Alle inzendingen over Zaagsel sporen

Als ik zelf ten prooi val aan het doen van de dingen die ik haat, wat ben ik dan als ik mezelf achterlaat? Een hypocriete eenzaad of een showman onder een spotplaat, met de spot op mij gericht, in de wereld, het gesticht…

Als regelmatige gebruiker van het spoor Geef ik u het volgende door. Houdt u veel van ongemakken, Moet voor het reizen de trein eens pakken, Die ongemakken zijn wel gratis hoor. Hopelijk bent u van het soort, Dat zelf wel goed spoort.…

circus de revue passeren jongleert sterren van de hemel voltigeert met paard tijgert langs de stalen hekken van de leeuwenkuil laat stof opwaaien uit de hoogste trapeze door dodensprongen zonder net in stilte huilt de clown maar kondigt lachend zijn nummer weer aan in het eeuwig gaan voor het publiek dat van piste en zaagsel…

Zaagsel zat in hun maag. Hun geest raakte verward. Ze zongen alles hard. Eén snikte er, één zweeg. Het podium liep leeg. O pijnlijke perikelen voor Bas en Klaas en Lykele!…

Verdriet dat is een spoor, is een spoor, is een spoor.…

de glimlach van de clown net onder de in zwart geschilderde traan de valse trompet achter de coulissen de zoete lucht van zaagsel het spel op de wagen in de schijnwerpers achter nevels gevangen het applaus duizendvoudig de grote finale in het midden even een klein kind te zijn gevangen in de illusie gegrepen en weggevoerd door de lichten…

Door zijn heldhaftig, militair gedrag, wist hij de Willems-Orde te verdienen. Dus hij ontkent gebruik van cocaïne, omdat je in het leger dat niet mag. Je ziet hem denken, als hij wordt geschorst: “Ik wou dat ik géén haar had op m’n borst.”…

ik kijk naar buiten, zie geen blad bewegen de straat bedekt met zaagsel, mos en stof ik hoor de uitspraak van het Hof, de rechter spreekt zacht, schiet nergens uit zijn slof beschrijving van een leven, afgenomen door wie elk blad de mond bedekt, van hem, gesnoerd door hout en aarde geen mens die hem tot spreken wekt 'bewolkt, met af en…

die veel te zware mantel, aangeschaft omdat koude leek Verkoop hem, zet hem in de etalage, te kijk voor de lichten van aard Zij zullen vinden wellicht een sprank mededogen, welk ze ontberen Een teveel aan last kan mij doen vellen Berk met witte stam Ontworteld door zware buien van melancholie en lied Uitgezaaid in tuinen mijn zaagsel…

Zo leeft de wolf intens zijn leven drijvend op het maanlicht gaat hij door standvastig volgend het juiste spoor.…

gelijk zijn zicht haar gloed weerkaatst als hij halend liefde stemt zo is zij ook in ‘t minst geremd als zijn huilen eens misplaatst nachten heeft hij haar gemist schaduwscherp verlangen eenzaam versmolten met haar hemels lichaam dat hij talmend groeiend wist jachtig haastte hij zijn tocht grommend naar de vele sterren happend als er eentje…

Veleden week op deze plaats is een man verongelukt en de bloedsporen op het wegdek zijn sporen van hij die heenging. Daarom, op deze nacht denk ik terug aan mijn beste vriend, ineen gezakt als een hoopje stof, voel ik mij eenzaam en alleen gelaten.…

Je woont aan de overkant van het spoor, je bent iedere dag zo dichtbij.... En toch voelt dat kleine stukje, als een wereld van verschil voor mij!…

Hoe kun je me verlaten Weg te gaan zonder spoor Terwijl ik hier achterblijf Ademloos van verdriet We deelde lachen en verdriet En nu laat je me zo alleen Nu is er niets meer dan herinnering Een herinnering aan je gezicht Kijk achterom en zie de lege plek De leegte die zo voelbaar is Sta machteloos, tegen je besluit Wat mij alleen…

Morgen zal alles van een ander zijn Met vaders dood sluiten zich hier de deuren Het lege huis staat stil de rouw te treuren Al liet ik wel de troost van een gordijn Er gaan al vreemden rond op het terrein Hoewel ik mijn verdriet nog niet kan beuren Wordt al verwacht dat ik mij los zal scheuren Van mijn geboortegrond, en dat doet pijn Nu…

