Alle inzendingen over bezwering de toekoms

Nu nog levend lava haar bloed zal zij beslist ooit, ergens -god weet waartoe- tot mijn argeloos hart weerkeren verdicht wellicht tot roodgeronnen steen van bliksemend basalt of bloedrobijn - een angstaanjagend amulet om demonen te bezweren.…

Van Woerkom trok zich eindelijk terug Ik denk dat ík maar ga solliciteren Heus elke crisis zal ik snel bezweren Ik maak zo van een olifant een mug Of kleeft er aan mijn vrouw misschien een smet Ze stapt niet bij een Marokkaan in....bed…

Men weet niet hoe dit is, dat woorden Toekomen en zij zijn bereid Om de geruchten die zij hoorden Daad te doen zijn en werklijkheid.…

ik zit veilig op de schouders hoog boven aarde verheven zo kan ik met mijn armen reiken naar verleden en toekomende tijd, samengebonden als korenschoven in eeuwigheid alle bomen zwijgen in koor vergroeid met bekend terrein ik had nog kruimels neergelegd die allemaal verdwenen zijn misschien ben ik verdwaald of waren de vogels me…

ik moet mijn vlees nog schuwen en mijn hart nog kloppend maken in wat iemand ‘het bestaan’ noemt, herken ik alleen het voorbijgaan en het toekomen, het heden is van provisorische aard, slechts kenbaar als onbetreden smeltwater, achter- gelaten tijdens een reis naar het ruimteloze wormgat waar mijn lijf zich doorheen wurmt, ik moet mijn…

ik houd zo van de stilte het ruisen van de wind langs het blad dat zachtjes bijna onmerkbaar trilt de sereniteit die mij raakt, maakt dat ik mij moet bezinnen mijn gedachten schik toekom aan mijn eigen de vertrouwde ik ik houd zo van de rust in de geboren morgen wanneer alles onaangeroerd voorzichtig adem haalt de pracht na de…

Er zijn vele, vele mensen met net zoveel, of meerdere wensen, soms wel duizend in getal, alsof het met minder niet toekomen zal, maar mocht men ziek zijn, is die ene wens hij staat altijd centraal, de wens om gezond te zijn hanteren we allemaal!…

wat voelde ik mij groot toen ik voor jou de spoken onder het bed uit kon bezweren getik verklaarde in een luchtbel uit de warmwaterpijp rond twaalven die grote spin met uitgestreken gelaat lieflijk de tuin in bonjourde en ik, alleen ik hartkloppingen hoorde die deze heldendaden moediger kleurden…

Er is een waarheid die staat langs de kieren van sluitende muren met formules die bezweren de fictie op maat zonder dat duizenden zich wanhopig keren met dampend lokkend aas als lamme lammeren zo tam en toch de werkelijkheid de baas vertrouwen zij de wolf toe aan het lam.…

kan een hard woord zacht vallen als het in steen gebeiteld staat kan men harde woorden bezweren met wierook totempaal of amulet hoe vallen woorden als men door een onbekend landschap reist kun je de zachtheid horen als ze aarzelend sluimeren in het harde woord…

Het is zuiverend, de mens wordt puur door een toekomende goddelijke kuur. Helende bomen aan een waterstroom ontspringend uit een hemelse troon zullen binnenkort de mens genezen en hem beter maken in heel zijn wezen. Dat is de kracht van water ja, echt, geen getater….…

Hij legt de basis voor de toekomende tijd. Door ontkenning tot geloof kan ieder mens zich van een bitter hart bevrijden.…

Verhalend de nacht door weer landen op aarde de maan krijgt gezicht de dag nog z’n waarde Bezweer me met woorden over liefde en trouw ik zal alles geloven als ze komen van jou Bestrooi me met kussen terwijl ik ontdooi geen plaats meer voor twijfel het leven is mooi…

zijn warrige woorden kunnen niet langer bezweren verstrooid waaien ze uiteen met karige bagage vederlicht onthecht staat hij aan de rand van de wereld de angst danst in zijn tollende hoofd: hij gaat vliegen niemand hoorde het breekbare geluid op het geruisloze asfalt…

