Alle inzendingen over Voorgevoel

Uit de chaos van het vuurwerk de flappen en de bollen, met een voorgevoel opgestaan, zintuigen en gordijnen open om het wereldnieuws weer op te slaan, filterend licht breekt door om de geluiden te verstommen, met een helder doel de eerste dag te verslaan, gister bleek de toekomst zich achter voornemens te vermommen, vandaag komt het…

Een zoen, niet bij machte kortstondige weelde Te geven, die alleen het voorgevoel Van het wellicht voor 't laatst te doen Een zekere ernstige wellust verleende.…

slapen, haar hoofd baadt in glanzend licht en in de schoot van wilde zwanen, haar ongetemde ritme - in houten klos met zwierig touw -, schrijft cirkels in de hemelboog, ze kust in tegenwind de dieren, drijft ze aan tot goede daden, in relatie tot de schoonheid van haar wezen, in haar zelf gevonden, zich niet bewust van een beklemmend voorgevoel…

griezelen in bed, niet vanwege spoken, die zijn oud nieuws voor jou, maar vanwege herbeleving van de dag, teveel zonlicht en een raar voorgevoel dat de dingen niet zullen blijven wat ze zijn -is zo gek nog niet- pracht en praal ging over in brandende gedachten, zenuwen overprikkeld en duivels is nu de nachtegaal.…

het heeft geen zin, en ook geen enkel zinvol doel om deze woorden op te schrijven, dit sonnet mist vast en zeker ook zijn trotse feestbanket en duidt ten hoogste op een donker voorgevoel het diepste te verwoorden in een kort gedicht met beelden uit een nog onzichtbaar koninkrijk het blijft toch een uit de lucht gegrepen praktijk waardoor het…

"Over een uurtje landen we op een zonovergoten Hawaï Ik kan u mededelen: Het weer is er fraai", spreekt de gezagvoerder Eindelijk… Twee weken ervan tussen Weg uit de kou 't Is hartje winter Maar niet voor mij en jou Al helemaal niet vandaag Hand in hand in de wolken Nog een paar uurtjes te gaan Vol van smullend voorgevoel kijken…

Haar heldere intuïtieve voorgevoel Afspraakjes die niet door gaan Het is een schot voor open doel Ze weet het wel roepen ze……….…

Vaag voorgevoel bekroop me om te keren. Maar, 'k moest mijn fiets vlug pakken, en door mijn knieën zakken en voelen aan dat mooie torteldier, hoe het daar koud en dood, rechtop nog stond om mij iets te vertellen hier. 'k Ben weggefietst en dacht na. En hoopte dat 't niet waar zou zijn, dat 't er niet meer zou zijn.…

Een voorgevoel plaagde me dat deze wereld dichtsloeg voor jou zoveel venijn. Jij vreemd Kind van die andere Vader ze rukten je uit mijn moederhart sinds toen houdt het daglicht zich schuil. Kind ik gaf je leven jij nog veel meer maar wonderlijk het licht kwam weer.…

eenzaam door het land ik begrijp niet veel van wat je zegt kind van mijn hart kind van mijn leven met diep verlangen nooit meer te stoppen hou ik van je anders kan ik het je niet zeggen wil naast je lopen zo dichtbij dat ik je heilig hart voel kloppen kind van de wereld ik was je moeder voelde zoveel pijn een voorgevoel…

--------------------------------------------- En jawel twee uur later blijkt mijn voorgevoel niet fout te zijn, het lachen is me allang vergaan, morgen mag ik weer, tijdelijk dan, het lichtje van de omgeving zijn. Toch mijn pasje maar mee?…

Doch hoger dan mijn zelfgeruste vreê, En dan mijn lichtdoorgloorde dampen zweven - Herin'ring van welk diepvergeten wee, Of voorgevoel van onbegrijplijk leven, Waaruit mijn eeuwige vastheid is ontstaan, In wiens geheim ik weder wou vergaan, - Voel 'k over mij de reis der wolken zweven Der grote wolken komend van de zee.…

zoete dromen uit het heelal, in haar schoot voedt zij ongerepte zwanen in een oneindig ritme met de houten klossen aan een zwierig touw, ze beschrijft de lessen van de aarde in de hemelboog, ze kust de dieren van haar spel, drijft ze tot oprechte daden, in relatie met de schoonheid van haar wezen, onbewust van een voorspellend voorgevoel…

Dichten doe ik nog, maar als in droom, In een droom waarover 't voorgevoel Van te ontwaken in een werklijkheid Die geladen is met ramp op ramp Hangt als een zwaar onontkoombaar onweer Dat in laatste stilt zijn donder uitbroedt Over 'n lieflijk maar al rottend landschap.…

in het plooiend water onder de boten langer van huis maar terug keren de kielen in de kleine haven afnemen en langzaam aangroeien het verschil is niet de smalle romp of de blauwe doften half op de kant gestrand is de zee vertrouwelijk op hun buik kort van huis de zonen en de vaders met het nieuwe tij zijn ze ingehaald wat het voorgevoel…

Mijn voorgevoel zei me: ga door je " oude" straat, en zo toog ik richting mijn geboorteplaats. Moest even zoeken, er stonden flats, het parkje van voorheen was weg. De kerk in het midden houdend met mijn rug er naar toe, dacht ik nu moet ik vooruit, maar weet niet hoe?…

- En in de nacht tevoren is er dat vragend blaten van de lammeren en het schorre antwoord van de ooien, een voorgevoel van naderend onheil. - En, steeds weer overrompelend, is het er ’s morgens, het vervaarlijk schreeuwen, het driftig klappen van de hekken, het nors cordon dat stokkenzwaaiend de lammeren opeist, de onnozelen.…

. --------------------------------------------------------------- ze troffen elkaar ongewild hij en zijn leven, zwijgend daar op het gehakselde stro maar ze zagen elkaar met een zichtbaar voorgevoel van narigheid of ze beiden dachten aan een steen in de lucht valt niet te weten zoals het weten niet weet van zichzelf het kraken…

Licht vechten we eenmaal rond dezelfde standerds, Want waarheid wordt der Dichters voorgevoel. O!…

Angst voor de angst die heb ik niet Die ken ik wel, maar dan even Heel even Bang ben ik ook niet Ken ik wel, maar dan even Heel even Werk aan de winkel is geboden Velen wisten niet wat ze deden Heel even VOLT van 3 naar 2 zetels Dassen en Koekkoek nog in de kamer Heel lang Mijn energie, voltage is hoog Om de wereld, om Europa, om…

Ik had al lang een bang voorgevoel. En op een dag zag en voelde ik dat dat zalige kinderhoofd niet meer op mijn hals zat. Ik ging nu dragen een nieuw hoofd. Volwassenen was het niet. Het was en is nog steeds geen hoofd. En als zware slingers onder een klok het niet meer kunnen doen zo ook mijn wat geen hoofd is.…

En niet meer dan een voorgevoel in vaal geel was de zon, een toekomstige visie van vuur. Ook de sneeuw lag nog verdwaald in het zwart, zelfs de zee moest nog geboren worden alleen een zwervend geruis was er als woorden op zoek naar het Woord. Eerst lag het blauw nog verstard in Zijn handen niemand zag het, niemand luisterde nog.…