Alle inzendingen over Vervliegt

glimp van een droom vlaag van verleden zweem van weemoed vleug vol verlangen de geur van weleer probeer de beelden vast te houden maar de seconden razen voorbij de uren draaien hun snelle rondes het verleden vervliegt sneller dan je dromen kunt…

Neerland’s hoop in bange dagen is een glimlach op juist moment Neerlands hoop in bange dagen is een groet aan onbekend Neerlands hoop in bange dagen is een fluistering heel zacht Neerlands hoop in bange dagen vervliegt in een wolkeloze nacht…

zoals tijd in het licht vervliegt zoals liefde verschijnt in het maanschijnsel van de tijd zie ik in het oog van de regen een zonneboog vol geur ruik ik de regen vol warmte voel ik de zon regen en zon breng mij terug waar ik begon…

Je strooit stilte voor mijn voeten door duistere gedachtengangen slechts jouw licht schaduwt mij dat ene sprankje hoop vervliegt vuur en vlam zomaar gedoofd door het gitzwarte bestempeld hier tastende in het luchtledige mij wentelende om jouw as verwaai jij, mijn wervelwind…

Ik koester mijn dromen Laat ze maar komen In helderheid en duisternis Bij tevredenheid en ergernis Zinderingen Tintelingen Vanuit een liggend niets De realiteit stroomt weg Vervaagt en vervliegt Ik wil de tijd nu niet aankijken En doe mijn best ze te ontwijken Even niets meer weten Even expres alles vergeten…

ik zie je staan op de rand van water en zand een speelse wind blondeert in lichte golven je haar je lach ruist blauw met opspattend schuim dat wit vervliegt in het warme diep van het duin je blik straalt al een lente ontluikende zon jij bent natuur met niet meer dan een niemendalletje om…

De zwaarte die ik altijd voelde vervliegt en maakt plaats voor een alles overtreffende lichtheid Ik voel me vrij…

ik heb alles uitgedaan en weggesmeten kaal ben ik mezelf gebleven heb me toen aan jou gegeven Eva zonder slang je bent mijn paradijs ik woon je uit tot al je grijs verdwenen is je handen weer met kleuren spelen en in je mond de appelsmaak vervliegt ik zal je vele keren laten komen heftiger dan in je stoutste dromen…

Ik sta op de plek van jou en mij maar ik ben nu alleen ondertussen rook ik mijn sigaret om daar mee maar samen te zijn Deze plek, het was van ons maar jij bent er niet, ik voel je niet ik blaas mijn rook uit die vervliegt met de wind Het had nooit gekund maar toch had ik de hoop dat ik je toch maar even zou zien de gedachten…

ik heb alles uitgedaan en weggesmeten kaal ben ik mezelf gebleven heb me toen aan jou gegeven adam zonder slang jij bent mijn paradijs ik woon je uit tot al je grijs verdwenen is je handen weer met kleuren spelen en in je mond de appelsmaak vervliegt ik laat je voor de laatste keren komen heftiger dan in je stoutste dromen ja ik…

beetje bij beetje vervalen de dagen verkleuren mijn woorden verbleekt het gezicht verlies ik geheugen door veelvuldig schrapen vervliegt de herkenning in schemerend licht verzwak ik mijn geest door langdurig dwalen in wit zwarte dromen en beelden van toen herinner ik zinnen uit zwijgende talen weet ik te zeggen vergeet ik te doen…

de zee schrijft rimpels in het zand de wind speelt ritselend met een krant witte zeilen schitteren gekleurd zonlicht de zee zucht en klotst haar geur vervliegt in de wind meegenomen door eeuwige meeuwen schelpen zwijgen nog steeds honden lopen achter hun fluitende bazen hier ben ik altijd thuis…

Zo bijzonder als je kinderen tegen je zeggen, keer op keer, “papa, ik wil zo graag bij je zijn”, Elke keer weer word ik week, breken ze mijn schil weer open, dwars door alles heen, Vervagen mijn angsten, mijn onzekerheid, en vervliegt mijn twijfel, Het geeft mij het beste antwoord op die ene vraag, “hoe kan ik de beste papa van de wereld zijn”.…

het kost wat jaren om te weten dat slagen in het leven verdraaid en haaks staat op het slagen in de dood dat grote daden niet meer werken maar enkel lucht en leven en slechts het kleine rest dat trots vervliegt in 't ijle avondlicht het achterlaten van het liefs jij kent het delen van de last en ook de kunst van overleven…

Alles vervliegt, melancholie is wat goden hebben geplant in het hart van eenieder wie gegeven is nevelig verstand. Dwazen die dolen door jaren aan een ander bestemd, iemand die dood is, de dagen varen kleurloos en ongewis van land.…

