Alle inzendingen over blijvende herinnerin

vormt een wezenlijke garantie voor blijvende vriendschappen in je traditionele leven!…

Vrijwilligers zijn de blijvende lichtpuntjes van de samenleving! --------------------------------------------------------- Deze hartenkreet draag ik op aan het Kroonprinselijk Paar en alle medewerk(st)ers van het Oranjefonds.…

De dood is geen vriend van het leven het leven niet dat van de dood maar ze zijn wel zielsverwanten Ze neemt, ze geeft, ze relateren in een blijvende broze verbondenheid in een zogenaamd verstandshuwelijk…

Dan ben je groeibriljant en toptalent Om - naar voorspelling - kroonjuweel te worden. Helaas is hiervan niets meer aan de orde, Omdat je door rampspoed getroffen bent. Wat stralend leek verdwijnt in één zwart gat, Net twintig jaar en nou al haast schaakmat.…

Huil niet om mij Voor mij geen tranen Geen verwijten, geen verdriet Graag een glimlach op uw lippen Vandaag hoef ik uw droefheid niet Denk aan mij, aan mooie dingen Aan momenten van geluk Die je bijna doen gaan zingen Dan kan deze dag niet stuk Ik leef voort in uw gedachten Ook al ziet u mij straks niet Afscheid valt nooit te verzachten…

in mijn dorp van zure druiven zoekt men de blanke pit onder de zoete blauwen, die doorgaans slechts in een gerimpelde oude zit op de kale bank rond de oude olm sterft hij en valt op moeder aarde, deze gerijpte mens met zijn blijvende waarde…

’t Is al geruime tijd geleden dat ik jou voor altijd verloor ik zie jouw gezicht nog in scherpe beelden en jouw woorden die ik met jouw stem hoor Je was zo alles, zo sterk en lief er bestaat gewoon geen alternatief wat jij gaf kan niemand geven Ik probeer te leven met die pijn soms kan ik heel even gelukkig zijn ik vecht nu voor een ander…

Kale bomen, koude lucht te kille winters ik slaak een zucht en verlang weer naar een warm seizoen de bomen groen een hittegolf de zomer is gekomen en nu het eenmaal zomer is ga ik winterdromen.…

daar waar eens twee werelden elkaar aanraakten ik alleen achterbleef omdat eigen benen niet de jouwe bleken bemerk ik in ’t verstilde van vergeet-mij-nietjes onze blijvende verbondenheid…

daar waar eens twee werelden elkaar aanraakten ik alleen achterbleef omdat eigen benen niet de jouwe bleken bemerk ik in ’t verstilde van vergeet-mij-nietjes onze blijvende verbondenheid…

In Bern staat een steen met opschrift op een begraafplaats oud en Israelitisch GOTT WEISS WARUM geplaatst door Myria Dreyfus gelovige een bericht in wanhoop gespleten vol onbegrip voor de Allerhoogste In 1944 na de slachting van Arthur Bloch haar man 16 april 1942 veertig jaar rond reizend handelaar in vee goedhartig vreedzaam en bedaard…

je bent al lang gevlogen maar je donzen veertjes dwarrelen hier nog steeds de mooie herinneringen koester ik warm als een dekbed vol van jou…

Dromen van nog vele woorden van leven in mooie herinnering aan liederen of schone teksten in ritme en metrum menig metafoor klanken der Muzen als streling van gehoor strelend als handen het lichaam beroerend de mond als een zoen omarmend de ziel het hart verwarmend jouw ogen herkennend in ‘t missen van jouw warme woorden van toen.…

Herinneringen aan de kindertijd omvatten soms het oude zondagschoolrijmpje: "Vader, help mij dag aan dag, dat ik U vrolijk volgen mag." mogen deze woorden steeds rondom mensen zweven om helend door het bloed te stromen van de nuchtere geest vol eenvoud de ruwe geharde landloper de hoogleraar der wijsbegeerte en godgeleerdheid.…

weer te dromen dichtbij het licht rond de oude linden de tierige aarde vinden zo nabij blozen met de slingerrozen rond de open poort in het zomerhuis wonen waar het zorgeloze kind uit een bloeiend hart liedjes schommelt van fijnbesnaarde tonen blijvend dromen dichtbij het water rond de kring van druppels de spiegeling op het…

