Alle inzendingen over cultuur/natuur

Storm laat de bladeren ritselen in mijn onrustig hoofd.…

Zwart naakte aarde. Geploegde akkers, dicht vloeiend groen tapijt. Ingezaaid door de mens. Goudgeel golvend graan, bewogen door de wind. gerijpt door verguldende zonnegloed. Groeiend tot ons voedsel, het brood. Geoogst, gemalen graan. Het leven uit zwart geploegde naakte akkers.…

Storm. Donderend rollen de golven met schuimende koppen over elkaar. Kussen de kust en stuivend zand met schelpen dwarrelen door de lucht. Een zilte geur vermengt zich met vlagen van mist over het strand. Ik wandel met jou hand in hand. De storm heerst over het land!…

scheef staan de houten luikjes, waaien heen en weer met de wil van de wind scharnieren piepen hoorbaar schor haast in koor met het druppen van decemberregen op de dakpannen waar een vervallen nest onbewoond nat op een zwangere lente wacht, meer te kunnen zijn dan een hoopje takken…

Wuivende palmen dansen in een open zee van felle kleuren…

Koude ijsbergen Drijvend naar een warm klimaat Kille frustratie…

Vol bewondering onderzocht jij de tuin Van vrouwenmantel tot cichorei In jouw ogen een klein wonder Geluidloos trekt een wolk voorbij Serene stilte daalt op ons neer Alles houdt zijn adem in Kijkend met zijn grote ogen Volgt hij nu een kleine spin Van een afstand laat ik jou Één worden met de natuur Ik zie de mooiste bloem die zich ontvouwt…

in vreugdedronken van zacht fluweel doorwoel, omarm ik de natuur stapvoorwaarts wat mijn oog bekoort waaien de geuren van het voorjaar als nimfenelfen die met gesluierde tred van nevelzachtheid in teder gedruis over het plantenleven waken en laten het zaad ontkiemen tot volle overgave onder invloed van kosmische krachten schenkt het verzadiging…

maan was vannacht flonkerend zilverwit werd ik al vroeg overmand door het witte grasbeeld en door silhouetten van de magnolia die steeds meer vorm krijgen door de gesloten bloemknoppen is het buitengewoon decoratief een zichtbaarheid verschijnsel van perfectie in mijn tuin is dit verweven gebalanceerd met het seizoen van moeder natuur…

gister zag ik door de ruit aan achterkant het uitzicht op schitterende gele narcissen zij hadden al vroeg mijn achtertuin bemand in de vervagende jaargetijden wilden zij, weliswaar onbewust, wat eens het voorjaar heette, de naweeën van een winter bestrijden om het komen en gaan te aanschouwen ben ik met ogen toegerust en zie dat de natuur…

er loopt wel eens iemand langs het weiland en werpt een blik over gerafelde veren gestoken in het strohoofd en ziet misschien twee knopen ronddraaien in zijn maag van stof als grassprieten kriebelen aan tenen omwikkeld met sokken vol rot nieuwspapier en wind kleren vies blaast in de regen denkt hij vaak me taak hier is flink door…

gouden toverfee in de laagstaande zon vliegende danseres aan de waterkant sprookjes insect uit een plaatjesboek je beweeglijke kop met grote facet ogen prachtig kleurend lijfje met je glazen vleugels paring in tandemvlucht in de hese ochtendlucht trillende vleugels van koude snakkend naar zonneschijn door jou is mijn liefde…

boven de zee in de zilte lucht meeuwen in hun zijlende vlucht duikend met veel geschreeuw brullend als een zeeleeuw de zandplaat is droog gevallen met vele aangespoelde kwallen zeehonden aan het zonnebaden op de nieuwe wadden kade strand in grillig wadden water tijdelijk eiland met veel gesnater de natte vloedlijn vol voedsel voor…