Stil verlangen blijft ze naar dat wat nooit meer gebeuren zal, de hoop vervliegt pas op dat moment wanneer ze beseft dat waar ze op wacht slechts een illusie is.…

Vervliegt zij in de eeuwigheid of laat ik haar er dan juist in en is dat geen einde maar een begin? En als ik mijn handen in de jouwe leg, de woorden " ik hou van jou" zachtjes zeg en mij totaal aan jou overgeef is dat die allesomvattende liefde die ik nu beleef?…

de leegte van een jaar legt stilte af in zwijgen warmte die genoten is vervliegt uit blote lijven ik schrijf omdat ik blijven wil woorden maken het verschil in draden met de werkelijkheid ze schrijven mijn realiteit mijn leven lost zich op in een reëel afwezig zijn een existeren op de rand balanceren boven het ravijn de tekst…

Uitgeput, niet meer in staat een vin te verroeren, vervliegt de laatste adem, ze zakt nog dieper weg, vervolgens geeft de laatste zucht aan, dat het met haar leven van uitputting is gedaan! Vaarwel…

Alles vervliegt, vervaagt. Terwijl de toekomst zich steeds nauwer om hem sluit.…

een zwaluw zwoegt binnen de storm zijn vleugels torsen wind, zijn lied vervliegt op aarde kijkt een kind, in rood gelakte laarsjes (verbazing om het groot geheel speelt - allengs groter - om de kleine mond) waarom de Hemel zoveel windkracht zond begrijpt het niet maar ook dit lied zingt als vanouds van uitgeblazen kaarsjes…

Verliezen minder erg dan verloren een droom ontmoet die even blijft bij het opstaan en dan vervliegt naar de wereld van ontstaan Niet meer weten of in de droom gesproken, gezucht en ademgehaald in kleur of zwart-wit , vice versa van mannen, vrouwen en kinderen Er kwam een appel in voor een wurgslang in een boom Een gespleten tong bewoog…

mij niet voelt als een schilderij dat ik niet vatten kan het zoekend licht niet speuren van kille ochtend zonder zon tot koesterende zomeravond geen vroege vogels horen kan 't laat verkeer nog in de verte sensatie van de wind die opsteekt bij het krieken en zich na het schemeren tenslotte neerlegt bij de feiten de buitenloze dag vervliegt…

Maar zo snel vervliegt het door de wind. Als doel schiet je langs mij met open mond. Een opvallend sieraad bedekte jouw hals. Je schiet voorbij als inspirerend metafoor. Met open mond zonder opzichtig te staren! Galmde je uiteindelijke zucht tegen mijn oor.…

Langzaam slechts vervliegt verdriet pas wanneer het ijler wordt is er ook r u i m t e voor wat vreugde hoewel het op de achtergrond altijd wel ergens aanwezig blijft verbazend ook hoe snel het soms weer terug is in de spotlights op de voorgrond van het toneel om alle aandacht op te eisen die het denkt te verdienen…

stilte het ingesneeuwde leven onvindbaar blijft de voorjaarswind het prille niet wiegen kan de camera de dief is die de zielen steelt het vloeibare voorgoed overgaat in het vaststaande de ondoorzichtige vensters niet open gaan het huis geen pad heeft om naar toe te lopen de tak afbreekt waarop de nachtegaal zingt de hoop vervliegt…

Naar Rome en weer terug Overal bij mij Tijd vervliegt zo vlug Lopen zij aan zij In 1 seconde naar mars vliegen Sneller dan het licht Als je ons zou bedriegen is het onze plicht Immer terug naar mij gaat alles weerom rond samen zijn wij vrij waar toen de wereld bestond Onafscheidbaar aan elkaar geklonken wordt ons het universum geschonken…

het onkruid vermolmt; de pisseblom waait van veders naar dons en den paarse vervliegt in veneinig geprik vanonder ruige maai komt nog als geborgen groen het hooi in feromonen asem op; verdroogde druppeltellers begraven in boeket langs onvermijdelijke bloei vergroeit onvergankelijk klam het weinige blije weerzien van beklemmende liefdes…

middag in de herfst een merel zit op een tak bij het graf dat je bezoekt je ziet er gezond uit op het najaarskerkhof waar je de doden bezoekt een merel fluit je toe onze toekomstdromen zullen voor altijd bij de vogels zijn ze vertellen ons verhalen van onschatbare waarde de kraaien krassen woede stijgt op uit jouw ziel weemoed vervliegt…

gebrandschilderd glas dat dagelijks licht en suiker kleuren filtert in mijn donker zicht wentelt stof en glinstert schuin omlaag naar de stenen vloer sintert zwart naast wit waar mijn bewustzijn daalt door het flapperen van lange gewaden met hun wervel en rokken ruisen mijn tijd vervliegt in het stofspel dat volgt de stilte heerst tot…