Alle inzendingen over Vijftigers Atonaal

Toen de taal nog mens was, Klanken werden aangeblazen Door adem die uit de diepten Van een levend lichaam werd Voortgebracht, Er woorden werden gesproken Met toon en klank en kleur - Toen het leven nog mens was En ogen zagen wat er gebeurde Was er een taal met Reuk en smaak en geur, Was ze onvergelijkbaar Met die van vandaag…

het leven kan soms tragisch overweldigend prachtig meeslepend poëtisch en harmonieus zijn als een symfonie maar vaak zijn de slotakkoorden zo atonaal…

nu Remco Campert inmiddels al in de negentig is kan ik me haast niet voorstellen dat hij ooit een vijftiger is geweest…

elke ochtend hoor ik de klokken luiden ze luiden alle drie ze luiden luid en atonaal en doen de honden huilen waarom ze huilen ze weten het niet wie weet waarom de klokken luiden niet voor de doden niet voor verdriet wie weet waarom de klokken luiden ik weet het niet…

In het donker na het avondmaal nog voor het vallen van de lange nacht onzichtbaar onderling in gak-vocaal verband, gedurig vals en atonaal, kakofonie in ijle hemelzaal waar akoestiek de echo van de wind mijn hart doet juichen, 'k voel me weer een kind…

Herfstkleurige haren onverholen ogen vragende lippen bevallige borsten drie-kinderen buik vijftiger-jaren billen lange benen levend op grote voet om over het IQ maar te zwijgen !…

enkele jaren terug bracht ik een bezoek aan het Brabants museum daar zag ik bij een tentoonstelling over de vijftiger jaren de oude racefiets van de legendarische wielrenner Wim van Est in een vitrine hangen... "het sprak boekdelen"…

Zacht zingt het vacuüm Atonaal in resonantie Deze klank verstoort De etherische substantie Ondergang in onzekerheid Voorbij de gangbare limieten De entropie is onomkeerbaar In dit kosmisch bloedvergieten Waar eens ik liep Langs paden van chaos Fluctuaties op een zee van tijd Komt nu het ledige tot orde…

de wind doolt over 't land de boeren ongedurig er fluiten vogels atonaal de padden doodgereden eksters vinden elkaar niet kraaien krijsen veel te laat boerenmeiden snijden plant- aardappelen in twee ik loop door sleuven land het gras zucht naar de zon ik wou dat ik fluiten kon de mol steekt hals over kop.…

er zijn zoveel woorden die gezongen worden you are my sunlight and my rain in de verte een paar vensters hoewel we niets weten kijk naar de vrouwen in hun bikini's vijftiger jaren raak ze aan denk je terwijl je hen ziet…

je kunt eenzaam zijn maar toch niet alleen schreef onze oude koningin Wilhelmina destijds ergens in de vijftiger jaren al je kunt tweezaam zijn dat wil zeggen met z,n tweeën maar toch alleen dat verhaal is helaas maar al te bekend nee dan anderszaam naar mijn idee het samen zijn met velen niet alleen maar tóch zó een eenzaam…

ach ja de vijftiger jaren het grote grijs maar ook het zwartwit van een foto waarvan ik het bestaan bijna was vergeten…

op het klamme strand van haar huid waar de lagune zich opent huist het weekdier in wier dat deint op de hijgende ademhaling van een zee die het akkerland verkleint spiegels waarin wij herkennen spatten uiteen en in scherven dalen wij langs atonale toonladders, happen naar licht dat zich nestelt in haar vergezicht jij, stamelt zij met…

de foto herinnert mij in een vlaag aan het gedicht 'neger uit Mozambique' de titel kon destijds namelijk nog ik zie de vijftigers als kleine negertjes 'toen was er nog maar één' waarvan slechts de dichter Remco Campert als enige nog onder ons is...…

Als vijftiger vond ik politiek laf en klef. Als zestiger had ik alles wel in ’t leven gezien en beleefd. Hoop wel: dat u me mijn dichterlijke arrogantie vergeeft.…

metalen kapbandjes stukken leer anti slijten pestkaarten harten jagen het vetgemeste varken geslacht na gil en knal de bloedworst de zure appels de bloeiende seringen de tijd van hete bliksem geleste dorst met eerste leidingwater aardgasbulten in de straat de naijver tussen openbaren en koksianen bovengrondse leidingen kommer en glorie der vijftiger…

