Alle inzendingen over Zand Zee en Zorgen

DE ZEE -Het water, het zand, Jij bouwde jouw fantasieen op het stand. DE ZEE-Storm, hard waaien, samen lopen tegen de wind. Jassen staan bol, we waaien bijna weg, we hebben lol DE ZEE-Vacantie, Rockanje, Met jou en je broertje nog even naar het strand, vliegen met Papa, blote voeten in het zand.…

maar met het merk van de zee…

Hij zag er wild uit zei ik had goede ogen verte in zijn blik hij liep met zachte schreden de zee was hem lief en zand…

De ruwheid van de zee Nam de letters mee In het zand geschreven, Vergeef me De dagen versleten Woorden zijn vergeten En de golven begraven Ons verleden We hebben gepraat En we hebben gehuild Maar de zee heeft onze Liefde vervuild…

Ik hecht aan: de kleuren van 't hout en van het strand en van de zee en van de hemel, de ribbels op het zand, de lijnen aan het strand en in de zee en in het hout. Zoals 't zachte wier en een gewemel van pokken hecht op 't zoute hout…

Schip van zand aan de rand van de zee, altijd de rand van de zee. Vol verbeelding is het schip, maar zonder illusies: straks komt de zee en wast dit allemaal weg. Wat overblijft is het verhaal: “Weet je nog, ons schip, toen.” Dat verhaal blijft eeuwig spreken.…

het zegt dat dit altijd zo wil blijven, wij samen liggend aan de zee, tussen al dat zand. Maar dit is gewoon een illusie, gedwongen van jou, aan mij, om dit te schrijven, denkend aan al dat zand.…

ik sta daar maar een beetje aan de zijlijn met mijn wittige lijf en leden waar zal ik mezelf laten met mijn blote voeten vast in het zand de zee het brandpunt maakt stampei lijkt alles te weten de zee is zoveel grijzer en groener zoveel wilder en wijzer de zee is zoveel ouder dan ik ooit worden kan…

Gedonder van de golven geruis van de wind Onder zand bedolven heftig en totaal bemind Gedachten nemen 'n vlucht woorden vliegen mee Altijd weer dat trekken naar die woeste zee Oneindig in de verte gevoelens stromen mee Starend naar de horizon verdwijnen in de zee 't Opsnuiven van zilte lucht Ik proef op mijn lippen het zout Ik…

strooi zand in mijn hand licht in de zee zucht wind op mijn huid streel sterren in de nacht en zie zie strooilicht in het niets…

Gevormd door de striemende wind de getijden zijn vervlogen Zacht adem ik over zee jouw naam golvend en zo bewogen…

Je borstkas toont geen beweging meer, Weldra zal het zand je hebben omsloten - Maar wat jij dacht en zei in jouw leven Zal ervoor zorgen dat jij voor altijd Lijkt te zijn gebleven.…

Ik was nog maar een peuter toen nam u mij al mee met de blauwe kikker naar Zandvoort aan de Zee Als een gouden beuldje speelde ik daar aan het strand en bouwde met een schepje mijn wereldje van zand Ik zal dat nooit vergeten die liefde neem ik mee als ik denk aan mijn moedertje en Zandvoort aan de Zee.…

aangespoeld verlangen gebroken in golven markeren bakens van mijn wezenlijk bestaan afdruk na afdruk zorgen achterlatend balancerend op grenzen zee keuzes latend richtingloos op zoek naar toekomst gebroken in zorgen verlichting tegemoet…

bij de zee heb ik mijn zorgen losgelaten als een handvol veertjes bij windkracht acht buitelden ze als acrobaten de zee in, of uit zicht ik zoog mijn longen vol, voelde mij licht door het zorgeloze dat het bracht een bovenzinnelijk aderlaten zo onbegrensd en zeeschuimzacht.…

giechelen om mijn romp Een koude stomp vol op mijn maag Een windvlaag werpt mij om De zee duwt mij weer naar de kant Ze werpt me zachtjes op het strand Het zand blijft nat van mijn verdriet Ook de zee wil me niet…

De zon brandt op mijn huid zoals verlangen branden kan ik teken namen in het zand en schelpjes leg ik daarbij uit De zee van eb golft nader rustig maar bewust en sterk tot aan de namen in het zand die zijn getekend in een kader Speels glimlach ik naar mensen die reflecteren mijn geluk want door die namen in het zand herkennen zij mijn…

en het zand Weten hoe je daar moet komen Want de druppels in de zee En de korreltjes zand Kennen het geheim Van het verloren land…

Lucht en zee en strand verdwijnen in grijstinten. De man en de hond, zwarte stippen in front, zorgen voor de vaste grond.…

Hoe ver het oog reikt: een bak met zand niet ommuurd, geen strand Wel een zee van zand... door aanhouden van wind tot golfjes en golven gebracht Samengedromde dennen verdedigen zich uit alle macht tegen het stormlopen Zwarte vogels zetten zich schrap op oude takken ze lijken me bezopen Wennen...…

De golven van de zingende zee reiken mij de hand. Rollend waaieren ze uit op het strand. Bij iedere stap mijn voeten spetterend nat. Doorzichtig, schuimend, verkwikkend, volg ik hun pad Zon, zand, zingende zee ik mis je... Nu is er regen en veel TV...!…

en als we vannacht de ogen sluiten laat bodem voetvast zijn, liefste hard het zand uit "Amor en de Zee"…

De zee gooit wat op het strand Er komt een mensenhand Die maakt een land Heeft wel wat voeten in het zand Maar met gezond verstand Komt een land tot stand…

Ze keek mij aan met ronde ogen blauwgroen als kwam ze uit de zee met een geur van wier en venusschelpen zo schoon kan eenvoud zijn als licht en water en blond was ze als zand…

Kamerbreed tapijt van zand en pierebadjes Daarachter prijkt een horizon van zee en lucht De honden zwaaien vrolijk met hun staart Ik zwaai terug…

zag de hand van de wind in je haren het zand aan je voeten de zee herfstig grijs maar je ademde mijn geuren de zon wolkte jou dichterbij…

als zand in de wind ben ik hoog opstuivend met het schuim van de zee bij volle maan ik dwarrel in het rond tot aan de luchtgevulde wolken onbewust van tijd ongekend de vrees voor vallen ik buitel en draai zweef als een korrel door de lucht zie jou beneden als een obelisk die niet als zand verwaaide…

Staren over de zee naar eb en vloed, die net als ons samenzijn hetzelfde doet, ondanks open armen krijgt zout en zand geen kans, ondanks gesloten ogen verliest de zee zijn glans, als achter het masker van geluk de zee zijn glans verliest, drijft het masker naar degene die het laatst kiest...…

De wilde zee met haar woeste golven ik zwem maar word er bijna onder bedolven ik bereik het land, maar zelfs het zand proeft zilt de zee, zij blijft wild eenmaal rustig op het land ver ver weg van het zoute strand zie ik die stormachtige zee en ik besef, bijna nam zij mij mee.…

Zorge, zorge, bouw mijn huis, Timmer, timmer, timmer, Eerst uw kruis, dan uw huis... Ach, een huis voor immer. Zorge, zorge, weef het kleed dat de dagen spinnen. Eerst het leed, en dan het kleed. Ach een kleed van linnen. Zie, de nacht is zwoel en zwart. Sluit mijn ogen, zorge, Eerst uw ogen, dan uw hart...…