Alle inzendingen over afstand

tot wij gaan slapen ineens de kunst om mij te plagen ik merk dat ik mij met angst bewapen Vertrouwen brokkelt langzaam af jij bent als vreemde nu herboren de liefde die ik ooit aan jou gaf gaat met gemak in verdriet verloren Onvermijdelijk volgt straks de knoop van onzekerheid tot aan razernij straks hak ik hem door zonder hoop want de afstand…

steentje in de maan En dan verlaat je me Het was allang tijd om te gaan Oh, in ons spiegelbeeld Gooi ik een handvol kiezelstenen Langzaam wordt ons beeld weer zichtbaar En ben jij eruit verdwenen De horizon kwam rakelings voorbij (De twijfelwilg neuriet een voorzichtig melodietje) De horizon kwam rakelings voorbij Maar jij blijft de afstand…

Tussen ons afstand, een hek, duisternis. Als je me toch niet zo lang wachten liet! Ik blaas kussen met mijn mond. Ja van die roze voorbij de rode horizont.…

als je er nog bent Welke afstand? geen herinnering Ben ik op tijd? of gepasseerd Och ja, ik was het vergeten…

Er stond een massa praatjesmakers klaar Om bij de NOS haar troonsafstand te duiden Een koor van louter juichende geluiden Haar vakvrouwschap, de opvolging, dat haar Ze werd de hele avond uitgewoven Maar ook tot op het bot toe afgekloven.…

mezelf, in mijn tijd hier, ooit nog kan vergeven Want papa Ik heb de kansen laten liggen toen ik ze kreeg Besefte niet zo goed de waarde Had nog zoveel, heel veel willen zeggen Maar ik zweeg In jouw laatste momenten hier op aarde Er was altijd een excuus om niet te hoeven rijden Ik bleef piekeren, nam vaak geen besluit Vond de afstand…

Zij wil het laten zijn de verf, het nat papier In het besef dat alleen door haar kijken schoonheid ontstaat zich vastzet in de hoofden Zij stelt zich voor als een schaduw, die zich donker vallen laat hoewel de kleuren vrolijk sprekend zijn een weinig verdoft Het hoeft voor haar niet te fijn, dat glipt als zand door vingers heen vormt…

Voor altijd heb ik je in mijn hart gesloten om je altijd bij me te dragen nooit zal mijn leven meer hetzelfde zijn en ik zou niet anders willen afstanden tellen niet liefde geeft vleugels om elke afstand moeiteloos te overbruggen.…

Nu Grapperhaus weer op zijn trouwpartij En eerder onze koning en zijn vrouw Ze namen afstandsregels niet zo nauw Toch komen ze met sorry zeggen vrij Een boete en een strafblad ware beter Dit klopt nog voor geen anderhalve meter…

als straks alles het nieuwe normaal is zal absurditeit zegevieren dan zullen we zelf nadenken en toch dichtbij komen instinctief als dieren we kunnen niet zonder handen, armen, monden er is geen taal die we ooit anders verstonden als nabijheid we willen in vrijheid liefhebben, samen zijn absurd gewoon…

Wat een verschrikking toch Het leven op afspraak Gezichten verborgen Digiverhaal. Waar is de ruimte voor Spontaniteitsreflex Ieder te kussen in Oude normaal.…

Het maakt me razend en moedeloos steeds weer te ervaren dat de afstand tussen hersens en strottenhoofd zo groot is.…

Je lippen zo zwoel kus ik op het beeldscherm maar het blijft surrogaat…

strijdtoneel in de gevechtsopstelling langs de frontlijn zoekt ze dekking in het zelfgegraven loopgraaf dat met de tijd dieper en langer wordt boven het oorlogsvuur in de zuigende modder hoort ze alleen zichzelf huilen ze slaat niet door ze observeert signaleert de heroïsche meesteres van de stelling houdt stand afstand…

zo zin je te aaien en te knuffelen minnekozend aan je hele lijf te snuffelen je handen plat te knijpen je lippen zwoel te verwennen ik ben niet meer te temmen zou alle zeeën doorzwemmen en heel, heel ver rennen voor één kus van jou…

zo lijkt de lucht een ademveld, versteent het land tot rots die in regen oplost als een wijkagent in de verte wacht, met de sneeuw van populieren waait het daglicht uiteen dat leunt tegen de vallende schemer, nergens verder…

liefde en vriendschap die ons ook nu loslatend vasthoudt afstand is als gisteren een omhelzing van in lentezon fladderende vlinders die ons vandaag als boodschap geeft dat de opperste vorm van pure liefde niet elkaar in de armen drukken is maar het op afstand houden van elkaar…

