Alle inzendingen over achteloosheid

ook gisteren had manuscripten las in de as wat voorgevallen was nog niet verwaaid of achteloos bijeen gegraaid ten prooi gevallen aan geschiedenis maar aangestoken door het nieuws van het moment vervlogen uren uit een zinloos document wist de fundamenten voor vandaag te redden nog draait de wereld door zong gisteren het koor…

warrelend waaien populieren bladeren om mij heen nat geel met zwarte stippen landen ze achteloos in goten en op paden wachtend op verrotting niet meer is het betoverende bladgeruis te horen dat mijn geest zo zalfde een zomer lang nu, met de kale winterwind om de oren groeit mijn innerlijke onrust ben ik bang…

zo schijnbaar achteloos als hij me inhaalt een loopje met mij neemt zelfs op de hielen zit geen voorsprong toestaat en mij vóór de sprint al laat versnellen zo dringend dwingt de tijd om pleisterplaatsen in mijn leven op deze plek een plek te geven de foute routes af te snijden om na de loop in redelijke rust te kunnen einden…

Bedek de ogen met zijde, de oneindigheid staat er vol van, daarin verdrinken beelden in stromen tranen, die ons besprongen , verlaat de kuise wil, waaraan je bent ontkomen in een achteloos gebaar, de choreografie van een gefascineerde beweging, beloften gevoerd met zachte woorden, een dans die leeft in mijn verstrikte handen.…

je streelde met een bijna achteloos gebaar mijn wang terwijl jij in zinnenlange monologen tegen de wereld sprak je mening gaf over van alles en natuurlijk over dat jouw visie warm belichtend hopend op mijn zwichten nooit raak jij uitgepraat over de liefde van een kant maar die strelende hand heeft mij toch de das…

alleen kijken maakt machteloos achteloos idealen glijden zacht langszij mensen communiceren over weer en mijn… gelukkig doet geen pijn liefst mobiel dan behoeft men niet echt te zijn eigen verantwoordelijkheid in plaats te delen gezamenlijk helen -egoïsme verleden tijd gezamenlijke verantwoordelijkheid!…

nog staat een raam te klapperen waarin gordijnen scheuren door glas hoorbaar sijpelt dood en stilte uit een wijk die ooit springlevend was een beeldverslag van slachting die toen gaande bleek gaat achteloos voorbij shots vol ellende zijn er tientallen op rij met de knop omzetten denken ze gelukkig zijn wij daar niet bij…

We laten ze niet achteloos liggen nadat ze zijn gevallen onze dierbare medemensen ze zouden er trouwens niet fraaier op worden Voor het finale vallen wel links laten liggen later toch mee prevelen in krokodillentranen aan de rand van de aarde Geknakt majestueus hout kan zonder monument dat is het zelf bij nacht en ontij om mij te…

he skooier vanaf nu mag je met permissie lamballen en grumpy zijn het verstandige wisselen met achteloos bleppen eindeloos diskuzeuren vandaag ben jij wat je graag wilt zijn een bikkel heb een flexe dag laat haar de start zijn van chille jaren dat is onze wens die wij markeren met een dikke motorboot van harte…

Het was die ene zin die mij een glimlach bracht, ik pakte haar in, en gaf het door aan jou, ja, ik geloof aan jou, maar jij zag het niet of wilde het niet zien, verscheurde het papier, gooide het met een achteloos gebaar naast je neer en terwijl jij wegliep, stapte je over haar heen, raakte de strik, die er vlakbij lag, oh ja de…

dag mijn gedicht jouw moment gaat verloren smaak nu het lezen als eentje teveel ongelukkig de dag die voelt als genomen beheers er verdoken jouw overaanbod maar laat geen toeval ontmoediging zijn die achteloosheid voelt als herboren als morgen de dag der gedichten verdwijnt groet ik jou weer als –mijn- gedicht…

Ik plukte zo maar achteloos wat letters langs de beek verborg ze in een hoedendoos en kuierde nog een week Toen ik later heimlijk blikte door een spleetje langs de rand zag ik hoe God de woorden schikte in een bovenaards verband Zag zijn hand de taal beroeren zoals geen schepsel roeren kon liet mij op zijn Woord vervoeren naar een rustplaats…

verleden van jouw menselijkheid bij een gecalculeerde rationaliteit op een eiland, tijdens een feestje hielp je mij bij de verwerkelijking van een waarheid, die ons samenbracht en stevig vasthield in de nacht die zich manifesteerde om ons heen met een geroezemoes van stemmen in herhaling van dromerigheid als een oneindige dialoog uit een achteloos…

Als een die nooit zijn straf uitzit, hoor ik de regen achteloos-eentonig vallen op het huis; waar, in welke haven, heb ik zo gelegen, liggen luisteren, reedloos, naar het zeegeruis?…

