Alle inzendingen over daarna leefde ik nie

De zwijnenstal van mijn voorouders wíl en zal ik in tachtig jaar persoonlijke levensgeschiedenis (gaan) transformeren in de hemel... een prachtige hemel van een aarde. Ruim tweeduizend jaren sinds Jezus Christus gooi ik de beuk erin! Om maar niet van een platte aarde af te vallen, zoals men vroeger dacht maar haar te laten blijven doen draaien…

Maar een kans op heldendom is er nergens anders nie!…

Dichters gaan niet dood. Ze gaan heen en blijven. Het leven van Gerrit Achterberg werd door Wim Hazeu beschreven en voor de toekomst vastgelegd. Op Gerrit's graf rust een zware kei, met daarbij een stenen bankje, dat een steenhouwer hiew, en als trouwe lezer schonk. Achterberg is niet doodgegaan. Zijn innige gedachten leven nog. Lees…

umme ut ene te mijde so dele sie aol in stille sie kunne nie anders sie souwe nie wille…

gedachten rustig in draf wild in galop emoties takelen af fleuren op ‘ k weet nie ‘…

het is bitterkoud buiten zonder haast stilte strooit zich rond het lege nest, neemt een kleiner wordend boomblad mee het breekt op het voorhoofd van de nacht met de blik naar boven ik loop voorbij, blijf mezelf zie wind blazen, sterren in gele kleedjes langs de lengte van het huis ik wil ze vangen, vandaag, nu en morgen weer…

Kompas in het verstand, als de kleine ruimte ergens tussen staan en vallen hangt, vastgelopen in los zand verstilling van de muggen boven de vennen, de jacht op de zoetste smaak van bloed de lijnen van de tocht worden onzichtbaar, een snaar die in zichzelf trilt, de toon te luid verbaal, de horizon eist de beeltenis mijn lichaam…

vir Ingrid die uiterlik nog altyd jonk maar die jare waarin jy nie geleef het nie het jou oë geteken jou siel jy is nu lankal dood dan jy geleef het maar jou woorde spreek vir ewig van liefde en eenvoud vir jou wêreld baie delikaat jy is een ongerep blommetjie tot barstens toe vol om tot nou te bloei en verder meer mooi…

La me nie lachen Ik hou het toch vol La me lachen Ik doe het voor de lol La me nu lachen Lama Spuiglelijke drol…

hoe kunde gij me kenne alsde deur me hinne zie ge kunt ut noit witte ik fuul me dan veugel vrie nim munne ope hand zo werm tussen dun oewe worde ge dan nie overmand over wie ik zij bende dan nie angeland zo wezenluk dichbij da bin ik unne mens van flees heur munne siel roepe di ben ik wa ge in mun oge lees…

zij hadden ’t vaok geheurt maor de dans da’s voor de heiknøkers nie nee never voor de høkers die zoepen onwies völle bier hie hef geliek, hie hef geliek be be be be bemoei der ow nie met ------------------------------------------------------------------- 30 jaar NORMAAL, 30 jaar Bennie Jolink.…

Natuurlijk spreekt mij elke actie aan Om op de Zomerspelen de Chinezen Demonstratief eens flink de les te lezen, Maar het gaat mij te ver om niet te gaan. Nee, we gaan wel, en dan doen als protest Al onze sporters expres niet hun best.…

In Duitsland zeggen ze niet nooit maar nie En die premier van China is toch Xi? Alleen niet in Taiwan, zover ik zie En als ik het niet weet vraag ik het Bie Of Koot, maar of die thuis is weet ik nie ...of is die M toch Em in Emily?…

'n gevoelige beul in Veenhoven die 'n pater de schedel moest kloven zei: ' Meneer kijk maar nie want ik tel zo tot drie en dan moet u er echt aan geloven'…

Expert in “virtual reality” Geveld door Pokémon...verwacht je nie!…

Grootmeester Van de Weemoed Of toch fenomeen Van de lichte Ironie Zo vaak heb Ik je al gelezen En nog steeds weet ik 't nie Opgedragen aan schrijver en dichter Willem Elsschot (pseudoniem van Alfons de Ridder).…