’t Is steeds hetzelfde liedje deze tijd, Weer bijna kerst, dus gaan we collecteren, Om al het leed der wereld te bezweren, Dat doen we met muziek en vrolijkheid. Een happening voor wie zich soms verveelt: Reis af naar Heerlen, vlug! En kom in beeld!…

in het uitspansel vol vuren en zonnen springt de bevlogen zoon van een zonnegod de oogkassen versierd met schelpen van de hemelse hangbrug de tovenaar zonder vangnet vindt vaste grond na zijn vrije val geen dood te bezweren in deze krakend koude duizend-en-een-nacht…

ik wil slapen op de steppe op schrale grond in een hut desnoods in een bed pijn bezweren verdriet er uit slaan als vuur uit stenen met lijm en zand dromen helen voor een hemelvlucht naar de zon naakt en dwars met lichte tred door het duister lopen alles wil ik met jou…

de voor-laatste bladzij, papier met gebruinde vlekken, kleeft ook nu aan mijn hand ik las het duizendmaal op een rij mijn gemoed noch mijn vinger willen verder trekken ik bezweer het einde, ontken een mogelijk afscheid berust liever in de romantiek van het onvolledig zijnde…

vochtige zand genegenheid uit mijn hand ik fluister in het riet: “Vergeet mij niet” zucht een wens door het lied van de kleine karekiet ik zie hoe planten uiteendrijven of dicht bij elkaar blijven hier is niets wat me kan beklijven mijn hart nog doet verstijven ja, knikken de wilgenbomen blijf nog maar even dromen laat het water naar je toekomen…

laten we bij het begin beginnen als voorbeeld om niet vroegtijdig te eindigen ik heb nog een dagdeel liggen zwervend door kou door de zwijnenstal van omgewoelde tijd het oogt verloren zo tussen de snoeren van verlengd respijt tussen stukjes toekomend ongeboren ik ben degene die de regen verwaait die bladeren verstijft in windstilte…

mijn kop zit vol gedachten maar ik krijg geen woord op papier er overvalt mij een kalibratie van afgestorven denkbeelden een herhaalde verlating, op niet aangetroffen zee, noodweer indachtig kennismaking met onvoltooide, toekomende, ontbrekende geliefden dit okeromlijnde van diepblauw, van schemerwater in het volle licht ondiepe…

stilstaat Voor mijn gevoel, Gedachten die vertraagd worden En uiteindelijk als een Televisiebeeld worden stilgezet; Door-en-door verkort Toekomstperspectief Dat niet verder reikt Dan het avondeten hooguit Leven van uur tot uur Dat een eeuwigheid duurt Toekomst die voor mij allang Niet meer bestaat - Als ik nog aan leven toekom…

dit is om te vinden om niet meer te weerleggen grijs in het gebied overal ter plaatse diep in het uur dit is geen gouden vondst dichter bij de kern te verruilen met randverschijnsel hoe later, hoe verder van nu zowel volledig als desnoods dit is de verblijfplaats ongebonden aan toekomst standvastig toekomend en ooit wederkerend…

In zo ’n geval moet alle hens aan dek Om het gevaar van zinken te bezweren. Men houdt het nu op deze wijze droog: In godsnaam de belasting maar omhoog.…

Armoedig deze tijd van het nieu- we virus; SARS, COV2, CORONA Feit en fictie, een constructie wie nu win(s)t De toekomende tijd, zal het ons leren, maar wel ten koste van veel. En wie? Libera et povera; vrij, maar arm Noch gebonden, noch rijk; IS ER LEVEN OP PLUTO, heel misschien de maan*...?…

Ik zit hier stil alleen sla hen gade en observeer en bezweer zonder vergis dat dit het leven is " flowen", is al wat er is. Na deze dans, vliegen zij weer heen ieder, voor zich, opnieuw alleen.…

vleesgeworden, losgeraakt van gedachten zwevend over ijsvelden om toch te vliegen doordrenkt van tijd en denkbeeldige kou op weg naar aankomst, daarmee onderweg verbonden met pijnloos bezweren, vergeefs tegelijkertijd volhardend in nachtlicht ontwijken met ouderdom en jeugd als inzet en overal een schilderij in herkennen omdat het prettiger…

vrouwen en mannen draaien en draaien klappen snel in de handen onder het bezwerende ritme van de drums vrouwen beantwoorden de liefdesliederen van de mannen zittend in de kring met zwaaiende rode zakdoeken in de hand de haren los het rijke erfgoed van Afghanistan van wie we zijn achtergelaten verlaten Afghanistan…

het heelal van eeuwige dagen geen enkel woord zal op papier geraken hoe immers moet ik schrijven om een zachte bomenruis te verbeelden of met jou de volheid van de leegte te beklijven als ik het lied van de stilte dicht zingt de nacht haar ongrijpbare dromen en luister ik naar wat het donker mij toedicht het zijn schone verzen die mij toekomen…

komt me telkens tegen op het kruispunt van twijfel en verlangde zekerheid en kan me altijd vinden in gedeeld zinnenspel zoeken naar wat nog even onvindbaar is naar je toekomend. Alles wordt beter, maar nu even niet wegens bewust of onbewust verdriet.…