Alle inzendingen over Volmaakt

In het holst van de nacht belemmert dichte mist mijn zicht Ik moet opletten, alert blijven De aandacht verzwakt als de mist verdwijnt mijn ogen, gericht op de maan Ze is vol, volmaakt...net als jij…

van golvingen voorzien en verheffen tot iets volmaakts telkens hetzelfde, telkens evenveel de zaal loopt vol met mensen met behulp van een machine…

in een niet nader aangeduid seizoen schreef ik in de ik-vorm een tijdloos en meerduidig gedicht over het raadsel van het bestaan dat met weemoed en humor tot nadenken stemde en ontroerde het had geen strakke vorm er kwamen zeekoeien in voor en berekeningen van salonbèta's die wel klopten maar niet van toepassing waren en woorden zoals houtekiet…

ademloze start ongezien begonnen recht onder m’n hart vormeloos begin ongevoeld aanwezig nestelt rustig in ‘n nieuw mensje groeit ongehoord ervaren levenswater vloeit volmaakt in z'n sas keek God de Vader en zag dat je goed was…

gisteren liep de volmaakte man zo maar bij ons door de straat edel waren zijn tred en oogopslag die mij aan de grond nagelden hoe mij nu los te rukken vanuit die verdwaasde staat de nagels trok ik uit mijn voeten wreef droomzand uit de ogen gelukkig zag ik mijn onvolmaakte lief die uitgeslapen goede morgen wenste…

Ze loopt weg Hij blijft even verslagen staan, kijkt haar na en ziet haar gaan op zoek naar het volmaakte geluk wat zij bij hem niet vinden kon..…

Is de macht in volmaaktheid? Bestaat ijdel volledig begrip, "gelijk zijn" aan vrijheid, "het zijn", de bijzondere toekomst zoals enkel wij ze kunnen begrijpen? Parallelle ontwikkeling, wekt het hogere nieuwsgierige.…

Ik slijp haar gratie in een steen, ik modeleer haar naam in hout en taal om die voort te laten gaan tegen beter weten in, spreek ijdel haar aan in mijn teloor – gang toe, een plaats waar licht volmaakt gedijt, zich spreidt, onaf een bewogen hart geraakt.…

zacht straalt eenheid in vorm en kleur onverwacht langs het leven in namen geven breekt het licht krijgt samenzijn minder gewicht ontleden schaadt door de som der delen wordt de ziel niet gemaakt het analytisch vermogen sluit de ogen voor het accepteren van volmaakt…

zag stilte branden warm licht wenkte spiraalde traag omhoog zacht zoog zij mij op ik liet me gaan van het geluid vandaan ontvouwde vertrouwde openheid liet me drijven op kleuren die elkaar niet weerspraken maar met ogen en lach een nieuw universum maakten heb lichaamstaal ervaren waarin woorden overbodig waren in het voelen van volmaakt…

het doet er niet toe maar het klinkt als water zei je toen je mijn gedicht vasthield jouw vingers lispelden golven over me heen reikend tot aan de zee, met de nacht vertrouwd en op dat moment terwijl jij voet zette, wind werd onder vleugels dreven we mee naar het land dat in ons was buiten adem, in alles wat er wel toe doet .…

Als de Volmaakte Gave, die niets wacht Dan Zelf-verlossing door Volmaakte Daad Sterft hij en Zege is op zijn laatst' gelaat Wanneer hij spreken kan ‘Het is volbracht’.…

achter veranderlijkheid schuilt zuivere schoonheid heeft ze me laten ontdekken door subtiel haar eigenheid open te bloeien zo volmaakt mooi ik bestendig aan haar verknocht blijf al floreert ze kort de herinnering blijft…

gaan wil ik de wereld rond langs wegen waar kirrende en kozende bloeiende kroontjes me geurige sprookjes toefluisteren waar passie troont zoete liefde zich verwoordt leven voluit beweegt schoonheid gedijt als gelukzalige volmaaktheid in een steeds weer herbeleven ongeremd geliefd door jou…

Ik lig in haar bed en zij die net de douche uit stapt. Zoals zij loopt, zoals zij naakt het huis door loopt, zo zullen vanaf nu de dagen lopen. Ze neuriet en ik zit verhevigd in haar bed. Oneindig wakker is ze, warm en trots en zacht en mooi, zo mooi, ik krijg het niet gezegd. Het is een liefde die. Het is een wonder dat. En alles wat ik…

jouw mond, het portaal van liefde volmaakte taal van genegenheid vloeibaar geluk stromend over tong vertolking van vreugde in mijn oren…

