Alle inzendingen over Verlatenheid

Na Kaag en Uslu is nu Kuipers weg De ratten hebben ´t zinkend schip verlaten D66 heeft goed in de gaten Hoe je moet zorgen voor je broodbeleg Bij winst uitbundig op de tafel dansen Maar bij verlies zie je snel nieuwe kansen…

de schoen voorbij in de verlaten stad benen de weg met gepaste tred het water stroomt de gedachten voort vloeibaar als sneeuw voor de zon de bomen staan gesteend bijeen het oude schoolgebouw, vervallen de jeugd fietst slingerend voorbij ja voorbij is mijn jeugd, de brug aan beide kanten gevuld met jongens, jonge mannnen van toen de oude…

weet niets meer te zeggen er is niemand die het snapt omdat ik het niet uit kan leggen Mijn ziel is bijna bevroren de zin van het leven is weggenomen ik heb een deel van mezelf verloren en dat overspoelt nu al mijn dromen Als ik ’s ochtends opsta kan ik het daglicht intens haten het gevoel alsof ik langzaam doodga sinds jij mij hebt verlaten…

ze zijn nog maar met enkele bewoners in 't vervallen dorpje op de heuvel vergeten en in de tijd verloren primitieve boerderijtjes waarin comfort ontbreekt 's winters vochtig en tochtig lekkende daken en muren veel verrot hout 't ruisen van de wind door toppen van kale dikke beukenbomen het dorpje is reeds dood en koud…

donkere schaduwen in mijn hoofd als zwarte spoken in een verlaten huis zwervend overal ze drukken me de grond in omgeven door zwarte modder schaduwen verborgen in het donker is mijn hoofd eindelijk leeg alle spoken overstemd door stilte…

als mijn geest jou zal verlaten en jouw hart de strijd verliest waar zal jij dan zijn?…

Men pakt zijn koffers overal op aarde, Verlaat zijn huis van golfplaat of karton; Op tijd nog voor het generaal pardon, Dat LPF vroegtijdig openbaarde. Mat Herben zegt: ‘We gaan er over praten, Als ik maar eerst de hond nog uit mag laten’.…

De bruggen zijn verlaten. De geldpaleizen gloren in het Noord-Atlantisch licht. Winst en verlies staan in de onbehouwen ziel gegrift van deze warse stad - alleen met wind en water. --------------------------------------------------- uit: 'Vermiste stad' (2004)…

's Avonds als de zon langzaam de hemel verlaat verzamelen ze in grote troepen en kwetteren uit de maat om wie het hardst kan roepen dan bespreken ze de dag in de hoogste bomen met meer ophef en verhaal dan politici en economen tot het donker is dan stopt het kabaal.…

Ik zal je beschrijven oorlog mijn oorlog ik zal je schrijven je tekenen je mummificeren ik zal je vertalen met jou de oorlogswinstmakers verleiden de psychoten de psychopaten opdat je totaal wordt ik wil dat je mijn taal verlaat om een tekst te schrijven die vrij is van gruweldaden ------------------------------------------------- uit…

de tijden glijden als korrels op geblazen stranden door mijn hand eeuwig verzanden dromen in het niemandsland waar alle tranen zonder merkbaar teken van verre een bel of rinkel het is verlaten schoonheid van eenzaamheid adembenemend de tol in het hersenhoofd…

Vandaag lijkt de zee verlaten een grote vlakte grijs en koud zee van lege tijd onpeilbaar diep eindeloze golven oceaan van herinnering toch schijnt de zon in het donkere water en vult geheimzinnig de stilte…

Ben ik het of is het hij die daar wegloopt van mij Mijn vergankelijke ik verlaat mij en ik bangerik laat mijn alterego gaan angstig voor nog meer waan Mijn geboren dubbelganger loopt niet met mij op nog langer Lichaam van geest afgevroren ego verdubbeld verloren Alleen is zo vreselijk alleen zonder spiegelbeeld om je heen…

ik loop door verlaten straten in het donker van de nacht en roep jouw naam in alle talen maar misschien nog iets te zacht wil of kun je mij niet horen al uren dwaal ik eenzaam rond ik wil je zien ik wil je spreken en die lach zien op jouw mond…

