Alle inzendingen over Wim Brands

Domein van de Suggesties en Patronen Oeroude wegen in het labyrint Van talloos veel miljoenen aan neuronen De doolhof waar de geest zijn weg in vindt Geprojecteerd in nauw te lezen codes En amper te ontwarren mechanismen Verwijzend naar technieken en systemen Onder de vlag van neurolinguïstiek Geen graal, geen steen der wijzen, slechts…

maar mijn onzekerheid bleef branden 3.…

kadootjes klein december is een dure maand wat regels soepel gevloeid uit een pen een Waterman natuurlijk, rustend tegen het schrijfknobbeltje gevolg van mijn fijne motoriek er is niet meer dan de warmte in botten, de glimlach op het gelaat het geluk zit in het hoofd geef met gulle hand, daar is genoeg van geen grenzen aan uw fantasie brand…

Dank u zuster, maar mag 't lampje blijven branden, zuster, goedenacht. Zuster, ik kan vannacht niet slapen, ik ben zo bang voor de nacht. Zuster, mag 't lampje blijven branden, welterusten zuster, goedenacht.…

De gloedrode zon die de zee in brand steekt en dan dooft, als een wakend oog dat zachtjes slapengaat. Nog een keer kijk ik naar dit alles, voor ik voorgoed verdrink, in jouw diepblauwe ogen.…

...de laatste dagen was sprake van veel brand- stichtingen in moskeeën en islamitische scholen...…

Of een kaars, dan kon ik branden. Jongen en meisje tegelijk; ik zoende m'n eigen handen. -------------------------------------------------------------- Uit: 'Dagen uit het leven', 1977.…

wind blaast door me heen Straatstenen lijken aan mijn schoenen te kleven Lieveling ik ben bevroren van onzekerheid Je antwoord ligt ergens op de wind Ergens onbekend Toch neem ik deze weg Die geen einde weerspiegeld De onzekere splitsingen neem ik Als en kleine jongen op zoek naar zijn thuis Maar de keren die ik jou passeer Doet me branden…

eens in de week neem jij een groot stuk ruimte in de telefoon gaat terwijl je komt tuut tuut tuut tuut aaaaaaaaaah dan ga je, moeiteloos week ik me los, nog zacht, nagenietend dan een dagje rauw waar je zat even boos waar je niet bent stil worden, rustig van binnen de waakvlam laten branden…

je bloosde lachte licht verholen alsof het vuur van binnen brandde heel voorzichtig uitsloeg zonder rookontwikkeling ik kende de kleur van het lichte bloed dat net je hart in circulatie had ontmoet en met een extra slag hitte genereerde in een snelle bloedbaan op de huid gezeten door intieme manuele variatie en herkenbaarheid…

In het noordelijkste dorp op aarde In het graf van een stad De gerafelde brand van de woestijnen Waar niemand kan leven besta ik En besta ik alleen Mijn voedsel maak ik uit niets Water uit marmer, vuur uit een rots Gebrand, verhard, gelooid In het lege blazoen van de wereld Besta ik, het leven.…

Wat heb ik heimwee naar `t vertrouwde, naar koele lucht en zomerblauw, maar zal ook daar de zon zo branden dat ik er echt niet meer van hou? Laat me nu hier nog maar genieten, nog even dan, en straks weer weg,.. Toch heb ik hier heel veel ontvangen, ik weet heel goed wat ik nu zeg...…

Vuur, licht en gloed die horizonten branden doet, die aansteekt met nieuwe hoop, die ieders leven houdt ten doop, Vuur, tongen vol moed, verslindende hartstocht, liefdesverhaal, dat ieder hoort in eigen taal. Vuur hoog en heilig, niemand nog veilig maar uitgestuurd voorgoed op weg naar heil en vrede.…

Het is onrustig in het land Er worden standbeelden beklad Van hen die men voorheen aanbad Men zag alleen de goede kant De slechte wees men van de hand Daar men van veel geen notie had Het is onrustig in het land Er worden standbeelden beklad Wie helpt de mensheid uit de brand Is zelf een onbeschreven blad?…

licht kan dagen niet meer scheiden tafel, stoelt vervloeit tot schijn ’k wil het maanlicht nooit meer kennen - zie slechts autolichten branden hoe zij één na één verflauwen - plaats en tijd en doel verdwijnen ’t avondzwart met bittere steek wil zich met de nacht nu mengen sterren die in plassen deinen en mijn denken geldt slechts jou.…

ondanks de warmte huiverde ik tientallen meeuwen scheerden laag over hun gekrijs leek mijn verdriet te overstelpen toe maar, zei je huil maar anders stromen je tranen naar binnen en blussen ze jouw liefde voor mij laat het vuur maar branden ik gaf je een zoen knielde bij je neer een wereld zonder hoop is een verloren wereld liefde…

in de straten rond Pigalle geen zoutpilaren geen brand wel gelaarsde benen en een ladder naar de hemel…

