Netgedichten

netgedicht (nr. 43.189):

Jaargetijden

Laat mij dwalen in het warme licht waar gefluister is
in bossen vol en oud. Daar wordt geschouwd
vanuit schaduwen, vanuit verscholen plaatsen,
waar oudheid duurt in ritmes die zijn verstomd.

Wieg mij op tonen die vertroosten en laat me
gaan waar geen harde paden zijn,
maar paddenstoelen huizen en gevallen bladeren
fluisteren in natte aarde die verzucht.

Laat me zijn op plaatsen die doen verdwijnen
en vergeten mijn armoe, mijn tijd.
Waar ik kan versmelten en al het ijs verdwijnt.
Maar ach jij, jij die blijft! Laat mij los

in iets van witte eeuwigheid, dat het hout verbreekt
en bladeren laat verschuiven, wanneer de aarde rouwt.
Oh, jij, jij die blijft, vang het licht langs de weg,
luister naar de wind wanneer die zingt. Jij die blijft,

strooi het licht op schaduwrijke plaatsen, want nieuw
zal het zijn in kleuren die geuren in nieuwe vormen.
Ik heb je zo lief en wieg je op tonen die nog verdwalen.
Ach jij, jij die blijft, weet dat de oudheid duurt.