Een machinist uit het Noorden Wiens bovenleiding soms stoorde Wisselde veel Van vrouw en van rail Wanneer ie zelf niet zo spoorde…

Verkleurd blad vochtig groen mos talloos gesponnen webben en in grauwgroen uitgewoekerd graspad een diepgetrokken glad glanzend modderspoor doorgelopen over verhard pad en in een smalle net uitgebaggerde rechte sloot zwemt een eenzame woerd onwennig rond sporen van vertrokken zomer -van een nieuwe herfst!…

is het de hond die uitkijkt wat komt of de man met zijn verre blik waar ik in kan drijven de twijfel van het wachten opstaan, weggaan niet meer zijn ik herken het geluid van de trein dat ze trouw zijn aan elkaar de verbinding losjes toch vast alsof ik hen kon vangen…

En alle sporen zijn zo klein en blank, die wij hier laten als op een sneeuwend veld het vluchten van een hermelijn.…

kobolds door de bossen zijn gerend verstard zijn zij, veranderd in elegieën gebogen ’t lijf en leer gerimpeld hun gezicht met lege ogen als van verlaten bruiden gebogen onder zware levensplicht geen lachen noch wat blijheid onder lichten waar enkel muggen zwermen en ’t gezoen van afscheid nemen van hun zonen, dochters enkel de wegen trekken sporen…

uit Die droom kwam tot leven in dat, wat jij mij hebt gegeven De plek die mijn leven kreeg heb ik dankzij jou ontdekt Sinds de dag dat ik jou ontmoette was mijn leven perfect Als ik aan jou denk klinkt het kloppen van mijn hart als muziek in mijn oren Niets is te vergelijken met de diepte van de door jou in mijn hart achtergelaten sporen…

Zilveren vogels trekken sporen witte strepen tegen blauw, uitgedijd gaan zij verloren, verdwijnen als de morgendauw. Sommige mensen laten sporen achter; banen van veel licht, deze gaan nooit meer verloren maar blijven altijd in het zicht.…

De wil, dat een ieder die bestaat, eer natuur, zijn leven zal nemen Als zalig mens, door het leven gaat slechts gepaard, met reële problemen Ja, gaarne laat ik na mijn spoor, doch behoeft ooit te weten Dat ik hierbij mezelf verloor, door pressie, en wanhoop, bezeten…

het strakke vel is weg en het glanzende vakantiebruin heeft plaats gemaakt voor ouderdomsvlekken, oudbruin ik ben verouderd, zegt mijn kind, geen handzalf dicht die kloof de spiegel trekt voren, gelaten laat ik een leven achter mij…

mijn lichaam bewaart de herinnering aan wat geweest is attendeert op wat vergeten leek de sporen volgend verteer ik het onverwerkte…

zijn leven was een slijmspoor van goedertierenheid en liefde tot de medemens van wat staat je dat toch leuk en nienand kan toch koken zoals jij en op zijn sterfbed zei hij ik dank jullie wel en dacht hij tevergeefs nu komt mijn tijd denk ik…

Kleine jongen, liever zag ik je ontsporen: met piercings, tatoeage en tentenpak naar lowlands gaan. Of met gitaar en drugs op zak in een schimmig café staan, zwarte kleding en zwarte lijnen om de ogen. Liever dat. Vandaag heb je de trein gepakt, naar een witte wolkenplek waar bloemen metershoog samen met kittens en paarden zingen…

Sporen die restten zijn de uitgekotste prooien; al geven ze blijk van een man die de bewoners van deze plaats niet kenden.…

Ik wil effe sporen met je je ontmoeten praten en luisteren en als we wissels tegenkomen dan zetten we ze om of niet dan staan we even stil bij elkaar op die plaats op dat moment van ons reisleven om te bezien om te bespreken of we samen of ieder alleen z'n eigen weg vervolgt!! voel je voor die wisselwerking??…

Het leven heeft zijn sporen achter gelaten met het tikken van de klok verglijdt de tijd en berust hij in een vaag weten van zijn hulpeloosheid. Elke morgen ziet hij weer het licht als hij doelloos kijkt door het raam tijd in overvloed met ogen waarin de eenzaamheid te lezen staat.…