Een vraag brandde in des klankenverliezers koudvuur en nu niet. ------------------------- uit: 'Op het oog', 2004.…

treur niet mijn geliefde omdat we niet spelen met onverkropte emoties in de explosieve hitte van ons liefdesvuur verlangen is niet dood rust slechts een weinig de liefde kent immers meerdere gedaantes van liefdevol tot lustvol van aandacht tot passie ons vuur is niet gedoofd het blijft altijd branden smeult soms inwendig voort oplaaiend…

in een hoek van blauwe lucht zijn mijn dromen scheep gegaan de sterren brandden bij volle maan de wereld bestond louter uit golven ik sprak tot de vissen in een stille zee die in luchtkastelen woonden tussen reuzengrote bloemen ik floot met de vogels die alles verstonden briljante gevleugelde schepsels toen hoorde ik een zachte stap…

Wanneer aurora haar roodgloeiende ogen opent, voorteken van onheil, want de hemel staat in brand.…

schimmelgeurend zucht de weg een lange gang rond oude buitenwacht de nacht verduurt de maan niet meer als het raam geen uitzicht biedt geniet zijn zwarte gat van alle boze dingen kenteringen in een plas brand een kaars tussen de was schroei diens oude luister weg en zwaarte zal van daar verdwijnen als ik witte bloemen leg…

Als het geboortefeest Achter ons ligt maken we Ons op voor het leven dat Langzaam lijden wordt Van Hosanna en Halleluja Naar Kruisigt hem in Een kleine veertig dagen Zo snel verwaait je roem Van gevierde redder tot Bespotte koning van de joden Het kaarslicht dat ik in Kerstnacht bij de voordeur Heb gezet blijft gedurig Branden…

waar glas de wereld buitensloot bracht terreur in scherven dood inferno’s brandden door beton bewapend met geloof dat alles kon haat heeft de aarde met geweld gelijk gemaakt ground zero in oorspronkelijke staat het opgewaaide stof is weer gaan liggen hoe vaak zal een aanslag de wereld nog ontwrichten wil melker 11/09/2010…

zon brandde zacht een warme lach in het landschap van plezier hier vond ik woorden in het spinrag tussen struiken bepareld met de ochtenddauw jouw ogen vierden feest in de voorpret van verwachten de gasten namen zomer mee cadeaus met linten en ballonnen in de zee van tijd is weer een nieuwe draad aan jouw levensweb gesponnen…

- Elk mens dat kwijnt in dit rumoer heeft amper zicht voorhanden Heb jij nog wel het juiste snoer laat ook zijn licht dan branden -…

we keken naar de lichtjes aan de hemel ongelofelijk lang ergens begon iets wat we denken noemen we dachten: lichtjes schijnen door de mottige gaatjes in het zwarte gewaad van een alomtegenwoordige dood steeds branden we kaarsjes de kaarsjes zijn onze sterren van lichtprotest tegen de dood we blijven kijken naar de zwarte…

jullie overleden zusje heeft in de kinderhemel gouden kaarsjes branden voor ieder elk sierlijk prijkt het op hun tafeltje het houdertje in een diamanten kelk zij wacht geduldig op jullie omringd door de beschermengel met het goddelijk Licht met een stralende glimlach vanuit de zachte wolken kijkt zij op haar prachtig…

stook de vuren loeiend heet er branden engelen in de rook waar ik de namen niet van weet ze spoken door mijn geest het was richten op gezichten om de laatste blik te missen voor de kogel floot en insloeg met een niet te missen dood kan hun stemmen niet vergeten ze knagen aan geweten stook de vuren gloeiend heet menselijk…

jouw smaak is stilte het bittere verzout in leegte die nu is onstaan ik zonde te dicht bij je huid verblindde met schijn, licht ging voor heel even uit brandde je trots ontnam je de kans zelfstandig te kiezen mijn aardig werd jouw minder waardig je vecht voor je vrijheid in tijd en in plaats hebt recht op de ruimte die…