Alle inzendingen over Vertroosting

Die brengen de vertroosting en de rust om de onzekerheden te verduren... De eeuwigheid heeft mij in slaap gesust, en 'k ben met U, o Heer, in al mijn uren.…

aan zijn behaarde voeten Olivier bezoekt het huisje van zijn vriendin juffrouw Doddel glijdt bij 't afstapje uit schopt daarbij het dienblad uit gastvrouws handen weg kan en kopjes vallen kapot wat zij hem van harte vergeeft maar hijzelf heeft grote spijt de berouwvolle keert spoedig terug met een emmer vol tulpen wil zich daarmee vertroosten…

Een enkele beweging slaat nog uit de menigte naar voren, en vlamt in 't rosse licht, en gaat weer in de menigte verloren, En vreemder wordt, nu 't avonduur opnieuw de mensen komt vertroosten, in 't licht, dat zwicht na 't middagvuur, de vreemde wereld van het Oosten.…

Wieg mij op tonen die vertroosten en laat me gaan waar geen harde paden zijn, maar paddenstoelen huizen en gevallen bladeren fluisteren in natte aarde die verzucht. Laat me zijn op plaatsen die doen verdwijnen en vergeten mijn armoe, mijn tijd. Waar ik kan versmelten en al het ijs verdwijnt. Maar ach jij, jij die blijft!…

Here, Uw staf en mijn stok die vertroosten mij. Moeder waarom wenen wij?…

Toen riep uit zijn ellende Harts ongestilde nood Om d' uiterste vertroosting Van de verlangde dood! Maar door het dichte lover Riepen, bij avondval, Verre verlichte venstren Terug naar 't veilig dal: En naderbij gekomen Herkende ik bos en beemd, En stond weer, arme zwerver, Voor 't vaderhuis... vervreemd?…

O halmstaartige voortreffelijke, kijk, zwijgzame zwakzinnige allerliefste, er loopt een belangwekkend, héél klein maar bijzonder lekker beestje tussen de kiezelstenen onder de hemelsblauwe hortensia (Aan mijn neerslachtige poes, ter vertroosting bij het overlijden van zijn gebroed) - - - - - - - - - - - - - - - - -- - - - -- - - --…

Dit herdenken, dit gevoelen is voor mij de schoonste plicht; 't lenigt mij des levens kwelling, 't maakt mij elke onspoed licht; 't strooit nog bloemen langs het voetpad 'twelk ik vaak met smart betree en vertroost nog als mij 't lijden kluistert aan mijn legerstee. Neem dan met een hart vol liefde 't needrig kinderoffer aan!…

O, enkel, enkel is voor mij vertroosting Wanneer 'k kan leven in herinnering En breken door m'n kleine levenskring Tot des Verleden's maangesching. Enkel nu en dan weet ik hoop En jij, kino, sterkt me voor 'n korte stonde In die hoop, zachte illuziestonde.…

Stroom van droefheid, eedle tranen; Bittre beken des geweens, Hoe kunt gij de wegel banen Tot vertroosting, wat gemeens Hebt gij, dreuplen van de smerte, Met de honingdauw des herten? Waarom, als ik lijden moet, Zijt gij, tranen, toch zo zoet?…

Zeg, Lina, vertroost u dat ruisen door 't groen? Mooi meisje, waarom niet meer somber en stil! 'k Geloof, het was meer dan een grap of een gril; Maar 't oog staat vol vuur, is het hart nog niet rustig? Ja, 'k zie u weer lustig! Verban nu de zorgen; thans hebt gij uw wil; Maar, Lina, wees nooit meer zo somber en stil. 1842.…

Dus Greetje kwam bij Jansje op bezoek en vond haar treurend in een donk’re hoek van ’t hutje, met haar ouwe kat op schoot die kopjesgevend wat vertroosting bood.…

Dyn raed end staf vertroosten mij gestadich 5. Du salst voir my de tafelreede houwen. Vast onder d'oog, van dien die my benouwen. Du sals my thooft met goede salf begieten, End mynen kroes vol drancks doen overvlieten. 6.…

'k Heb u, even maar, verlaten om nog te kopen wat petrool, zodat van 't bleek gelaat en handen zou wijken sombre schemer dool voor het vertroostend stille branden van dit getemperd lampenlicht, dat om uw dode aangezicht ging leggen glanzen aureool.…

Geen stem vertroost, opdat haar smart bedare..... Maar hoe! wie naakt zo driftig daar de schare, En dringt de lijksleep door tot bij de bare? Een vreemdeling! Wat deernis is in 't vriendlijk oog te ontdekken! Wat ernst, wat majesteit spreekt in zijn trekken, Die in het hart ontzag en eerbied wekken Bij heel de kring!…

Maar kijk naar de lieve dieren Zoals ook de mug die blij wordt als hij op tafel een suikerklontje ziet Gewone mensen willen allemaal genieten want zo is de ziel haar natuur Dus ze zoeken het in eten,luieren,sex,een borrel Of gewoon in het zoeken naar liefde Of de vertroosting van een borrel Of de armen van de geliefde Met een warme en zachtmoedige…

Doch, mijne vrienden, gij weet, hoe zeldzaam de mens de vertroosting Dier overtuiging, behoeft bij de grootse verschijning des donders, Daar die duizenden malen des stervlings trillende woning, Zonder het schijnbare kwaad des treffens, in vrede voorbijtrekt, Slechts vruchtbarende regen en lieflijke frisheid verspreidene: Laat ons dan ook thans…

Waar licht had moeten vonken, vertroostte donker zich met matheid in je blik. Je deed verschrikt. Ik proefde angst in schaarse woorden. Verdriet verhulde nonchalante zinnen aan de oppervlakte van gesprek. De klinkers waren hol van binnen en de klanken flets. De onderhuidse zinnen lieten raden waar de pijnen zijn gezet.…