Alle inzendingen over besta ik

In de schaduw van je hart leef ik in stil geluk omdat ik niet echt besta maar er wel altijd ben. Heel soms krijg ik zonlicht en bloei ik even op maar hoe eerlijk stil ben ik in de schaduw van je hart?…

Het spijt me dat ik op deze wereld besta Het spijt me dat ik alles in jouw ogen verkeerd doe Het spijt me... ik loop weg, ik ga. Het spijt me dat ik niet ben wie je wilde dat ik was Het spijt me, mijn ma…

Wie ik was Ben ik stil aan Vergeten Wie ik ben Weet ik al Helemaal niet meer Altijd zo dicht Bij mezelf gebleven En elkaar toch Uit het oog Verloren - Slechts één regel Nog vat alles samen: Ik besta, wij bestaan…

, maar opgegeven als onzichtbaar en ondeelbaar onbestaanbaar, onbeschreven zonder honderdduizend volgers loop alleen mezelf na Toch hoop ik wel dat ik besta mijn lieve God dat ik besta al was het dan een beetje maar om Uw aanwezigheid te vrezen ook al kom ik U op MSN of Hyves helaas niet tegen en ben ik vergeefs op op zoek nog naar uw…

Geen pijn of warmte wanhoop, kou, slechts leegte waarin ik besta maar niet ervaar. Waar ben je vraag ik mij in stilte.…

Ik ben niet wrokkig jegens Máxima Al heeft zij volgens velen zwaar gezondigd, Want zij heeft in het openbaar verkondigd Dat ik als Nederlander niet besta. Dus brengt de schat mij toch ooit een bezoekje Dan krijgt ze bij de thee een extra koekje.…

Eenzaam voel ik mij In een aparte zin Opgesloten en wachtend Op het gedicht Dat de wereld zal veranderen Tot ik erbij kan Het kan aannemen En beseffen dat ik leef Ik besta Voorzichtig kan gaan proeven Aan machtig puur geluk…

Langzaam lopend langs de Aa maak ik fotos zonder camera Wolken wilgen vennen vogels en bloemen die ik zou willen kennen helpen mij niks te plannen Ik ben in t moment Ik besta…

net zoals schrijven dichten over de rand ik besta dus geef ik mij over verhaal halen halszaken, kokhalzen ik ledig mijn keelzak en geef u te vreten tevreden zakt u in een maag gevuld en u vraagt niet wie dit heeft opgehoest…

Als een pop gevuld met zand speelt men met mij totdat ik breek en in stukken uiteen val en het zand al mijn gevoel in zich opneemt terwijl het heel langzaam uit mijn lichaam wegsijpelt tot ik niet meer besta En alleen leegte achterlaat.…

onhoorbaar zonder lucht ademloos in stilte strekt mijn ziel zich uit en deelt de kosmische vlakte besta als punt waar anderen de ruimte vullen alleen in raken zal ik contact met meerdere dimensies maken…

nu vertel ik de bomen en de lucht wat jij voor mij betekent dat ik geen afscheid neem zolang ik besta je gaat gewoon niet weg je stem in mijn schedel een dak boven je stem een plek om te schuilen voor zon en regen…

ik besta ter plekke in de vouw van het moment in waar te nemen waarheid afzonderlijk, voortdurend misschien verplaats ik te weinig, onderling al denkend en tussentijds staande gehouden zonder vaste woon- of verblijfplaats…

een cel twee cellen drie ik ben ik groei en kom naar buiten besta zuig eet word groot word iemand bloei verwelk verlies verstar verga verwaai verdwijn ik was de vervoeging van het zijn…

Maar ja, Geen hond gelooft daar dat ik nog besta...…

Want jij bent het verleden dat ik wens als jij me weer vergiftigt met vragen die leven waar ik besta en weer weet dat alleen de doden mij zullen vragen of ik eeuwig gelukkig wil zijn.…

ze zegt niets meer weet het altijd beter laat me me staan als bier of port en dat ik net zoals zij uit heel veel vloeistof besta doet er niet toe zij blaast Venetiaans glas ik ben alleen maar een kleur lood in kristalglas, dat barst…