Hier stel ik mij voor dat mijn as wordt uitgestrooid, gewoon uit een papieren zakje, muzikaal omlijst door een koor van wel duizend vogels in een lucht van uitgereden gier. Zie je daar dat broedend paar, onder de bomen langs het water? Nu nog een ietsje meer naar hier, ja, daar, over al die boterbloemen omzoomd door wuivend fluitenkruid…

witte ranke stoeltjes op gemodelleerde stenen een roodborstje op de stoelkroon de Vlaamse gaai uit de dennenboom madeliefjes en boterbloemen laten de insecten zoemen een merel is geland op het ongemaaide grasland een dikke duif zit te schranzen het pikken laat zijn hals glanzen in het gouden licht tussen de bomen lijkt de natuur…

blad waait met de wind op weg naar verre plaatsen winter nadert ras stappen op het pad bladerloze boom in sneeuw een enkele vogel de oude steen ligt stil door verre eeuwen heen door niemand gezien kabbelend water stil ligt de verlichte stad een vogel vliegt weg het ven verscholen voetstappen in verse sneeuw krakend ijs dichtbij…

bladeren vallen wiegend langs grauwe grijzen en dreigend blauw een wind als koude hand op de arm uit de mouw een vogel trekt zich schetterend terug niemand ziet de pad onder de houtstapel het huilen van de lucht de verstilde salamander de vlinder die niet vliegt wie kan het water nog ruiken het getij nog keren de krant ongelezen…

Blijf toch vooral naar me schrijven schrijf me steeds weer wat je ziet vertel wat er om jou heen gebeurt Het wonder van de vogels, de blauwe lucht, de bijtjes die zoemen, en een bloem die heerlijk geurt Als jij dat blijft doen, kijk ik met je mee maar wel fijn met mijn ogen dicht.…

balanceer mezelf in poëzie schraap mijn kleren van de stoel kleed mij aan, kijk naar buiten doe een rondedans, praat in mijzelf elke dag weet ik weer zal er een nieuwe dag aanbreken de herfstparels nodigen mij uit afgestemd op hun frequenties gaan gedachten hun eigen gang op de slipweg hoog in de wind scheen het maanlicht als een lichtbaken…

de maan speelt oog door een boom schikt een aura rond de kruin waardoor de hemel enkel nacht uitbeeldt dat is het natuurlijk ook nacht en een oog en geen uil die nog huilen wil voor dageraad…

kunst van verlichte zielen in gewas,zand en sneeuw hoe mooi schijnt de zon op het omgebogen graan in het gouden landschap je ontstaan is verstopt in wonderlijke licht magie ik vlieg over je heen aanschouw de geometrie in zijn prachtige vormen ik wacht op een teken vanuit jouw schepping de geheime boodschap in wiskundig denken…

Ik maak een tuin die om je heen zal groeien met vaste hand bed ik je in druk ik de grond rondom je voeten Vlei je maar neer omwoel de aarde met je wortels tussen monarda en kardoen vertraag de hartslag van de aarde mijn ranke juffertje-in-'t-groen Schik dan het blad van de accantus als een groen deken om je heen en laat je geuren me bedwelmen…

wezenloze gestrekte gestalten uitgeteld in omgevallen kracht stapel van stil wachtende stammen liggend in een houten gareel doorgesneden woudreuzen huilend in druipende hars houten wachters langs de bosrand gestapeld in lange rijen toekomstige planken of masten geschapen voor het scheppende takken ontbindend in de rottende aarde…

haar gouden kroon schijnt bij het licht der maan zacht omkranst tot bij het ontwaken als de frêle zonnestralen vallen heel beschut onder een blauwe hemel kou brengt je niet van de wijs in de vroege ochtend de schittering van het winterlandschap komt je tegemoet door de ramen als nooit tevoren……

naaktslak gaat baden niet de zon maar de regen lokt hem naar buiten…

zuil van bladeren maakt een rondedans op straat: mini-wervelwind…

Dankzij het zonlicht en zijn machtsvertoon, heeft de natuur weer een andere toon.…

Ik wil weer naar mijn meer waar de eenden en de kluten paren in de stilte-eeuwen gaan de meeuwen futen zwanenscharen waar de wind het water klotst waar het riet groeit naar verschiet van kleuren de wind het water en het riet meer wil ik niet…

door een waaier van spinrag ontvouwen zich ragfijne draden in het gouden zonlicht zilverachtige dauwdruppels spiegelen als diamantjes daar midden tussenin uit de verte komen mooie vogelklanken ze fluiten blijde melodieën op hun eigen wijsjes schetst over al het aardse leven pure poëzie in beeld en klank op verschillende tijden…

pluk niet verdraaid de dag voordat je ontmoet tijdens het flaneren buiten in seizoenen echoot de lente met vrolijke beat vogelgefluit geprent tot aangenaam allround luisterplezier waar een mens blij van wordt wordt je steevast enthousiast begroet door de onvervalste natuur…