Alle inzendingen over Vleugels

in het woord van de avond woont een donkere schaduw waanzinnig broos hij draait zich om en om in mijn hoofd, verscheurt gelaatstrekken tot groteske vogels, nog lelijker dan de as waarin ze hun vleugels zoeken ik breek de stilte tot bestemming verzwijg mijn zinnen voor ieder die mij draagt ergens vallen stenen, eenzelvig in hun vlucht…

Het was weer een nacht met zware donkere vleugels mijn slaap lijkt te zijn gestorven in het diepst van mijn ziel langzaam neemt het verleden afscheid het was een mengeling van schuld en verwijt mijn ogen zijn niet meer doorweekt van tranen jouw lach ontmaskert mijn diepe gevoelens - als jij weer stralend naast mij staat…

Nachtzwaluwen vliegen op haar aanwezigheid de vlucht van noord naar zuid bepaald vleugels bewust van aantrekkelijkheid…

jij hebt ondanks de kou je vleugels ontvouwen in een wind die jou zonder thermiek nauwelijks kan dragen de laagstaande zon warmt nog je donkere kleuren jouw laatste kans op een dans langs de bloemen in wit van kleurige fladder naar stip in de verte voorbij de zon zal je sterven…

VERGETEN OMZIEN Naar onze vleugel Was lange tijd Niet meer omgezien Kostbaar meubelstuk Veeleer dan bron Van warme tonen En weelderige muziek - Tegen Kerst werd het Dan toch tijd daar Iets aan te doen De stemmer kwam En zuivere muziek Werd ons deel Nu is de vraag Wanneer we de Stemmer van ons Eigen ik bij ons thuis…

zag je lopen in de wind stevig stappen maar nog sierlijk als een kind haren dansten kregen vleugels werden blond gedragen door de sterke vlagen en in de luwte van je ogen vond ik rust toen ik je kuste op de dijk met liefde binnen handbereik bracht het windje in de rug ons toch niet sneller terug…

woorden vliegen vederlicht Daar gaat zijn ziel propje met vleugels het cirkelt verdwijnt vervaagt tot een stipje……..…

nee, nog niet ga nou nog niet we hebben nog zoveel dingen te doen, te bespreken jij staat aan het begin van jouw leven en langzaam spreid jij jouw vleugels totdat je zelfstandig vliegen kunt niet wetend dat jouw vlucht voortijdig zou worden afgebroken, nee ga nou nog niet mijn lief…

mag ik even met de kleuren van je vlinders spelen je wonden kussen met mijn vleugels van satijn een druppel nectar van je drinken of doet het je nog teveel pijn kom laat maar zien wat is verborgen geef de hemel weer haar blauw bloei je allermooiste geuren de vrucht van deze zomer is geheel voor jou…

zolang als ik mij kan herinneren voel ik me verwant met de maan ik ben haar nacht in het zwart-witte weefsel wanneer eerste wolken over daken lopen dan denk ik aan een wiegelied zing stil over alles wat ik wil teruggeven aan de wind aan de bladeren aan de jonge vogel die overvliegt hij weet niet hoe bijzonder zijn vleugels zijn…

in deze koude, donkere nacht ontwaakt niemand uit de winterslaap slaat niemand de vleugels uit in het schimmige lamplicht zit niemand de verloren tijd op de hielen in deze bevroren nacht…

mijn holle buik droeg niets meer dan de angst om hem alsnog te gaan verliezen schreef met duizend rimpels al mijn angst in al mijn zorg ik vloog met harde vleugels langs het einde van de nacht, liet waken onbedacht veel scherper zijn, want pijn strekt uit tot aan voorbij de dageraad, die woordeloos doch ingesproken opstaat uit de…

zoek de beweging die vleugels zijn er om te zweven zoek de ruimte en ga leven en je vloog.....…

Ook als ze slechts in dromen uitkomen je gebroken wakker wordt met pijnlijke scherven koester je dromen wanneer je die laat sterven ben je vleugellam als een vogel die niet vliegen kan koester je dromen ik pak je op zal je vleugel verzorgen droom maar een droom die je nooit zal bedriegen koester je dromen dat…

woorden vliegen door de lucht als vlinders met één vleugel zielenleed is duidelijk zichtbaar in glinsterende ogen na het vallen is het opstaan even ongemakkelijk als de weg die voor hen ligt onontgonnen en maagdelijk wit blijven antwoorden vooralsnog uit daar wordt driftig naar gepuzzeld al is dat boek wel verdomd dik…

