Alle inzendingen over bouwsels

je bent blond - het hele domme mensenras rent honderd meters in seconden zwemt het schandaal over reist per spoetnik naar de maan en gaat per beatnik naar de bliksem bouwt bolle bouwsels waanzin en schrijft gigliotheken vol – maar jij bent blond en daarenboven dient geconstateerd dat je blauwe robijnen…

in overgave hechten de wortels zich aan de muur de blaadjes houden als dakpannetjes het stenen bouwsel droog twee muskaatvinkjes maken een nest van groene blaadjes een goudvink knipt een blad bij het steeltje af in verbondenheid onvervangbaar voor elkaar…

’t Zandt, waar menigmaal op tijd en stond een bouwsel brandde, ademt opgelucht. De pyromaan zit vast, klinkt het gerucht, het nieuws gaat als een lopend vuurtje rond. Wie was ‘t ? Waarom ? Hoe kon hij zó lang slagen ? Het vuur is uit, al branden nog veel vragen.…

Vanuit het oosten (rechts) duikt hij weer op, bars, bronstig burlend, bijster uit z’n hum door vreemden in zijn territorium, en met zo’n machtig bouwsel op z’n kop. Zo’n wilde… nee, ik zeg de naam verkeerd, hoe heet-ie ook al weer, ‘t was iets met Geert……

ach het bouwsel werkt op eigen kracht bijeengegaard in stapelingen lijkt een muur slechts op zichzelf van boven lichter dan -daar laag, waar water optrekt tot onaangenaam te donker en het dak voelt saai, rechttoe rechtaan de schoorsteen schoort slechts damp maar daar in de lichtkring van een lamp toch nog een detail…

Behaaglijk warm In een dikke winterjas De straat op De koude beet Nam levenden Tot zich Hoewel hij Dat niet wist Slechts een straat Verderop Een klein bouwsel Opgetrokken uit karton Zonder enig leven Viel zachtjes om Hij liep langs Zag niets Merkte niets Doch achter hem Verwaaide het karton Ontblootte slechts Een bevroren…

wat men mist in dit land zijn de poorten naar voorbije tijden in eeuwige ruïnes onafgebroken tekens voor onze nederigheid het besef dat vóór ons reeds van alles werd en was gebruikswaarde is voorwaarde voor het voortbestaan van bouwsels als kastelen men sloopt geschiedenis als voorbije onwaar hooguit is er restauratie tot iets wat nooit…

Hun troost is het vergaan van tijd het malen van de korrels zand tot zij vierkant geslepen zijn zich lenen voor bouwsels van pijn.…

als je even niemand meer wil zien stapel dan muren van losse stenen om je heen en als de tijd daar is breek dan het bouwsel weer langzaam af steen voor steen maar geen dak zal er ooit op komen want de blik op vogels die langs de hemel scheren en een stukje ongebonden vrijheid suggereren die wil niemand zich ontberen zij vervullen immers…

je schoof het water naar de kant met een verbeten trekje op de mond en een koude hand zand was er in overvloed ook de golfjes rolden aan en af het dijkje hield zich verder goed in het kleine gevecht leek de uitkomst beslist ons werken op strand miste de ervaren hand nog reikte ons bouwsel naar de hemel in blauw met rondom…

ontdekt in toevallige vodden en verschrikking zwaar in hoofden gegriefd met niets dan wat overblijft van hun jaren en die van hun kinderen kansloos slepend, of in brikke bouwsels blootgesteld bestaan zij korttijdig in beeldenknipsels van verslagen dagen in veilig verkokerde cocons van speculaas en chocoladewarme weldaad gevlucht hooguit…

Ook toen was dat er En dat En dat Gevoelens in lagen Dichtbij de oorsprong van de natuur Ook toen was dat er En dat En dat Een schat Een kennis Een weten Een bouwsel Dat vernietigd wordt iedere keer Draden in het vragen Naar de diepere lagen Het verleden blijft een ondoordringbare muur Wie wil weten Ontdekt dat de wereld schoon was…

het kleed van storm, puur damast rukt aan tak en gevel het breekt spontaan, de inertie vaccineert bij tijd en wijle de kracht zeer onbeheerst de natuur defragmenteert de bouwsels van steen en kapitaal tot een transparant geweten, het scherpt de hoeder van aandacht tot onvolkomenheden en willekeur hamer en sikkel, spijker en riet hakbijl…

Sommigen bouwen hem om zich heen Anderen komen hem ineens tegen De bouwstoffen zijn soms van steen Echter hardhout kom je wel eens tegen Het is protectie boven alles uitgestegen Een gebied voor ons alleen Vind je hem op je pad kan je er niet omheen Afbrokkelen voorkomen we gedegen Kijk eens over de muur Is het bouwsel echt te vertrouwd…

