomstam is vol levendige galm: het spechtennest roept. De maïs bloeit hoog, ofschoon vast omslingerd door dichte haagwinde. De kale akker is vol damp, die zacht voort schuift naar natte bomen. De kastanje valt... Zal hij wintervoorraad zijn of een nieuwe…

Een diepzeevis priemt met gloeiende ogen het drukkende waterduister in de kamer vol wier waar ze haar eitjes legt vertrouwt komend leven aan vergane weelde toe 't nest tussen oud roest staat onder bescherming van 't onsterfelijke maar gezonken schip TITANIC.…

ik heb een zonnebloem onthoofd gekromd in een doorzichtig uur de wonde met mijn vinger verdoofd geluidloos het leven weggeschuurd gekromd in een doorzichtig uur heb ik jou en mezelf gevonden geluidloos het leven weggeschuurd nog dieper met de dood verbonden heb ik jou en mezelf gevonden 't is de lege plek die mij zo raakt nog dieper met…

Uit de eikenstronk groeit nietig, met levenskracht, een berkenboompje,…

De jonge es groeit uit de holle, sterke stam van een dode beuk.…

In een grote tuin ligt de stapel hazelnoten vergeten te rotten verspreidt langzaam aan de geur van gevallen loof dat in de bosgrond bedolven en verkruimeld vergaat om leven te schenken gelijk Kerststemming ieder jaar blij komt _ weemoedig weer verdwijnt bij het dagelijkse doen en gewone gebeuren ingetogen stroomt door het bloed van mensen…

Ik heb niet de kracht meer Mijn lasten te dragen Mijn ogen zijn blind Voor het licht van de dag Naar wie moet ik toe En Aan wie kan ik vragen Of dat wat ik wil Ook wel is wat ik mag Ik vocht voor jouw liefde Ik vocht voor jouw hart Ik vocht voor jouw glimlach Wat resteert is de smart Mijn reden te leven Is gedoemd te vergaan Ik heb nu…

machteloos roept de mensenziel; tot waartoe dient de Liefde waarom is mijn bloed vergaan…