Alle inzendingen over afzien in nieuwe fas

fase gereed de takken fier en wijd in de reflectie van de tijd de wortels verankerd in de grond waarmee het sluitstuk van een seizoen weer is afgerond…

Die terminale fase van het leven, Creperend, doodsbenauwd en heel erg slecht, Wie wil dan niet een eind aan dat gevecht? Wie smeekt dan niet een pilletje te geven? Gemeten naar de menselijke maat Deed dokter Tromp de man meer goed dan kwaad.…

nee, ik sla niet op mijn borst dat ik niet vloek maar het geeft bevrijding rotte tijding vraagt erom rond en krachtig allemachtig hoor ik wat ik zeg ik pak denkbeeldig in afzien van geveinsde vroom wals mooie woorden plat terug wil ik realiteit onderweg blijf ik toch waarschijnlijk moedwillig steken bij mensen die mij lief zijn…

ogen snijden ijskoud stukken leven een messcherp beeld beent warmte uit blikken slijpen wildgroei tot bewegen kijken is de norm in afzien van vooruit we fileren tijd op duizendste seconden maar onze geesten hebben "het" nog niet gevonden niemand kent het creatieve denken weet wat er aan schort, snapt niet hoe hetzelfde, toch…

het einde van een fase de gedachten ontleden diepgang en oppervlakkigheid vaak met wijsheid soms omstreden het inzien van gevoelens leren omgaan met innerlijke rijkdom geen plaats meer voor het negatieve terug op de rails in een wereld vol perspectieven…

Deze fase is het zagen van stukken uit steen Zweet valt op de wolk in wording Poeder sneeuwt wit op sandalen Buiten waaien zaden golvend door de straten Vragen over een vervolg drijven mee naar een smetteloos huis…

Die fase moet je over kunnen slaan.…

Kopje onder ga ik In de woelige golven Van de niet afzienbare Levenszee - niet voor de Eerste keer, zeker niet, Zo vaak al is het kolkende water Over me heen gespoeld - Terug naar hoe het zo veel jaren Is gegaan, misgegaan, onder water Geduwd door anderen en door het Lot dat het leven mij had beschoren Wil ik niet, wil ik nooit…

Een afgedankte autoband rechtop in het water blijkt dichterbij te zijn de rug van een hond, drijvend in een vloot van voorbehoedmiddelen met zijn poten naar beneden, met de andere boten mee, langzaam naar de sluis waar hij wacht, rustig op en neer zolang het nog niet gaat in fase met de zee.…

zuchtje wind begraaft zich diep onder het zand laat ik het er maar liggen omdat ik mijn handen niet vies wil maken er dwaalt een verloren wereld afgezonderd van wat niet zou moeten zondigen probeer ik het vast te houden ik zal er verder mee moeten komen focus mijn ogen op aanwezigheid dwing mijn verstand erbij te blijven zal ik stilletjes afzien…

wonderen met mij deed Als je haar ooit weer ziet zeg dan dat ik haar mis en dat het zonder haar allemaal zo zinloos is Als je haar ooit weer ziet zeg dan dat ik niet zonder haar kan dat ik elke nacht aan haar denk en dat het meer was dan “houden van” Als je haar ooit weer ziet zeg dan dat ik zielsveel van haar hou en dat ik binnen afzienbare…

Mijn stem is zwijgzaam in mijn hoofd roffelen de woorden en verdrink ik in ongeboren gedachten wisselwerking lijkt verloren zit in een fase van optrekkende mist die gepaard gaat met momenten van verstilling mijn spiegelbeeld is mijn gedaante niet meer sinds jij mij de weg naar het onbekende wees…

ik kan het licht niet buigen wel de fase gaan verschuiven waardoor het breekt de marges zijn bekend na het ongeziene infrarood dansen golven tot ver in het mysterieuze ultraviolet ik kan het licht niet buigen rechtlijnig in getuigen straalt wit tot in oneindigheid de volmaakte kleur van eeuwig zijn…

Ranomi, Epke, Dafne, Tom, Jeroen en Abe, Coentje, Johan, Marco, Faas geen achternaam, maar die weet elke dwaas Eerst vijf van nu, vervolgens vijf van toen Geachte lezer, kunt u iets vertellen Van Wim en Jan en Piet en Ruud en Jelle?…

binnen afzienbare tijd zal het gebeuren haar te vinden achter de kinderwagen in een ver vreemd park en dan iets geweldig indrukwekkends willen zeggen zoals meisje nog fris van huid weliswaar moet ik nu zo langzamerhand afzakken naar een minder droeve wereld zoals dieren bescheiden sterven als hun tijd gekomen is in een vreemd ver park…

waar schoonheid schrijnt in subtiele ornamenten fluisteren dikke pilaren het afzien en zware werk generatieslang is er gebouwd aan toren en kerk waar nu gezang opkrult en de gelovige zijn plicht vervult in kapellen hangen gebed en diepe devotie tussen brandende kaarsen de plaats voor duistere negotie nog kijken de heiligen neer op…

de bliksem sloeg de wind uit je benen de kracht uit je arm de zin uit het leven je was pas vier groeien was pijn kijken naar afzien van maar binnenin onrust en honger innerlijk ongeschonden verbeten streven surrogaat leven maar iedere avond toch weer naar huis met je krachteloze benen je kromgegroeide arm geen zin meer in leven…

