Alle inzendingen over Vrucht van eigen spiegel?

voel hoe warme wind het leven doet exploderen met snelgroei zonder vruchten onder wolkeloze luchten in verschraling door hete ademhaling die verschroeiend langs rotsen tocht het eens zo vruchtbaar land is uitgedroogd en weggewaaid kaalslag heeft een prijs vernietiging van leven is ook voor ons einde reis…

in jouw stilte fluister ik je naam in jouw gemis roep ik luid in jouw pijn schreeuw ik het uit: ik heb je lief laat ons dansen laat ons leven ik de wijnstok jij de rank en wat een vrucht, wat een vrucht, om te geven…

de spiegel moet aan scherven reflecties ben ik meer dan beu het bloemenveld is rood in plaats van wit jouw woorden wegen zwaarder mijn hoofd vormt eigen beelden soms leek je monsterachtig terwijl je sierlijk danste wie weet hoe spiegels breken? ze lijken duurzamer dan mooie gouden sieraden die ik in mij reflecteer…

Ik ben verliefd, zo vreselijk verliefd op al mijn eigen woorden dat ik geen enk’le schrappen kan. Maar dichten is niet louter inspiratie het is toch zeker en vooral, veel transpiratie en schrappen, heel veel schrappen maar. Mijn zweet dat stroomt, mijn tranen niet veel minder. De vruchten van mijn dichtersziel kan ik niet aborteren.…

Trots op mijn eerste oogst van deze Koninklijke vrucht hier op mijn hofje in de zon. Niets roder en eeuwiger dan een versgeplukte aardbei van eigen land in je hand. (The Beatles - Strawberry Fields Forever) http://www.youtube.com/watch?v=Ywg-PdeGVL0…

Eigen spiegelbeeld, weerkaatst gefluister. Luister door de spiegel heen.…

De spiegels van de tijd en de controleposten van de dag. Als adem vergaan de wolken nergens stokkend, mij benomen weliswaar maar prachtig.…

haar eigen tijd haar eigen plaats koester ze elke verwachting is een spiegel van de werkelijkheid…

In de spiegel zie ik twee gezichten met dezelfde ogen Meer dan ik zelf wist werd het verleden nooit gesloten Het heden wordt aan die tijd geknoopt, de stilte werd alleen maar vergroot Mijn ziel bezwijkt door de macht in zijn akelige blik Ik verafschuw mijn eigen reflectie elk verlaten ogenblik Iedere verweerde dag laat…

het is een oefening te leven als ware men gestorven en elke dag de vrucht van eigen erfenis te plukken geen afscheid geen rouwende geliefden want enkel de bagage is verstuurd de dood waar anderen zo bang voor zijn bespelen als ware het een feest en als het dan in ’t echt gebeurt te kunnen zeggen hier ben ik al geweest…

het is beslist ik treed in het huwelijk de dag geeft ons zijn zegen terwijl een vogel zich vasthecht aan de zee en krijst tegen het wegglijdend water wij houden onze adem in en willen de spiegel van de maan als getuige waarin wij vloeibaar kunnen dromen al dansend, rond en rond met zwarte of gele vruchten op het hoofd en vuurtorens…

Bezie de bloeiende weelde, haar zanikende nazaten van beneden vruchten afgeworpen tot weeromkeer waarmee mijn tijd wordt. De mijn verwelkende tijd vervaagt de wiegende bloem aan het span. Wie zal haar liefgehad haar vrucht gezet hebben dan, zo kort.…

Ik wil het, ja ik ben er aan toe, ik weet nog niet waar of in hemelsnaam hoe? Maar ik wil het samen met jou, schat, ik weet heel zeker dat ik nu genoeg van je houd. Komt het uit vanavond, kan je dan? het moet heel speciaal zijn, ik word er echt gelukkig van, het word vast heel fijn. Ik steek kaarsjes aan, geef je een behaaglijk gevoel,…

Ik voel mijn schouders schokken van de ingehouden snik mijn lichaam krom gebogen dat is mijn eigen ik.…