Je denkt er kan vandaag niet veel meer bij De opkomst bij verkiezingen blijft dalen En Schippers gaat maar door haar gram te halen En op een foto zag ik Jos van Reij Maar dat bleek al met al het ergste nie Wat heeft het nog voor zin zonder K3 !…

De tijd gaat snel , de tijd vliegt Soms denk ik dat de tijd liegt Dat de tijd nie echt is Dat de tijd een gevecht is Maar dan laat ik het los Voordat het me meer tijd kost…

De wereld leek voorgoed ontdooid en leefde voort in Polaroid met blote armen op een fiets die iets daarna werd weggegooid in kalverwei met kikkersloot waarin twee lijven uitgeplooid de dagen lengden met een kus in gras dat ooit werd weggehooid En pluizenbollen rolden door tot daar waar wind het land verloor om er te zingen in het riet waar…

Stiekem droom ik daarna nog vaak van dit moment, sinds de nacht dat ik ons gevoel heb gekend. Ineengestrengeld tellen wij de uren, hopend dat dit eeuwig moge duren. Deze aanraking doet ieder besef van tijd verdwijnen, en doet alle onzekerheid met de minuut verkleinen. Jij bent al zo speciaal, maar dit gevoel overtreft het allemaal.…

je zal nooit echt begrijpen wat me hart voelt voor jou, ik ben bang dat we uitelkaar groeien en ik alleen verder moet gaan zonder jou....…

Die son kom op in sy prag die self herken hom nie meer nie. Kan nie glo wat gedeel het nie voordat die wind aanhou waai. Die minute bedrading hom aaneen in onnodige herhaling en slyp totdat fyn stof onsigbaar verdwyn in oë, neusgate en longe van ons lijfelijk bestaan op soek na die bron van verjonging.…

'k Heb iets ien mien wâ 'k nie verklaor: Ik wil 'en ding vandaog Dolgraog; En hê 'k 'et, dan zal binnen 't jaor Dâ ding zo zuutjes aon Mien hart gaon tegenstaon. Een minsenhart duut soms zo raor! Ens wou 'k dolgraog 'en vlukske haor - Te zeggen hoef ik nie Van wie - Zij gaf 'et mien; ik lei 't, zo waor, Op 't hart.…

Ek het jou vlerke gemaak, jou gekalibreer, jou die ruimte beloof, maar toe jy die lug vat, het ek gehuil omdat jy kan vlieg, omdat jy my nie nodig het nie, omdat jou vlerke jou eie is.…

Met een altijd vriendelijke lach leefde hij in vlagen van duister Zijn weg was zo eenzaam geworden zó alleen. Na de dood van hun kleine tweejarige Lara kon zelfs de liefde van zijn vrouw hem niet meer bereiken. Ach, uiteindelijk kwam hij er wel weer overheen. Het leven gaat door en hij zou het accepteren.…

Zachte ogen kijken me aan oud en fragiel maar nog steeds teder bijna een moeder was jij daar waar ik leefde Geluiden van weleer dwarrelen neer prompt verloren ooit bevlogen woorden nu slechts bestemd voor dovemansoren En straten lijken kleiner alsof alles terugdeinst voor zoveel verleden mijn ouderlijk huis nu gesloten als een winkel…

Daar waar ik leefde... en bestond voor jou, waren wij samen op aarde, al wat ik je gaf speelde tussen ons, neem ik mee in mijn graf.…

Dankie dat jy nou hier is, my ruimte egter nie binnedring. Dankie dat jy so verstandig is, gister tot nou, het ek jou só gemis. Skielik, handomkeer jy. In ‘n stilgraf word ek weggelê. Skielik is dit nie meer lekker, om my rondom jou te hê, as jy kil, saggies vir my sê : “ Dit was valsjare, in konfyt weggelê ...”…

Wat lewe heet, is net die op en neer as ons klein skuitjie al maar daal en klim; en wat ons sterwe noem, is niks nie meer as ons verdwyning op die gindse kim. Daar is geen dood.…

Het eind is zoek, dus dat vertel ik nie…