In een andere tijd-ruimte knuffelde je een kind en ongetwijfeld was de avond weer bestrooid met snippers licht (bergen, sterren, zei je) Een storm steekt op in de verlaten streek die ik moet zijn...…

ik wil met je schreeuwen een felle ruzie voor je koken in discussie ik wil met je praten me aan je ergeren je nooit verlaten het bed met je delen ik wil met je knuffelen je horen zeuren je verrassen weer opfleuren ik wil je troosten zoveel dingen met je doen met je proosten en onze eerste zoen…

ik heb haar te boek gesteld als een opgezette vogel die niet fluit of zingt niet trekken kan naar het fel gekruide zuiden of als een machine of een verlaten goddeloos dorp in het dal daar beneden ik heb haar bekeken maar niet gezien betast maar niet echt gevoeld niet met haar gereisd in de koele ochtendmist…

Ik scheer mij weg Verlaat u met heg noch steg.…

De tijd was daar gekomen Waar hij eigenlijk niet mocht zijn Opgenomen in de grote horde Het fiere verlaat vergetend Van volwassen tot heel klein Eens was hij het leven Aaneen gesloten in het geheel Nu tot last van velen Starend in de leegte Achterlatend het schraal…

Een kleine traan rolt langs je wang langzaam verlaat het je kin en spat uitelkaar De zon is anders gaan schijnen wees niet bang voor het donker ik kom er aan Geef het aan mij al je zeer laat mij vanaf nu jouw engel zijn…

Waar ik ben is de stilte de schaduw van gedachten en regenbogen die me leiden en verlaten.…

Je hebt het leven wel verlaten. Maar zo blijf je toch dichtbij!…

Lekkere kleuren geuren rijp verlaten wegversperringen roodwit holle kegels kabouter huizen lachende vergezichten blinde mol colbert diversiteit melig lachende jeugd zo slecht nog niet stadsfile even de tijd.…

Een hart is iets breekbaars, Wat breekt als iemand je verlaat. Een hart is iets sterks, Wat nog sterker is als jij bij mij staat. Een hart is iets wat je kan delen, Dat ik deel met jou. Een hart is iets wat je gevoel verandert, Het kan sneller kloppen of het kan breken.…

ik ben niet vergeten te weten van jou het verlaten om niets dompelde mij in rouw je foto werd bleker mijn herinnering onzeker mijn liefde voelde weker gevangen in trouw alleen in onze brieven wreed van tederheid kwam ik je tegen als oprechte vrouw 1969.…

ik ben het weeskind van mijn gedachten roerloos in de schemering met een energieke boodschap beiden hebben mij verlaten, zwalkend honen doorgaande straten sturen mij de laan uit, doodlopend bewandel ik de steeg pleinvrees resteert, ik kom niet meer buiten, bang dat ik de weg kwijt zal zijn…

Weer heeft mij de dag verlaten dit wordt weer een lange nacht, niemand komt er met mij praten of zegt wanneer ik slapen mag. Wil de eindeloze slaap wel slapen wil de dagen niet meer zien, heeft iemand mij nog iets te vragen? Nee? Vind ik nu mijn rust misschien.…

aldoor verwachten is trachten een onthecht verleden, al dan niet gewild, in pijn te hervinden en verschijnt verlatenheid opnieuw als het sterven dan herleeft en mijn ziel zich spiegelt aan de blinde linde zal nimmer de dolende echo vergaan die het verlangen in de toekomst weeft…

De lantarens spiegelen de ronde keien glanzend parelmoer de straten somber en verlaten de wieken van nachtmolens draaien op volle toeren in de denkovens wordt het vuur opgestookt ik zit achter mijn bureau zonder verwachting en geef mijn bloemen water…

alles past buiten de bloemen en het kruidje-roer-me-niet de uitgeslapen lucht niets wordt daar bedrogen bomen worden woorden en spreken oevers toe, eenzaam tot de eeuwigheid een vonk van poëzie alles of het niet meer verlaten, het teruggaan naar de uitgeputte dood; het pseudoniem van een ongepaste leugen…