Is dit democratie Waar men een stem heeft Die niet wordt gehoord Maar wordt bestraft Met financiële moord Is dit vrijheid Waar eerlijk hard werken Leidt tot het omhoog gaan Van andermans salaris Die feitelijk slechts stilstaan Nederland is tolerant Maar iedereen weet Wie zich in ons verplaatst Ziet dat in nederland is het zo Eigen…

tegen ’t raakvlak van licht en schaduw leunen mijn ogen aan op momenten, zo heftig of luw die na een ogenblik vergaan blikvelden zie ik, volgroeid van gedaante in vol ornaat fluisterend en luisterend geboeid naar het bestendige waarom 't gaat…

alleen nog in je eigen spiegel…

Oktober draagt zijn eigen vrucht. Met haar behagen weet ik waarom ik besta. De voorbije vitaliteit is nu aan het sterven, maar ik weet er gloort een groene toekomst hierna. Oktober stemt mij niet verdrietig om een afscheid. Met haar verder te moeten leven is mij niet de eer te na.…

de klok tikt tijd weg voor allen en laat slagen in kwartieren vallen bedenk tijdig hoe het jou vergaat en spiegel op je eigen daad want tijd is nooit te laat…

aan verlies en pijn Die toch ook vorm van waarheid zijn, Van mijn eigen werkelijkheid, Die gewoonweg noodzakelijk is, Ondanks de zielenpijn, Om dichter bij de waarheid Van het leven te kunnen zijn…

Ik zag je slenteren langs het asfalt dat trachtte je te spiegelen in fijne vlokjes sneeuw, doch je handen waren diep verscholen in een dadeloos gebaar het leek alsof de vrucht van tijd onrijp jouw ziel vertolkte in de oude jas die jij dacht te hebben afgedaan, doch de rafels trokken diepe sporen en knoopten het kruispunt aan…

beeld, Mijn eigen naam verloor…

einder verdrijf uit dwingende gedachten ik wil niet geraken tot een zuigende zucht van een droge vrucht in droevig verwachten…

Innerlijke zelfwaarneming Nadenken Over eigen doen en laten - Ontbrekende vaardigheden? - Wat het is Hoe het moet Had ik eerder dan jij In de gaten - Kijk in de spiegel Zie je gezicht Wees eindelijk eerlijk Jij Veel meer nog dan ik Voor een groot Zelfzuchtig ego gezwicht…

het water onthaalt in warme bronnen stroomt hun onrust uit diepe porien doorheen de klamme huid van verlaten verlangens onder de koelte van een avondzon badend in eigen vruchtwater waarvan de zuurte schrijnt op hun jukbeen zijn ze gevallen vruchten van hun zucht naar stil nabijzijn omdat ze de herfst in lente willen herschilderen…

ik keek naar jou en zag - vergroot - mijn eigen angst voor close en samen ik zag je vertrekken en deed zelf de deur maar vast dicht … moet de spiegel verwachten toegift: dagelijks denk ik: ha! vandaag nog niet aan jou gedacht…

Een spiegel toont de waarheid van haar wezen Onbekend Niet haar eigen Het gezicht van een verloren ziel Zacht wenend zonder tranen De nacht onthult haar betraande ogen De dag verhult haar huilend gezicht Gezien wordt zij nimmer Gezien worden wil zij des te meer.…

in het circus weerklinkt luid gelach als de oude clown over zijn eigen schoen valt een glimlach of geschater als de spiegel met menselijk gestuntel ons wordt voorgehouden we vallen en we staan weer op al schrijnt pijn als paukenslag…

Wat kan een mensenhart nog dragen als kettingzagen komen aandraven en snijden in het zo gewilde leven zodat ik mijn eigen boek wil sluiten Oranjebitter, de smaak van een onbekommerd bestaan heeft plaats gemaakt voor zure wijn waarvan het bezinksel de golven worden van deze aardse oceaan laat de slachtoffers de vruchten wezen waarop wij…

jij streelt het land en zet de zee van bloemengeel naar eigen hand kleurt heuvels en valleien met je warme gloed en laat de einders trillen zont de huid van rood naar bruin en brengt pigmenten weer tot leven nog wachten vruchten op wat lange zomerdagen om in de herfst hun mooiste oogst te kunnen dragen…