zoals het ritme van de tijd onzichtbaar zingt en zichtbaar doortikt zoals de liefde voor de mens een eeuwigheid duurt en opeens stopt zoals de woorden over de verbroken lijn dan pijnlijk klinken zoals de schouder ontbreekt als een vast rotsblok voor de losse traan zoals de afstand een liefde kan verbinden doet het verdriet…

het meest ondraaglijke was toen je ogen mij verlieten en ik daar niet aan ontkomen kon en je handen als vanzelf volgden tussen ons de afstand van Neptunus naar de Aarde…

Wat zou ik graag even een vogeltje zijn zodat de weg naar jou, niet meer ver was geen files nee, zelfs geen storing per trein hoe zou je reageren als jij zoiets nu las? Even neerstrijken om met jou te praten rust, iets waar ik naar op zoek ben voordat jij me straks toch moet verlaten geen mailtjes of iets geschreven met de pen. Als een vogeltje…

Hoi pap, ik heb rode ogen maar niks gerookt nog Mijn handen ze trillen soms Net zoals mijn lippen En de rimpels op mijn kin dan Vandaag deed ik maar geen make-up Zoals je me nog nooit hebt gezien Mijn haar is alleen hetzelfde, goud Het is mijn vacht Ik mis je, elke dag, Te vaak Hier en daar Een traan Als ik kijk over het water Weet…

Als ze terugkijkt op haar leven, ziet ze sporen van de wegen die ze ooit eens heeft begaan. Haar gedachten wijlen even bij punten die in haar geheugen staan. Meestal omkranst door een helder licht. Soms blijven ze wat in de schaduw staan. Is er spijt misschien over begane fouten? Och nee, waarom daar bij stil gestaan. Die zijn voorbij, niets…

De te grote afstand en de lange tijd van elkaar niet zien. Jij hier en hij in dat verre land. Jullie hebben 't geprobeerd. De liefde was er wel voor elkaar, maar door allerlei omstandigheden werd 't toch te zwaar. Voorlopig nog geen vooruitzicht om bij elkaar te kunnen zijn. Dit konden jullie niet aan. Het deed teveel pijn.…

snel gaat het niet het ontwikkelen want ik verlies het altijd tegen de tijd de lamp brandt door weldra valt het donker buiten stoot ik overal mijn hoofd en handen te laat en te onvoorbereid geen foto ik kan niet zingen en geen aandacht houd ik vast wat weet ik heb een wederopstanding nodig als verlengstuk een fietsauto ondertussen is de afstand…

Waarnaar ook maar zijn hart uitging in hoop of stille mijmering bleek te ongrijpbaar in de tijd of viel ten prooi aan wrange nijd. Wat hij beoogde kreeg geen vorm alsof zijn schijnbare levensnorm met regelmaat verminkt, verkracht, elke zekerheid tot twijfel bracht. Verweesd keert hij tot zichzelf weer; geen mens leidt of verleidt hem…

ik ben een heiden zegt men in gelovige kringen ik nam slechts afstand mijn kat krabt aan de deur naar het avontuur van de gang moet ik haar tegenhouden? als openheid dichten inhoudt dan haak ik af…

o, deze woestijn: de enige niet door mensen veroorzaakt, zegt men, toch hard, eenzelvig, heet, steenkoud; dus. niet te bereizen zonder meer water dan je kunt dragen, meer liefde dan je hebt tegen de dood: niets dan ons eindeloos zand en ons grind, harteloze rotsen, dwaalwegen die ons verdwijnen. ja, je hoofd ligt tegen mijn schouder…

Misschien niet de eeuwigheid, maar toch een stukje rust gevonden in het ruisen van de zee. Weg van de mensenmassa’s van de grote stad, waar de mensen als atomen schuren; flaneurs zonder boodschap. Misschien niet de totale vlucht van alles dat zeer doet en nutteloos lijdt, zonder reden of doel. Misschien niet het Goddelijke, maar toch…

meer is er niet een weg, een bruggetje en dan het fluisteren van de bomen misschien het blaffen van een hond herinnering als ver gezelschap van oud-geliefden op afstand lopen zij het niet meer in…

jouw niet meer te mogen knuffelen je wilt je vrouw immers niet beduvelen nu moet ik afstand van je nemen en kan en mag ik je niet meer claimen het doet zo onwijs veel pijn ik wil gewoon bij je zijn…