Ik zie ze daar zitten, in Schinnen: twee moeders van grote gezinnen, volmaakt op ’t gemak. Het appelgebak verraadt: dit zijn dikke vriendinnen.…

Verliefd Gelukkig Als ik aan je denk Je mooie ogen Je lieve lach Ik houd van jou Precies zoals je bent Perfect Volmaakt…

een misstreven om met kwast en verf het volmaakte van realiteit vast te leggen hoe hard ze het ook probeerde er was enkel haar eigen wereld die op het doek verscheen…

Wat voelde het toch goed Het kon ook niet verkeerd Het leven is soms wreed En hard als je niets leert We waren zo verliefd Het klikte bij elkaar Als eenheid vreselijk hecht We pasten als een paar Ik snap dan niet Waarom het is uitgeraakt Dat uitgerekend jij Tussentijds bent afgehaakt Gestopt bent zonder mij Je was er zo dichtbij…

op de grond ligt een gedicht een naakte scherf die de wind uit de spiegel van mijn leven nam mijn trouwe stoel houdt me krachtig vast en hoest het stof vanonder mijn onrustige kont vantussen de takken ijlt een lichtstraal door het glas en legt de titel bloot 'volmaakt gelukkig', hij glanst ik trek gehaast aan de pen poog…

zij wiegen zon waaien warmte in alle kleuren rondom een stukje paradijs in twee daagse reis niet ver van het ijs onder dezelfde lucht dromen ook zij het volmaakt later zien wolken als golven water in blauw hoge zee nemen in samen bestaan verbinden mee hun cirkel is in het groene beginnen ook rond van binnen wil melker…

ik zag je komen de schoonheid van je dromen gaf zelfs het stof op de zomerse trein wat zonnebloemgeel in een blauw festijn je trippelde danste bravoure van je jeugd in een sprankelend verschijnen door het bijna volmaakt uitlijnen van je lijf jij gaf met je lach wereld aan alles wat je zag en had wij zijn gegaan de rest van…

jou tot diep in je ziel zijn innemende lach nam je mee naar verre bossen en golvende zee in zijn verhalen kon je verdwalen maar zonder enige angst ging je mee bij het vlammende vuur speelde hij zacht het warm verlangen van het kleinste uur jij bent in een andere wereld geweest zonder afstand en pijn het was voor even een volmaakt…

Staaltje vliegkunst vogels slaan gezicht in elkaar even zag ik jou…

Volmaakt ben je, nou ja bijna dan, want Soms dan twijfel ik aan ons, nee mijn lief Schrik maar niet, kom zitten, geef me je hand, Ik blijf heus wel, al maakt me dat een dief. Het ligt niet aan je ogen, die stralen Als de sterren in de duistere nacht, Want je blik, daar kan ik in verdwalen, Steeds opnieuw als je stiekem naar me lacht.…

Laat ons verstikken in tedere woorden, laat ons zuchten, kermen bij het lezen van genot. Laat ons de beelden verbannen naar diepe kerkers van onze tenen waaruit ze nooit meer ons hart kunnen deren. Laat ons schreeuwen met elkaars stemmen, schrille tonen. Laten we nooit meer nemen de woorden waaruit we zijn geboren. Laat ons enkel nog wenen…

andere biosfeer in ons nieuwe samen zijn identiteiten gelijk maar in verbinden vullen zij elkaar aan en versterken tal van nieuw gegenereerde krachten uit het toekomstig perspectief ik heb u lief zoals ik van mezelf houd is de nieuwe context die de maatschappij als cement gebruikt om te lijmen wat vroeger nooit paste tot een volmaakt…

wanneer een klare maan en glinsterende sterren mij een winterse morgen verraden dan weiger ik in te slapen tot ik zie hoe weerbarstige kou zich vastzet op bomen die ijzig wit lijken open te dromen in een volmaakt ogenblik wolkjes kan ademen die magie kortstondig verstrengeld met de dageraad…

jij hebt vandaag de bloemen zien bloeien die je ooit hebt gezaaid jij wist hun leven met zorg en steun te omgeven in een moeilijk bestaan vanuit je hart kwam die roeping jij hebt het gedaan dit waren de momenten van lieve kleine gebaren die volmaakt geluk evenaarden…