Nooit gesproken woorden op het puntje van mijn tong, die aan jou toebehoren maar die ik steeds verdrong. Woorden zo breekbaar als glas gebroken in mijn mond, die ik je graag nog had willen vertellen, maar waarvoor ik de moed niet vond...…

Langzaam draaien de wijzers van de klok in een cirkel rond de as van het leven Per seconde zal er een nieuw mens worden geboren Tegelijk zal er iemand aan de aarde worden teruggeven Tijd deelt en verdeelt de levenstijd in fasen Hierdoor blijven de wijzers in het nu en heden Soms vliegt de tijd heel even terug in de tijd naar de horizon van…

in de tinten van een cyclische palet rood oranje geel en groen blauw indigo violet draaien weken dagen door bestemmen golvend mijn octaven hogerop en dan weer neer ik verkeer bevreemd in fase met een voorbepaalde kronkellijn zal ik ooit nog slagen daarin vrijuit mezelf te zijn…

Zo innig aan elkaar verknocht Toch stadig aan elkaar losgelaten, Zoals dat hoort in een kinderleven Dat ongemerkt uitgroeit tot volwassenheid - Veranderende klankkleur, Die de volgende fase aangeeft In een natuurlijk ontwikkelingsproces: Moeder die haar dochter Als gelijke aanspreekt nu, En die in haar ogen De volwassen vrouw herkent…

later woonde ik nog een poosje bij hem in de buurt wanneer ik hem zag lopen dacht ik daar gaat Faas Wilkes de levende legende die furore maakte in het zuiden op 15 augustus 2006 is de balvirtuoos van toen van ons heengegaan hetgeen niet wil zeggen dat ik hem spoedig zal vergeten natuurlijk is onsterflijkheid betrekkelijk maar een beetje…

Dan is het zover de laatste fase balans op nul gesteld handen vullen zich met werkelijkheid met zaden dode takken aaibaar wild de adem zoekt verlenging maar niemand kent de maat ik plant bomen die als ze groot zijn zaden strooien die tot bomen ontkiemen die als ze groot zijn zaden dragen voor de toekomst…

Het satijn van jouw warme huid wil gestreeld worden door zachte toppen van vingers met voelbaar geluid De onneembare muren geslecht met één intieme zoen die jouw trillende hand knoopjes open laat doen Ik huiver in extase Een tedere tongzoen Zo zuiver deze fase Laten we het samen doen…

Het leven van eerste schreeuw tot laatste snik met al zijn fasen door de tijd gedragen mijlpalen markeren school en studie loopbaanjaren liefhebben en kinderen baren ouders ten grave dragen onder de grijze en kale kruinen blijven we jong van geest als een amandelboom ook die bloeit tot diep in de winter.…

ik hoor de vroege vogels weer schrijf letters neer in een sprankelend verband was gestrand op een tijdloze kust die de altijd rollende golven met eeuwigheid sust diep verankerd in het zuigend zand van licht autistische gewoontes bij een perspectiefloos land hun gezang doorbreekt het treurend afzien op de dagen die veel lasten…

Bonjour monsieur N'Kudu, Wees welkom alhier Op Hoog Catharijne spoor zes perron vier Wat u kwakt op het net doet er allerminst toe Join the klup van geklets, voeg uw netgedicht toe Maar weenklaag niet aldoor van steen noch van been Het wordt al gedaan door Zowie en Zeebee Tante Sjans, Leedie Liefde en Dé Colleté Dat is afzien,…

een weg die ligt voor hem open maar toen hij hem afliep ontmoette hij wanhoop stil verdriet en onbeantwoord verlangen sommige wegen ogen zo betrouwbaar en geplaveid maar nooit kon hij ze helemaal afzien en komt hij bijna aan het eind dan blijkt de werkelijkheid en beseft hij dit was misschien mijn weg niet heeft hij zichzelf voorgelogen…

kalk de muren wit de enige kleur die mij nog schikt linten opsmuk snuisterijen laat ik in het niet verdwijnen ongetekend presenteer ik mij de laatste schakels breken vrij schrijf de strijd maar met het bloed dat in deze fase vloeien moet kleur alles in met pijn en ongewis zonder dat er een verdwijnpunt is zal van de daken…

slechts een gekleurd dundoek verhult haar lange slanke lijf zonnestralen dringen door tot op haar huid blote voeten laten sporen na op het hete zand een huilend kindje sjokt moeizaam mee aan haar linkerhand op haar hoofd balanceert een waterkruik ze valt me op door haar fraaie ranke figuur donkerbruine ogen kijken me een secondelang aan…