Hoe stil stond de kar van de bakker met koek banket en gewoon brood ’s middags op de hoek open en bloot in alle verkeer toen nog geen rakker of fietser die een greep deed Veilig achter gesloten gordijnen lag hun moeder met droge bleinen had geen broek meer aan de reet waar ook pa stil van profiteerde De verhouding lag op kantoor scheef…

voor Lucebert (alles van waarde is weerloos) ik maak mezelf wijs dat ik de weg weet in een tijd die niet meer is dat ik de grijs sluier oplicht als klamme vitrage zo zie ik het plaatje van mijn jeugd weer in zwart/wit op mijn netvlies wanneer ik probeer dit plaatje in te kleuren blijf ik steevast hangen aan het sepia wat…

ach ja de vijftiger jaren het grote grijs en tóch ook het zwart/wit van de foto waarvan ik het bestaan al bijna was vergeten…

We waren jong toen we elkander ontmoetten We zijn nu dikke 'vijftigers' We zijn gegroeid en vergroeid We zijn ook meer op elkaar gaan lijken We blijven elkander vooral opnieuw ontmoetten We zijn Jan Jacob en Jelle Pieter sinds 1984 We zitten nu een volle week in quarantaine We zorgen voor elkaar en ook nog voor anderen We houden het vol, omdat…

dat ze zo ontworpen waren als een éénheid, door één man in één tijd, begin vijftiger jaren dat je daar niet zó in breken kan had ze een aktiegroep gevormd “laat de huizen prachtig blijven” had ze het stadhuis bestormd had ze brieven zitten schrijven en had ze, toen ze haar weerstonden haar ogen roodgejankt?…

Wie is van hout, zingt flierefluit tapuit IJs op de ramen, komt allen tezamen 't Is weer advent, ja nu sijt wellecome Tiereliert een merel als flapuit Chromatisch fladderende laddertonen Niets verbloemend der nature bloeme Zingen atonale lijsterbessen Verstilde polyritmische patronen Een krolse kat die rijmt in hoge bomen En struikelt…

Het hoge koorgezang klinkt atonaal; fel detonerend glanst het messenstaal; de meidoorn spilt anijsgeur van beminnen. ------------------------------------------- uit: 'Keuze uit de gedichten', 1973.…

De overdaad van nu, zelfs oorlogen entamerend, maakt weifelachtig. Het bonusdessert of vaste lage prijs? Die prachtige nieuwe verpakking… Toén ging ik met tegenzin en boekje naar de Coöp-winkel op de hoek van Hoofdweg en Hoethslaan. Man in jas vrouw met schort achter de toonbank: Zwijgend geef ik de tas met stroopblik. Zonder commentaar…

voor Gerrit Kouwenaar stoelen van woorden bieden plaats aan vermoeiden in de luwte neergestreken krijgt het zitten zijn beslag we schuiven aan met z'n allen aan tafels van vertier hier wordt straks wellicht een drankje gedronken en luchtig geconverseerd over het één en ander morgen wanneer tafels en stoelen zijn verlaten getuigen…

Vanavond vrienden op mijn feestje Zingen, praten en plezier het stralend middelpunt ben ik dan omgeven door zang en dans en bier Buiten wordt het nu iets lichter Drukker wordt het, steeds iets meer zo begint mijn dag als vijftiger Heerlijk, maar voel toch ook wat zeer....…

maar heeft u voor deze jonge vijftiger nog een ander alternatief?…

Voor het laatst vertoonde zich de goudkleur van ikonen en middeleeuwse schilderijen op wenskaarten uit de vijftiger jaren: laatste opleving van de beslotenheid en het geluk. Nog eenmaal spanden mensen als een rendier natuur voor hun ar: breng ons verder! Breng ons door de poort van het stervende jaar!…

Dagelijks liggen twee vijftigers jonger dan ik vandaag In een rouwkapel gonzend van Nederduits en kerklatijn. Dagelijks schrijf ik een kus op hun marmeren voorhoofd. Dagelijks neem ik dat breekbare dubbelportret in mijn armen En draag het omzichtig naar buiten, ik mag niet bezwijken onder dat paar, ik mag met mijn paar niet verdwalen.…

In twee rijen staan de kinderen bij de ingang van de Hervormde kerk. Een erehaag voor vrome volwassenen die met ernstig gelaat het gebedshuis verlaten. Op dat moment zelfs letterlijk buitenkerkelijk wachten we op het teken van de zondagschoolleiding eerbiedig het huis van God te mogen betreden. De ruime stilte wordt verpletterd door superbe…