Alle inzendingen over Weerzien OR Lichaamstaal OR Aftasten

terwijl haar ogen spraken rook ik geuren om haar heen zo een liefdevol ontwaken had ik nimmer, bij geen één terwijl haar handen luisterden naar mijn kloppend hart in rust en haar haren naar mij fluisterden heb ik haar teder, zacht gekust terwijl haar lippen zwegen zag ik met ogen dicht alle liefde ooit verkregen verwoord in dit gedicht…

hier huizen hoofd en hersenen der natie een linkerhand doet zaken op de pof de rechtervuist is handig met verlof het warme hart schoorvoetend uit de gratie de middelvinger zorgt voor consternatie een gladde tong is dubbellang van stof geheugen wordt geplaagd door Korsakov de huid heeft zelden last van transpiratie wat klieren bekken onbehoorlijk…

Ontsla me maar en schrap me uit uw lijst nu zit u daar en ik ben afgereisd u zei: mijn lichaamstaal stond u niet aan u zei mij 'vrij normaal' dat ik kon gaan de daad bij 't woord gevoegd, ga ik op pad u, en uw soort, blijft zitten op uw gat…

ooit geschreven om wat jij voor voor ogen had aan anderen door te geven tot je besefte dat wat zij lazen hen al snel buiten de door jou bedoelde virtuele mazen van het net bracht de vrijheid die jij gaf heb je steeds meer ingeperkt tot klaarheid het enige versiersel was waar niemand iets om gaf fluisterend ben jij met lichaamstaal…

De rimpels op je voorhoofd verraden jou gepeins In je ogen kan ik lezen of het waarheid is of veins Door je wangen kan ik meten of je lief bent of een kreng Aan je neus kan ik aanschouwen of je gul bent of een krent Je mondhoeken vertellen hoe je echt van binnen bent Door je vingers kan ik weten of jij het harde werk kent Als je schouders hangen…

Lach een lachje voor mij, hou een hartje voor me vrij, gun me een glimp al is het van opzij, je lichaam voelt die taal niet maar mij maak je blij, en kijk dan dat alles zegt in mij, het is niet ik maar...wij...…

er luistert niemand naar de woorden die ik schrijf zij lezen en begrijpen maar ieder op heel eigen wijze er is een copyright maar wat ik allemaal zaai zullen zij gaan oogsten door de vertaling in hun eigen mind pas als ik spreek communiceren wij in lichaamstaal vertellen ogen handen en gezicht volledig het bijpassende verhaal…

rode lippen warme letters kussend scherpe nagels onuitwisbare woorden tatoeërend grage ogen vurig de zinnen prikkelend twee lichamen in elkaars taal versmeltend…

Woorden onvindbaar en tijd te kort om jou tot in detail uit te leggen hoe diep mijn liefde voor jou verankerd zit in mijn ziel. Keer op keer, probeer ik het neer te zetten op papier. Ik denk echter dat mijn lijf tegen het jouwe duidelijkere taal spreekt ...…

tijdens de schaarse momenten waarin onze lichamen elkaar vinden is er geen maar ons vlees handelt doelgericht en schaamteloos zonder twijfel feilloos bereiken we het punt waarop ons brein op pauze gaat wat ons voelen puur maakt helder maar vrijwel meteen daarna vertroebeld wordt door gedachten waardoor twijfel weer de kop opsteekt…

we zijn een erg puriteins volkje zelfs de mooiste venusberg noemen we schaamheuvel het kruis onze derde oksel of nog wat preutser ons ‘ondertussen’ maar ondertussen willen we wel alle in het donker grauwe poesjes stiekem knijpen of kussen…

ik volg de sporen in denkbeeldige sneeuw of zijn het mijn stappen, doch onbetreden wat ik onthouden moest, ben ik ook al vergeten want wat ik wist, is te lang geleden ik heb blinde muren opgetrokken om kilte te weren die schuurt als zand ik hou mezelf een universum voor parallel, en ik sta aan de andere kant ik luister naar mijn adem die…

Woorden hoeven vaak niet, liefde heeft een eigen taal Fluisteren is wel erg schattig net als lichaamstaal. Bisclavaret, kom snel want zonder jou lukt het me amper Tederheid missen voelt als een dreumes in besmeurde pamper. Wat; jouw ogen glinsteren ook door de tranen...…