Menig diefje doet het om de aandacht Er gaat een apparaat naar je op zoek Je stal in menig winkel op de hoek Tot een biologisch wapen je tot staan bracht Je masker vol synthetisch DNA Een kwestie van 'ik steel dus ik besta'…

Hier besta je tussen golven, tussen helmgras en riet Lijkt de wereld uitgestorven, hoor je zee en verder niets Denk je soms nog aan wat is geweest, ooit in het zand geschreven Mooie woorden die vergingen, door de golven weggedreven Opgenomen in de tijd, verdronken in een zeemanslied Hier besta je om wat is geweest, met wat de zee je liet Zoveel…

De kloppende kracht Van het onzichtbare Dat mij maant Bij de tijd te zijn Bepaalt mijn adem Keer op keer, Maar elke seconde lucht Die vrijkomt bij Mijn ademkeer Laat mij beseffen Dat ik besta, dat ik Denk en voel en doe Dat ik mens ben, Dat ik er toe doe…

vroeg Winnifred mijn tuinkabouter die niet bestaat en bleek van het huilen is omdat hij niet bestaat Een groeistuip is de dageraad kijk maar naar de statistieken van dag tot dag groeit alles aan ons uit tot een monsterkalebas op een veel te kleine fruitschaal Eindelijk glimlacht Winnifred en zegt; wat ben ik blij dat ik niet besta…

Niets dat de woorden dwingt want het verhaal is gevonden waar hij zichzelf zocht en zijn schaduwen en stemmen hem wanhoop deden drinken en slapeloos geloven dat ik besta in elke zin die ik bedenk en die ik hem geef zolang hij elk van zijn fantasieën demonisch maakt.…

Elk jaar op deze dag Sta ik even stil Bij iedere glimlach En iedere gil Denk even na Over alles om me heen Dat ik nog besta En dat niet alleen Ik voel me dan blij Maar heb ook verdriet Een jaartje komt er weer bij Alleen, Jij bent er niet.…

Zo waar als ik besta.” TV uit, krantje aan de kant geschoven. En toen mijn schoen gezet; ik ga weer geloven.…

ik ben alleen in mijn gedachte zie ik jullie maar jullie doen alsof ik niet besta. ik wil samen zijn met jullie en verlaten worden door mijn gedachten.…

Voorlopig schaats ik naakt en alleen op het ijs Mijn bloed sijpelde weg uit mijn gekromde aders; Mijn geest boog zich neer voor mijn dorre kaders Eén ding weet ik: ik sta op de tocht, maar ik besta. ----------------------------------------------------- Geschreven door mijn overleden vriend 1983.…

niet alles kan gedragen worden door woorden daglicht bijvoorbeeld of het ontkomen aan de nacht sterren traag als liefde binnensmonds die ene lente al te vaak herdacht van jou, van mij een andere wereld niets toont aan dat ik besta als woord of zin, in bloed verdund waarom sterf ik dan ongewild…

Dit is zo’n dag dat ik wel ben maar niet besta, de toekomst al geweest en gister zal nooit komen. Dit is zo’n dag die slechts met leegte wordt gevuld.…

Meestal denk ik dat ik onzichtbaar ben voor de ander of dat ik niet besta... Vaak voel ik me buitengesloten, alleen en hatelijk... Nooit voel ik me gewild, maar ook niet verdrietig... Soms weet ik gewoon niet wie ik ben....…

Boom ben ik, bloem tussen gebouwen besta hier buiten het toerisme, buitengewoon aan de rand bescherm, beschaduw, beziel de bovenstad. Benedictus, toevallige, betrap mij, bezie mijn begenadigde bladerbos! Beter éenmaal doorgrond dan biljoen keer een doorsnee-plant.…