Jij, bouwsel van gewoonten en verlangen Besef dat het je nimmer zal gelukken Om welzijn uit je toekomstbeeld te plukken Of onlust aan een zondebok te hangen Je holt je hele leventje door gangen Achter een etensbak vol droom en nukken Zoals een hond achter oud brood, aan stukken Gescheurd door een bazin vol ratelslangen Je wezen valt niet…

wij hadden door de honger geen ontlasting mijn broer en ik, vooral hij was een leeg pakhuis een vreemdsoortige bouwsel waaruit zijn botten tevoorschijn kwamen bij elke zucht soms vonden wij op straat een broodkorst daar wierpen wij ons op, als waren wij hondjes onder de smalende gezichten hoog uit holle vensters donker waren de uren, zwart…

smog aanwezig in de latente geest die alle scherpte heeft verbannen in de schranderheid zoals het eens was geweest moge ik mij de schuldenaar noemen die kwetsend doch kwetsbaar zich ter ziele mag begeven, ofschoon de lente in alle hartelijke facetten mij de lach voortijdig zonder allure heeft genomen het ruist, het raamwerk van mijn bouwsel…

de kerk luidt mijn ontwaken in met klok-geschrei, hoe luider de klanken de toren verlaten huist den angst in ogen die zoekend hun god nimmer zullen vinden god is als lego, een bouwsel van steen een puzzel die deze raadsel ontrafelt in oorlogen, doch net als het plastic slijt ook god en is zijn woord de mist die ik doorklief doch mijn…

Ze is een soort nevel Vlak boven zoetzure zeëen Die walmende, oneindige, Enorme verleidingen uitspreekt Haar kronkelend landschap Vormt bezwerende liederen Zoals hoge bouwsels proberen De verte te doen vergeten Woorden tegen aardige mensen Nesten vol verraderlijke slangen Alles wat ze in haar eenvoud doet Lijkt soms in strijd te zijn…

dit eens zo ruige primitieve land met de geurige sneeuw van amandelbloesem grijsgroene rust van stugge olijfbomen de bedwelmende geur van citrusbloesem de zuidelijke geest van ooit rustig gerijpt in vele eeuwen zo sluipend ruw verstoord langs de blauwe kalme oceaan met grillige roze kathedralen staan hemelhoge dure bouwsels boven de…

heimelijk verkent een kind het nieuwe woonterrein op zoek naar een belofte vindt er laffe grauwe bouwsels van koud beton en ijzig staal eigen geluid klinkt hol en kaal vanuit een puiloos huizenblok beklommen langs dofgrijze trappen lijkt leegte om zich heen te happen bedroeft de bodem zonder kleur waarin geen plant wil groeien en geen…

Tenslotte wil ik u nog mededelen -ja echt het klopt, ik ben hier niet abuis- stel je plak al die bouwsels aan elkaar, dan staat van hier tot Sydney… rijtjeshuis!…

ik zie wat vage vormen bouwsels zonder naam een hand wenkt me te komen wijst me waar te gaan ik loop de jaren terug de stenen zijn versleten het pad ben ik vergeten voel ogen in mijn rug muren zijn gebroken kleuren zijn verfletst zacht fluisteren de spoken die mijn jeugd hebben verpest slinkse blikken, het steels bewegen om me heen…

Daar in de villawijk der slakken is elk bouwsel echt uniek door de gebruikers zelf ontworpen en gemaakt, Soms wordt het saai maar sterk, of kleurig, ook wel chique maar altijd mooi en zó vernuftig, dat ’t me keer op keer weer raakt.…

magie die getijen kan doen omslaan met brekers in de branding zware stormen temt alvorens al het lichte weer ten onder gaat kon ik een baken bouwen dan was er nog een sein en misschien de keuze het roer bijtijds te keren naar een ander perspectief dan haat en nijd naast zelfbeklag en bitterheid terwijl het instabiele bouwsel…

Krioelend leven in een kolk En eeuwenoud Ze waren zichzelf bewust En dachten na over hun bestaan Zij waren niet zomaar gerust Hoe het na dood zou verder gaan Maar zij voelden een zekere kracht Die zou blijven dragen Een eeuwige macht Aan wie alles was te vragen Daarom bouwden ze een kapel En, alle tijd, stopten toen met het werk In dat bouwsel…

de amber kleuren van het bladergoed stileert het natte mos op de verlaten aarde, zij is alleen, ontwijkt en gewaarschuwd door mistdruppels die een violette licht uitstralen, verkleefd met een gesponnen web, een toegift in de afscheid van de ondergaande zon als veilig baken, om ver van de harige poten van een spin te blijven, die haar bouwsel…

De bouwsels van mijn dromen afgebroken worden tot de laatste steen. Als mijn wereld niet meer draait om zijn dagelijkse zon. De duisternis overschaduwt het licht waar het eens begon. Als mijn wereld niet meer rond is, maar een helling naar het ravijn. Ik in de diepte val, en zo verlies wat ik had kunnen zijn.…

Demka en Werkspoor omhulden de bouwsels van massa arbeid en klassenstrijd. Langs spoorwegen vindt men Utrecht's arbeiderswijken; de vruchten van de Stichtse nijverheid. Boven op de Domtoren biedt een stad die het millennium wederom overschreed aan nieuwe generaties in het Sticht geboren de beelden die men nimmer meer vergeet.…