Zonder veren kwam ik ter wereld, maakte vleugels en vloog vogelvrij.…

De lucht willen we in als vogels op vleugels Losser onze teugels waarmee wij gebonden zijn aan 'deez aard' waar wetten van de zwaartekracht beide voeten aan de grond houden alleen bij wijn en andere alcoholisch vocht Maken we -schijnbaar-een tocht die veel weg heeft van zweven.…

Het is schitterend, wat brengen ze een kracht teweeg met hun enorme vleugels. Uitzonderlijk mooie dieren in een stilleven op een foto kunnen krijgen. Ben dankbaar en zeer trots.…

opnieuw vliegt de engel vleugels zwaar beladen met het slijk van aarde klapwiekt hij traag door angsten en pijn dan daalt hij neer vlak voor mijn voeten blijft hij verbijsterd staan en wist de sluier van mijn aangezicht in dat gezegende ene moment ontmoet ik in zijn ogen mijn diepste eenzaamheid en ik schreeuw!…

een nog onontwaakte libel roerloos aan een tak ragfijne vleugels weerspiegelen de zon tussen zilveren draden; rust - naarstige arbeid na een lange nacht zelfs de kleinste trilling ademt schoonheid van zo dichtbij en zo onverwacht...…

een vaag verlangen roestig weten een zwanenzang misschien van verstofte mensenliefde zie de zwaan die het nest verlaat haar minnaar uitzinnig roepend onthaalt hoe ze haar kop schudt hoe hij haar knabbelend begroet hoe ze samen de lichte vleugels uitslaan liefdesrituelen die vergeten verlangens doen zinken onder een ademloos…

Een jonge vrouwtjeswesp zat op de loer voorzien van zijden vleugels langs haar taille ze kon geen letter zien, las dus in braille wat een imker doet met moerbijvoer ze slikt 't voor zoete koek, het arme kind ze was immers nog ziende stekeblind ...geen wesp die 'moerbei' zei, als stille hint...…

Die woorden vleugels geven, en dus brokkenpiloten zijn.…

De tijd likt zijn wonden op de vleugels van het getij hopend op een wonder.…

zoek maar je eigen geluk fladder maar zonder problemen eens zal je komen totaal van je stuk je vleugels kapot je hoofd in de strop van je dromen strijk dan neer op de hand die je eens heeft gestreeld vertel je verhalen hoe alles verveelt en je nergens je ziel kan vertalen ik wacht met wijsheid van jaren om morgen met…

Ik geef je duizend zoenen ik droom je in de nacht mijn wereld stopt met draaien als jij maar naar me lacht je omarming geeft me vleugels je strooit wolken in mijn hoofd het regent alsmaar woorden ontvlamd en toch verdoofd dat ik alsmaar schrijven kan dat ik dit zo mag ervaren betoverd door je blik, je geur, je lijf, je haren…

Ze wisselen in verstrikte tijd snavels en veren uit Gijzelen elkaars dromen kruipen over vloeren met scherven bezaaid Ze grijpen bloedige letters brengen zonder iets te begrijpen met fladderende vleugels En dichtgeschroeide ogen achterstevoren verhalen van zon naar aarde Een krijsen in de ruimte van een zwarte onheilspellende…

breng me terug naar de plek waar ik kon schuilen onder de vleugels van de tijd waar ik speelde met de figuren die de zee achterliet op het strand breng me terug naar de spelonken waar ik leerde hoe het was in het begin waar ik luisterde naar de uitgeholde stenen die hun verhaal vertelden breng me naar de plek waar alles ligt…

Ik kijk je na en weet; je vleugels zullen breken bij de dageraad voor een vlinder komt het leven snel, maar steeds te laat. Vlieg nog eenmaal in je leven, door het laatste uur, vergeefs vechtend tegen het doven van je laatste levensvuur.…

komen ze samen boven de neuswortel) Dan deelt ze het gordijn met twee koorden En geeft de wekker vleugels…