Alle inzendingen over agnosticus zwijgt

Met stomheid Geslagen lijk je Nu geen woord Meer over je Lippen komt, Maar elk woord Dat je zwijgt Zegt mij meer Dan duizend woorden Die galmen van Louter overbodigheid…

(kamp Westerbork) de klimboom in het kamp als stille getuige oogt frivool doch zwijgt uit piëteit voor hen die hier op doorreis waren maar ook omdat er eigenlijk geen woorden voor bestaan…

de wereld zwijgt compleet verdoofd een lichaam hijgt discreet onthoofd het baart fantoom verbeeldt de kracht verdringt de droom beveelt de nacht…

Niets beweegt, de dood zwijgt.…

Je zwijgt tegen mij, geen woord op het scherm stilte aan de telefoon mijn hart kermt. Je sms blijft weg mijn fout heb ik gemaakt, Maar het zwijgen van jou is wat mij het meest raakt.…

Zij omhelst het houden van schiet gaten in laatste loodjes breekt breuk met veraste taal toch zwijgt zij en blijft zwijgen omdat verleden geen licht meer doorlaat…

Ik help jou behulpzaam te zijn, ik zorg dat je zorgzaam bent, ik praat als jij zwijgt. Ik ben sociaal wanneer jij 't af laat weten…

zelfs op één been poogde hij nog levenslustig rond te hippen zong nog gedichten als een jonge vogel nu zwijgt hij met gesloten ogen op zijn laatste vlucht…

Ieder geweld en elke doodslag is een slechte daad, maar van een spirituele agnosticus kun je niet anders verwachten, zou je denken, hoewel er genoeg humane atheïsten zijn die tegen doodslag zijn.…

een blad aan de tijd wordt gerijgd Je bent ijs Maar dan van het zoetste soort Zodat zelfs de zon wordt gekoeld De wind zwijgt En schrijft in het lover : Dit is het warmste dat ik ooit heb gevoeld.…

Warme handen strelen donkere ogen kijken de mond zwijgt waar de fluistering van mijn schaduw de wolf een lied zingt in de stilte van jouw schrijven…

Hoe stil is stil En waarom hoor ik stilte De stilte huilt Zijn eigen lied De stilte zwijgt Maar toch kan ik dit horen Hoe stil is stil De stilte hoort verdriet…

vandaag die lange, lange dag waarop moeders het kwetsbaarst zijn waarom zwijgt de lente…

Ik bedoel mijn ziel, maar ach, zij zwijgt.…

Zijn ogen dralen in versleten waarheid waar onschuld zwijgt geveinsd in zijwaartse blikken Waakzame cellen dragen haar naar zekerheid het helder weten van verbloemd verraad…

het leed speelt - zingt - juicht het geluk kwijnt - stikt - zwijgt eindeloos vertraagde tijd tot aan de dood een eeuwigheid gevuld met dansend leed en dood geluk…

Dit is de nachtvogel die zwijgt en zweet in het geweten van nooit vergeten eenzaamheid in het land van de vreemde theepotten daar is de brandnetel die groeit op de puinhopen van de ontheemde ziel die nacht van zondeloze wanhoop.…

tijd zwijgt is eeuwig stil klokken domineren luid het uur des Heren tijd wijst uit wijzer tijd om stilte weer stilaan humaan…

Beter dan op zich in te laten zoomen Zou het hem sieren als hij blijvend zwijgt. Maar al is elke boef er één te veel We hebben weer een knuffelcrimineel.…

het is als de taal van jou die niet weet waar ze is die zich verbergt in een doos en sluimert in de open lucht het is als de taal van jou die niet weet wie ze is die ontvouwt noch stroomt zwijgt en versteent die niet meer spreken kan…

mens spreekt taal breekt vogel zingt boom zwijgt mens breekt taal spreekt tak valt vogel vliegt boom ruist…

niemand die het weet mijn fantasie op hol je ogen glimlachen liefde maar je zwijgt woorden…

woorden wevend weergegeven in vlekkende samenvloeiing pennenstreken met vliegende vlindervleugels in liefste mijmeringen als altijd achterhaald door dichterlijke drang zwijgt ze zinnen zoekend wellicht wetend waarom…

voor tactiek heb je geen tijd meer je woorden ruiken nu naar angstvalligheid de inkt verbleekt in een mistige poëzie het grimmige wat je had slaat over in kokhalzen je onstuimigheid zwijgt in alle talen of ben je soms een simulant aan de kantlijn…

We hebben jou gedroomd en jou verwacht, zo vol verlangen nu zwijgt de wereld even stil vandaag ben jij door ons ontvangen lief klein mensje, o zo pril…

~ na gedane arbeid ~ Mijn harde schijf een megazee Een oceaan die niet meer stijgt Zodra mijn tekstverwerker zwijgt Perpetuum Immobile Een laatste woord van Zonnegod Adieu, gij kleine laptopzot.…

In de kamer bedekken schetsen de perenhouten vloer, zwijgt mijn vrouw een tijd en met haar tong langs haar lippen zwijgt mijn vrouw een tijd voor ze toegeeft (ik heb dit uit liefde gedaan) en het bed en haar stilte halfdonker maakt. --------------------- uit: 'Myeline', 2003.…

; tranen, gedroogd met de mouw Zachte kleur zwijgt thans even voor dit lief meisje in haar kist Had haar vertrouwen gegeven en zich in hem vreselijk vergist…

Of als een vreemdeling opvallend zwijgt? Een boekje namens Binnenlandse Zaken waarschuwt mij niet in paniek te raken.…

Ja, ik heb gezwegen met de woorden die je wenst want je bent mijn vloek die ik kan schrijven zolang ik gehoorzaam weet dat ik overal tot je spreek en smeek dat je eindelijk zwijgt om mij te vinden in je verhalen over de liefde en de pijn die ons voorgoed zal veranderen.…