Heb jij onlangs je nieren nog geproefd? Of beide longen uit je lijf gelopen? Wil jij je toespraak in de gal gaan dopen, zodat het zelfs je eigen hart bedroeft en je vanzelf je laffe lurven pakt, totdat je door je hurken bent gezakt?…

wacht nog even met oordelen tot veilige zinsbouw, deze schreeuw lijkt lichaamsspraak te bevatten, is er misschien ruimte voor interpretatie, voor begripsvorming of prilheid? ga niet te snel over nachtelijk ijs, eerst was je nergens nu met ‘n dodelijke vuurwens, overal en nimmer tastbaar altijd blijvend als gesteente in mijn hersenhemel…

de lichte bijna schrikachtige oogopslag gaf haar iets breekbaars mee in een subtiel direct reageren zonder afwendend in reflectie op de stilte van lichaamstaal die van een andere orde uit lang voorbije tijden was toen oogcontact veelzeggend was in verstandhouden nu is er al een verkennen van belangrijke gebaren die generaties…

als lippen raken smoren gesproken woorden warm in lichaamstaal…

Mijn poes spreekt een taal zonder moeilijke woorden: onze lichaamstaal.…

Hoelang is het al geleden dat wij elkaar aanbeden? Niet konden wachten, steeds weer dachten dat het nooit voorbij zou gaan? En nu… daar staan we dan, voorbij de tijd, gelouterd door het leven. Herken je iets van wat eens was? Herken je iets van hoe ik was? Ik zie een lichtpunt in een traan. Spijt...? dat het ons zo is vergaan…

Te lang heb ik je niet ontmoet. Te lang heb ik je niet begroet. Maar nu, op elke wang een kus en één vluchtig op je mond, die ik altijd al te vluchtig vond. Ben dolblij je te zien. Luister jij, luister ik naar dat wat ons beroert, en wat ons samenbrengt en bindt. Twee wegen door het land dat 'leven' heet en hand in hand waar wegen…

het afscheid valt over het perron, houdt de omarming innig vast tot een fluitsignaal ons losrukt en de deur onze lichamen scheidt mijn ogen spannen zich op achter gesloten oogleden en een diepe ademstoot opent ze weer, diep in de jouwe tekent zich het weerzien liplezen blijkt nu geen kunst en gebarentaal hoeft geen uitleg de trein begint…

Deze fragiele vleugels die mij maar nét kunnen dragen overwinnen de zwaartekracht Ik wil en ik zal slagen Ijle lucht tart mijn longen het gevecht escaleert Jij bent mijn verwachte redding als je het tij keert Jouw aanwezigheid laat me groeien geeft me kracht Zo veel tijd het blijft me boeien Ik kus je zacht…

Ik moest gaan, liefste ik moest gaan, hier ver vandaan Maar ik kom terug, ik beloof je, die dag komt eraan. Dan zullen we lachen en dansen Dan maken we plezier Want ik kom terug met de zon in mijn hart. Deze reis, deze lange reis is ook goed voor ons twee, want mijn geest laadt zich nu weer op En gesterkt kom ik thuis en dan zien…

Het moest schijnbaar zo zijn -na al die jaren-, maar het was alsof je steeds hier bij me was, en ik dacht aan je, menig keer Het was zo vertrouwd en het gekke was dat het weerzien ons beiden -we zagen er eerst wel tegenop- best goed is bevallen We bezochten wat bekende plaatsen en -jij protesteerde niet- daar in de duinen vond ik…

Als je straks terug bent weer hier, bij mij, zo binnen handbereik dan gaan we weer praten en lachen, maar ook zwijgen als het moet Dan zie ik je ogen weer en je mond en je haren, je heldere stem doet me goed maar van je aanwezigheid geniet ik nog het meest Daar zal ik me dan nog het meest over verbazen en knijp ik mezelf en weet…

Reikhalzend kijk ik naar wat komen gaat vragend, vol verlangen, dromend ben ik nu al stil je schoonheid weer bewonderen doet me zweven Zal ik straks sterven, badend in het zweet of zal ik morgen verder leven Als ik het verschil dan nog maar weet.…

Hij mag op afspraak zijn kind nog zien, en mist haar elke dag opnieuw, telt de dagen, soms wel tien, tot een volgend weerzien. Het kind reikt tot zijn schouder, straks is zij wat jaren ouder, en niet afhankelijk van moeders gril, dan kan zij komen zo vaak ze wil.…

ik laat jou geboren worden in mijn nieuwe droom je was er al maar nu weet ik dat je ook in mijn heimwee bent vergeef me het gemis ik ken je al zo lang zoals de duinroos en de golven waarin ik schelpen gooi en waarin ik me op den duur ook eenzaam weet omdat jij de meeuwen niet kan zien ongeschreven zoals verwondering in het lichtste…

hoe stil legt herfst zijn hand over de aarde de verste klokken hoor ik nu geluiden die de witte berken voor me bewaarden en ieder die hier is ook de vogels grijs en traag zien bomen rillen ik wrijf over schaduwen maar er is niemand die wat vraagt…

Ik pelde de jaren één voor één uit hun schil draaide elke maand om hun as Terwijl de tijd rozen baarde vroeg ik me af waar jij was Intussen hebben wij Abraham gezien En sjouwen moeizaam ons verleden argeloos tussen twee popsongs door het zonnige terras van Badlust op Tussen bier en wijn keken blauwe ogen ogenblikkelijk verstilde de tijd…