Alle inzendingen over aankijk

Het blijft een wonder, hoe mijn hart wordt geraakt door jouw zinnen, onuitgesproken oplichtend in jouw ogen als ik je aankijk in stilte hoor ik wat je zegt al spreek je geen woord Een stralende glimlach roept. ik kan niet meer zonder jou. je oogopslag sprekend: ik laat je nooit meer los.…

je ogen waren vroeger parels ze glanzen nog niet meer voor mij ze draaien weg als ik je aankijk het is voorbij maar ik weet niet wat je hand vertrouwde als geen ander mijne je stem was thuis een warme plek ik luister naar je hoor je nog maar ik weet niet wat we aten dronken sliepen samen maakten van ons…

ogen een paar ogen ogen die kijken ogen die volgen die mij volgen die mij aankijken ik kijk terug kijk ze aan diep in de ziel dring ik door poel van gevoel spiegel van ziel vonk van de geest vensters van persoonlijkheid maar er blijft altijd iets van mysterie meer woorden zijn overbodig missen de essentie kijken, kijken…

Voel aan dat we elkaar ontwijken, Koud weg elkaar negeren, De vervreemding is er, We kunnen elkaar niet meer aankijken, Zonder dat de herinneringen, Van een verloren vriendschap bovenkomen. Ik ga er stilaan aan kapot, Iets wat mooi was maakte jij, Zonder moeite kapot. Telkens ik je gezicht zie, Denk ik aan onverwoestbaar staal.…

wil ik je zoenen de kamer horen zingen zuchten tussen twee zinnen steeds weer je vol verwachting aankijken overgevoelig worden, overwonnen zoals het licht zoekt en vindt verovert over tepels en teder, rozen zich dan laaft aan ruimte verbeelding de zee en het seizoen waar ik van houd, wil ik je plagen op het strand met…

heb mijn blikken altijd vertrouwd dacht in onderbouwd begrijpen hoe zij anderen aankijken nooit heb ik geweten dat mijn logica de lichaamstaal al jaren is vergeten daarom loop ik vast mijn vogels zaten op een tak vlogen in zwart wit floten hun gemak landden tot een stille zit maar in het echt krioelen kleuren zwermen groot…

Voor jou heeft de dag niet bestaan, Voor mij is hij in het geheugen gebrand, Neen, ik ben echt niet verliefd, Sta stevig met beide voeten op de grond, Voor mij had de vriendschap een waarde, Ach hoe poëtisch, hoor ik je al denken, Maar vervreemding is wat nu zal komen, Elkaar niet meer aankijken oprecht, Na de grens die wij zo vaak hebben…

in dit lichtblauw labyrint mijn rood gemoed schaamrood op de kaken doet me naarstig zoeken opgewonden passeer ik die blauw stralende lichtheid van jou sporen van een rein verleden ik ploeg door je gele afstandelijkheid heen struikel over je opgelegde paarse spiritualiteit tot ik je zie verschijnen in blakend rood mij aankijkend…

nog masseren tonen de onrust van het ongewone in het elkaar aankijken liet nog niemand echte aversie blijken de ijzeren kam schraapte alle klitten van decenialang eruit ten koste van een uiterst gevoelige huid in dit woestijnig leven hitte en klimaat hadden verzorging vergeten dus opgelucht keek men elkaar aan en lieten bedachtzaam…

Ik weet het niet meer de verwarring is groot Je stem je woorden enkel een moment Ik wil je aankijken recht in je mooie ogen Zodat ik voel dat je er echt voor me bent!…

jij kon mij, diep in mijn ogen, aankijken en mijn hart berijken bij jou, liet ik dingen los, over mijn leven, het was een chaos maar ineens, was er geen weg meer terug, je kon niet meer, het ging zo vlug accepteren kon ik niet, alleen huilen, huilen van verdriet verdriet om jou, omdat ik zoveel van je hou, en jij bent de enige…

Je lacht mijn handen naar je toe als grijs grijnzend wordt omarmt door zacht blauw en lijntjes jaren ringen van verdriet even huiverend achterom laten kijken zwart, wit, zwart, wit, zwart,wit en toch steek ik over zonder op te kijken noch om te zien naar eens als kinderogen mij vragend aankijken en banden binden wil je met mij yahtzeeen…

Ik van die gezichten zie, die ongeloof uitdrukken, die me peinzend aankijken wanneer ik de vraag herhaal, me geen antwoord kunnen geven? Ik ben er stil van!…

Ik nam nog een langere blik mijn hanenpoten aankijkend niet wijkend van het moment van herkenning. Dacht is het de gewenning het sap van gedweeheid. Kinderlijk tevreden heb ik geen blik vandaag vermeden werkelijk niets is in vergetelijkheid weggeleden.…

ze kijkt hem doordringend aan nerveus steekt ze (weer) een sigaret op ze heeft alles gezegd ze zwijgt hij heeft zijn blik gericht op een punt achter haar hij kan haar nu niet aankijken ook hij zwijgt wat valt er nog te zeggen? uiteindelijk staat ze zo beheerst mogelijk op.…

bij het aankijken een ruimte vol kleur utopia lijkt dichterbij dan ooit met vreedzame, niet geforceerde woorden uit liefdevolle lippen met een prettige geur vervuld van emotie zonder traan lachend met de benen verstrengeld de seconde, een minuut, alsmaar langer maar na die tijd is het gedaan licht boven de aarde zwevend naar huis surrealistische…