Wie de vrede wil dienen moet blijven willen herdenken!…

Ik denk nog veel aan Joost Zwagerman de laatste tijd, het is natuurlijk niet voor niets zo stil nu rondom zijn geniale, integere persoon. Ik kijk bijna elke dag naar DWDD en ik kan het vaak niet geloven, dat hij niet meer enthousiast raaskalt over één of ander schilderij. Dat zijn mooie ogen... Dat Mathijs maar door raast met zijn…

Kolos was mijn naam uit 't diepste van de aarde eens gewrocht de handen groot, vol kracht en faam en staande met de armen wijd geheven. Beschutting bood ik wie het zocht voor zonnesteek, of storm en regen en vele wegen hebben naar mijn staat geleid symbool van kracht en moed, om naar te leven. En meende altoos er te kunnen zijn als vorst…

De kern die recht op mijn hart leek gericht, daar binnenging, daar in de duisternis vertroosting bood voor een komend gemis, mij vleugels gaf, verhief met levenskracht, ik voel hoe die tijdloos hier werkzaam is en zijn warmte blijvend heeft aangebracht.…

natuurlijk wil ik liefhebben niet alleen in lentebloesemtijd maar blijvend door mijn eigen winters heen als mijn adem op het raam in een bloem gevangen wordt of buiten overgaat in wolkjes gipskruid…

ons spiegelbeeld jouw ogen geruisloos zacht dons in onze harten, zo dicht dat moment, daar windstil en warm als vrede, zo mooi en nu, blijvend verlangen…

Het eeuwige huis, de blijvende geliefden, geen dood, geen oordeel. Ik ben, ben lief en geliefd, wij zijn, zijn lief en geliefd.…

om de dagen die voorbij zijn die je bij de lurven wilde pakken om deze voor eeuwig in het hier en nu te bewaren Niets is blijvend alles dat leeft vergaat ook de mooiste momenten met geliefden die je ooit hebt gekend…

Dit is het heden, ik zie het, ik zit hier: voor het raam en zie het heden waarnaar ik ben teruggekeerd, naar wat er altijd geweest is - al die tijd waarin ik er niet was er is niets gebeurd zegt de tuin in het raam de bomen, de vogels, de zacht waaiende struiken, het gras, het bleef allemaal zijn wat het was, er is geen verleden hier wat…

Neem een man, neem een vrouw. Neem mij, neem jou. En laat ons binnen een jaar of dertig nog eens op deze zelfde plek komen staan en nog eens kijken naar diezelfde bosrand en nog eens zoeken naar elkaars even koude hand en denken: ja --------------------------- uit: 'Van aarde', 1999.…

Ik sliep nabij een fontein met mijn hoofd in jong gras, ik droomde dat ik een klein jongetje in Pamel was. Een avond met bloesemgeur, een vleermuis, zot als ik, mijn moeder stond in de deur, lachend, een ogenblik, naar alles en naar haar kind; zij zong, ik wist waarom, zij zong zoals graan en wind. Moeder, ik kom, ik kom. Toen sprong…

Ik wens je een landschap, zo compleet dat ik er haast niet ben, dat jij bemint en ik herken, waar ik de weg nog weet. Onder de grote varenblaren die hier lang geleden waren wijs ik je de bloemen aan die ook niet meer bestaan. Dan sta je stil, knijpt in mijn hand, en roept: Waarachtig! Daar! en wijst naar geen spoor in het gras zodat ik mij…

laat ik me los in de fantasie waar tijd stilstaat hoe echter dan echt dan wie ook ben jij tillen samen nevels op drinken hetzelfde zoet zachte licht zien de ochtend blauw ervaren aarde als een honingzoet bed ons blijvend vasthouden een drijvende kracht dat me telkens terugbrengt naar jou…

Hoefblad werpt zijn heel verre van gloeiende sterren op de groene planeet, trillende schijnsels in de winterwind: ze zweven en staan toch bijna stil. Niet erg dichtbij, op een stuk of wat parsecs, brandt de Orionnevel op 't groot gasveld; sterren vóór duizend eeuwen, bloeiden op, t uur dat de verkenner scheepging, zijn al bijna roemloze…

Ik liep vannacht - van een optocht los - geraakt, ineens onder een hoog en luchtig viaduct, jong, naast mij liep een grote vrij zware jonge man. De pijlers werden bomen en het beton werd losse grond. En ogenblikkelijk stonden we stil, zijn mond boog zich half open neer, ik richtte mijn gezicht omhoog, de zekerheid van kussen en omhelzen was…