Alle inzendingen over cultuur/natuur

ik zie ze drijven met de wind mee hoog boven als schaapjes gedwee om dan ineens in het niets te verdwijnen alleen het blauw achterlatend kijk ik tot ze weer verschijnen…

Kijk eens om je heen al die mooie bloemen Nee, wij zijn echt niet alleen ik hoor zelfs een bijtje zoemen…

Mijn schaduw heel klein De zon staat heel hoog Een geurende jasmijn Achter mij een rozenboog Fleurend in de zonneschijn Ik sta tussen madeliefjes En voel me heel blij Zelfs gele trompetjes Lachen naar mij Ik geniet heel stilletjes Heel die bloemenpracht Die mijn ogen streelt Volbracht in 'n zomernacht Bloemen, een zinnebeeld Van mijn…

Ik zie de schoonheid van een bloem in kleuren verhaalt het zich levenslang mijn blikveld glijdt voorbij aan gedachten lang geleden ongerept gevrijwaarde natuur ongestoord in harmonie door eeuwen hoelang nog voordat een grijze stroming de bloem verwelkt…

Of is het gewoon, mooie natuur en ben ik een idioot?…

Het zand waait over de vlakte Verstopt zich onder een struik Nestelt zich alsof het daar kan blijven Droog en dor is de struik Hij kan het niet vasthouden Daar vliegt het zand weer door de ruimte Ik wil hier blijven roept het zand Niemand hoort het in de eenzaamheid Plotseling verdwijnt de zon achter donkere wolken Het begint te waaien en…

waar goudenregen welig tiert dragon haar lentegeur de ochtend siert als zacht geelgroen ontloken blaadjes schuw verborgen in krokus wit overwoekeren blaadjes rozemarijn als dauw van de zee lavendelvelden…

de ochtendnevel sluiert een nieuwe dag hierachter vaag verscholen de prille, groene bruid ze lacht nu nog verholen haar aarzelende lach maar straks wanneer de zon deze dag zal breken is al haar schroom plotseling geweken…

Luister dierengeluid helder en intens roept schreeuwt om de aandacht van jou en ieder mens voor schoonheid zo wonderlijk waarachtig zo puur en verlangend naar liefde erkenning en de wijsheid diep verscholen in de natuur van jou en ieder mens…

alweer meld ik me aan bij het aardbeienplantenbevrijdingsfront en vecht tegen smeermoes en meerwortel ik duizel, het zweet breekt uit vette muggen vallen me aan en nijlpaarden grommen in de vensterbanken volgende week weer een stukje en anders opnieuw beginnen…

bij de afgebroken tak kom ik een boom tegen steeds weer die tak hij ligt op een blad dat viel voor de tak afbrak steeds weer bij die boom…

ik weet in het dal ligt een meer zonder mist kan ik het zien nu kijk ik trefzeker richting dal naar het meer het is mooi zonder meer…

De natuur wreed in haar schoonheid Is evolutie de grondslag? Leven op elke vierkante centimeter sinds het Krijt Is het ontstaan vanuit een hard gelag?…

Treurwilgen buigen hun takken naar de aarde, de grond is geraakt…

De zee is vrij en werpt frisse lucht op het strand. Meeuwen krijsen en krassen hun kreten in de vlucht. De zee is wassend water. Zij blust, loutert, doorbreekt. Wolken vatten vlammen, oranjerood de onblusbare zon. Al mijn papieren verbleken. Inktzwarte zonden spoelen weg. De zee is heilig vuur. Zij woedt, verteert, zegent…

zandstralende schurende scherpte schrijnt in hoopjes tegen het glas hier veegt het oud papier in knispers over een voorbije zomer ritselt het vergeten verhaal over ondersteboven tafels opgewonden schermen en standjes niet te troosten parasols hebben hun rokken gestreken in zedigheid daarachter plaagt de zee de kust vleit en komt…

De kale takken reiken naar het verre licht de zon maakt haar baan…

o, nog groene nimf bewandel heelhuids de weg naar volwassen tak…

het pad gehuld in vochtige geuren van mos en vers gestapeld hout het water nog ruisend in tijdloze klanken, de stenen glanzend rond geslepen het licht getemperd onder oeroude bomen, het dorp in glooiende rust de avondzon gedoofd mijn blik met louter schoonheid gevuld…

hoge oude boom we hebben elkaar ontmoet jij staat en ik loop…

slaan de rusteloze zee knaagt aan het land zonder een voet aan de grond te krijgen als een ongelijke strijd vastbesloten onstuimig bij voorbaat verloren zeevogels scheren krijsend langs immense rotspartijen overstemd door het natuurgeweld lijken ze enkel lucht te happen maar in de razende wind door mijn haar voel ik de adem van de natuur…

door een donkerblauwe saffier wordt de witte diamant omsloten als een verlichtend middelpunt gekoesterd in geheimzinnigheid zelfs de wind houdt zijn adem in zodat deze schoonheid ongerimpeld blijft sterren spelen voor publiek dansen op de waterspiegel als ritmische speldenprikjes rond de wachter van de nacht pas als dag dreigt op te…

In een niet te stuiten lente als het leven zich ontvouwt als een lotusbloem. Het welriekende bos na een regenbui een lafenis is voor groei en bloei ervaar dan een diepe adem als het bergen van de Zilvervloot.…

wat kraakte de loopplank en prachtig de schepen ze zingen en kreunen ze zeggen het weer aan jonge geliefden die likken als honden zij lusten er pap van wat willen zij meer aan slammers poëten die schrijven op armen over billen en borsten over tepels en teer aan ouden van dagen die zochten niet vonden de dood onder ogen en pijn van…

in plastic verpakt met een struikje broccoli een lieveheersbeestje…

waterkant, aflopend zand glinsterende watersplinters spatten door fladderende kwekkende eenden uit boven de rieten oeverkant stotende zonnestralen op een wazig herhalend transparant trekgordijn dromerige projectie op een waarnemersbrein zwoel is het dampend gras door regenwater gedoopt ruikt weer naar jeugdig elan dat blindelings…

in volstrekte nederigheid legt het meer zich neer offert haar rimpels aan de oevers houdt de vissen onderhuids stil om alleen maar een spiegel te kunnen zijn van het magische maanlicht…

De zonnestralen uitgebreid ze schitteren en schijnen dat mist en zelfs de nacht onze zorgen doen verdwijnen. Ga weg, o nacht en duisternis het voelt als een verschrikking de morgen die er nu weer is brengt blijdschap en verkwikking. Uitgebreid de zonnestalen met schitterende glans ver over bergen, dalen de mensheid weer in trance.…

Ik hoor hem brullen terwijl zij geduldig wacht op zijn kikkersprong.…

De wind fluisterde over de verhitte aarde Het water kolkte verkoelend langs de benen Is het nutteloos dat ik met gesloten ogen in het verre staarde Waarnam door het licht te verstenen Het gras kriebelde aan de tenen De ziel verhief zich zonder dat het me zorgen baarde De zintuigen gescherpt ervoer ik de natuur in haar waarde Zo hard in haar…