Weer die ogen Die lege ogen die me aanstaren Angstig en bedroefd Op zoek naar iets Maar wat Elke beweging volgend Gereed om te vluchten Ik ga dichterbij En de ogen blijven me aankijken Diep in me ziel De ogen begrijpen me Weten hoe ik me voel Ze willen me helpen Maar hoe De ogen kijken me nog steeds aan Wanhopig zoekend naar een antwoord…

fel wit licht je omringde mij zachtjes en kalmerend me aankijkend, recht in de ogen vragend, is dit de lijn?…

Jij hoort hier niet, Zegt de getroubleerde Geest in jou, jouw hand Omklemt ongevraagd de mijne, Terwijl je ogen me nietsziend Aankijken, immers ze kijken mij Niet echt aan, maar eerder voorbij, Met de zalmen mee moet Je gaan, zeg je, - Je starre ogen fixeren mij Om mij nooit meer los te laten, Tegen de stroom in moet je gaan,…

Zwembadgesprekken, half bloot en aanraakgraag indruk maken ja elkaar onder de randen door glanzend insmeren en raden ja vertrouwde vreemde onschuld van samen liggen soezen nee niet uit wanhoop hem aankijken niet hem laten polsen of ik nee niet mijn armen om hem heen slaan geen lieve woorden .....alsjeblieft niet hem veroveren met…

Mijn liefde is een koude maan Vol gaten en vol kraters Mijn hart voelt zo verloren aan Zo zeldzaam maar verlaten De kleur van mijn bevroren zijn Wordt niet een tintje warmer Alleen als ik de zon aankijk Glanst weer mijn treurig marmer Het licht dat in haar ogen ligt De woorden die ze spreekt Geven mij weer evenwicht Voorkomen dat ik breek…

nee, dan was rouge wel genoeg om je te laten snappen dat ik stil geniet van ons duel je woorden schuinen naast de mijne die zinnelijk hun ruggen rechten terwijl ze om wat ruimte vechten om sprekende punten, al zijn het kleine tussen je aanvalstechniek te vlechten als ik je aankijk na sportieve strijd zie ik geen plagende ogen meer elk…

Doordringende oogjes die je aankijken bijna smekend om het stukje aandacht klamme handjes die je willen bereiken een hopeloze schreeuw in een kille nacht Tranen van een kind continu in aantocht vreselijke pijn laat zich meedogenloos lezen terwijl het altijd tegen de pijn vocht wordt het nu door het leven afgewezen Absoluut het ergste…

er vormt zich iets op mijn bovenlip het is veel donzig en blond en ik denk verdomme dankzij de overgang loop ik met een snor in deze wereld rond mijn taille is ook aan het verdwijnen mijn blaas loopt uit de pas nog even dan ben ik zo'n klein stevig vrouwtje met Tena Lady's in haar tas dan nog even iets over de mannen die je aankijken…

Hooguit levert zoiets een stoer verhaal op, bij de vriendjes, die hem vervolgens bewonderend aankijken en stiekem wensten dat het hun was overkomen.…

Als ik je aankijk lees ik iets in je ogen Je wilt me wat vragen, maar je durft het niet We hebben nooit over onze gevoelens gelogen Maar het uitspreken geeft aan beiden verdriet Daarom blijft jouw vraag onuitgesproken Maar dat kleine, dat fijne gevoel heb ik ook Tussen ons kan er niets méér zijn dan vriendschap Andere gevoelens moeten opgaan…

In een fantasie bedenk ik hoe wij elkaar gaan zien in een ander leven Hoe we elkaar aankijken met dezelfde ogen, hoe dezelfde stemmen zullen zwijgen, hoe lang die staar duurt, ik weet het niet.. zien is geloven.…

Liefde was er niet, was de conclusie Toch koester ik gevoelens voor je Gevoelens die ik je maar niet zal prijsgeven Vrienden hebben deze gevoelens niet Maar ik kan niet met deze gevoelens en jou samenleven Rest mij maar één ding te doen Als je het zou willen toestaan Op je wang een afscheidszoen En langzaam zal ik weggaan Tot ik je kan aankijken…

Ik kon je zo moeilijk aankijken en verbied me nu het omkijken maar ik mag niet toegeven aan dit ongerijmde gevoel deze verboden liefde De strijker is verstreken het rotje is ontstoken het lontje van mijn hart...…

van restaurant 'le gourmand' het was bijna dertig jaar geleden -ik heb je nooit gekend- we groetten elkaar als oude bekenden en je vertelde me van vroeger en van nu -dat ik je niet gekend heb- ik herkende je geur als die van mijn eigen huis als na een lange reis -ik herinner me wat ik nooit heb gekend- je bleef me lang aankijken…