Onder de lamp aan tafel zwijgend eten wij: onze handen als witte vlekken komen en gaan; onze beringde vingers achteloos met het vertrouwde brood spelend. Geen vreugde niets ongewoons is er in de klank van onze messen en vorken.…

denkend aan een kamer waarin nog niemand verbleef achteloos naast het pad en buiten de tijd waartoe het lot ons dreef nu is er droogte voor de regenbui en is de exacte locatie nog niet bekend maar straks vallen ogenblikken samen op hetzelfde moment verblijvend tussen de muren die op hun ruimte wachten alles is zo waar dat alleen…

het stel schoenen staat klaar voor het boenen een veter achteloos los denkt toevallig andersom de kamer vol met specerij speelt het kale kader voor een drama zonder weerga als de veter start met domineren treft hem de gladheid bij languit de zwoele omhelzing korstig bruin gevlekte getuige als een eiland in de ruimte die nog geurt naar…

zwart ik ben aarde en bruin tinten van noten gekraakt op mijn buik ik ben bomen, het hout, het zand aan mijn voeten verwaaid tot wind en stormende vogels diep en donker de afgesneden huid verder dan dagen ontraadseld ik ben ik traag gevonden de vrouw in het schors van beschilderde zonden waarom zou ik mezelf dan niet achteloos…

menselijkheid bij een gecalculeerde rationaliteit op een eiland, tijdens een feestje hielp je mij bij de verwerkelijking van een waarheid, die ons samenbracht en stevig vasthield in de nacht die zich manifesteerde om ons heen met een geroezemoes van stemmen in herhaling van dromerigheid als een oneindige menselijke dialoog uit een achteloos…

een schap vol wetenswaardigheden die slechts een enkeling verstaat biedt het waar van toekomstigheden voor Jan en alleman op straat geleerden met het hoofd gebogen krullen van vingers in het haar wegen woorden weloverwogen het lijkt 'n achteloos gebaar wetenschap te boek gesteld haast een dichterlijk cryptogram voor de mens of voor het…

wordt nooit gehoord het geluid verdwijnt op het bewegen van de wind stormerderhand heeft hij mijn hart veroverd golven overspoelen verstand dat ooit gedachten liet winnen van emoties verloren in de vaargeul van het leven brengen ook dit keer eb en vloed zoute tranen geluidloos verweven met parels en schelpen achteloos…

Achteloos naar buiten kijken, er is toch niets te beleven daar; zou het liefst naar buiten springen, in het zonnetje zitten, op de bank. Maar dikke regendruppel bubbelbellen, springen op vanuit het niets; weer een dagje binnenzitten, en dat vindt ze niets, verdomd.…

wat heb ik te willen nu jij in mijn nachten je zinnen laat schijnen even achteloos als de dood die verdwijnt nu jij me verwarmt met je tijdloze klanken mijn rusteloze hart heelt mijn hongerend lijf kom, geef me de toegang tot jouw verste verzen en pas ze diep in mij als waren ze nieuw wek me met een morgen die niets onbesproken…

Tijdens de laatste ronde met zijn Spaanse hond knispert het gras onder lange slanke hondenpoten lichte vorst platgewalste herfstbladeren verzachten de harde grond putten lijken te glimmen vierkant en donkere strepen horizontaal een oude kinderstoel ligt achteloos in `t gras grofvuil de Spaanse gromt in eigen taal.…

Zij jaagt alle dagen met beide armen wijd en vangt bijna achteloos meerdere levens verspreid waar nachten woest spelen met een zoekende zesde duivel is haar gezichtje nochtans zacht bijzonder wanneer zij lacht soms aait ze haar hond maar onverlicht verlaten geeft zij weer gehoor aan nog een laatste geest…

gordijnen in, ik fulmineer me lekker rot Ze vreet aan me, zuigt me langzaam uit , doorgaans tot op het bot Toch komt zij meestal fier en als triomfator uit de strijd Terwijl ze onbeschoft en zelfvoldaan haar kopje neder vlijt Ik streel haar zachte pels maar denk : Ach poesje rot toch op Ze spint en lonkt dan schuins en geeft me achteloos…

liegt jij bent een onverbeterlijke leugenaar je barst de scherven vliegen om mij heen romantische onwaarheid smaakvolle saus over inhoud die moeilijk verteerbaar consumeerbaar is zo leek het zo was het niet verraderlijke glimlach nept oprecht verdriet verdachte glans tranen in de wacht ze kijkt me aan nog altijd onweerstaanbaar achteloos…

Het is de geborgenheid Van je hand op mijn schouder Het oneindig vertrouwen Dat jij er zult zijn Wanneer straks de wolven komen Om huilend aan mijn voeten te staan   Het is de menselijkheid Van je ziel en je zijn Met in je hart de ruimte Voor hen die anders zijn Met het oog voor de waarde Van wat achteloos wordt weggezet   Het is de…

Nog dansen de elfen dit herfstig lied en zweren bij groen geel bruin en vurig rood dat tussen nu en elke nieuwe zucht de schoonheid van het blad bewaard daar soms, een enkele keer - al sloffend door een krakende zee - er nog één hangt trillend in zijn naakte zelf maar volmaakt is wat de wandelaar raakt, verblind of bijna achteloos…

soms zag ik je hand wat vaags wegwuiven in een bijna achteloos gebaar waar je ook ging nooit hing er iets van schaduw rond je verschijnen ogen en lach waren alles in contact dat hart en ziel volledig presenteerden de donkere kant van de balans was nauwelijks zichtbaar in transparante openheid pas de stilte van ontspanning…