Alle inzendingen over dag OR horizon

't Zwakke ochtendlicht staat op het punt zich in mijn oog te openbaren, mijn wereld weer te vullen met gevaren en een oud begin: een dag in delen, geen gezicht, geen wollen donker, dáár is het gezwoeg.…

zich breekbaar achter je plannen schaart Zolang de horizon de overgang maakt tussen hemel en aarde is het niet nodig te kiezen tussen wensdroom en werkelijkheid als de hemel zich maar zonder medelijden weet te scheiden van wat we op aarde tentoonspreiden…

de horizon van de eindeloze emotiezee is onbereikbaar dichtbij…

op het uiterste puntje van het paalhoofd zie ik stilaan wazig de schepen gaan ze verdwijnen achter een verre horizon op het uiterste puntje van het paalhoofd langzaam maar zeker varen ze uit het zicht evenals hun golfslag niet voorgoed verdwenen alleen voor achterblijvers buiten het bereik op het uiterste puntje van het paalhoofd zie ik…

De horizon waar de reis begon horizon op naar vrijheid hij zong horizon voor altijd voor ons de mens die zoekt de toekomst open.…

Er is een rechtmatig wenen in de rechtspraak der onrust door zonverloren dromen van tegengestelde emoties en aan elkaar grenzende illusies is niets meer hetzelfde een leidraad voorbij een lengte een tunnel lijdzaam door de engte geen helder licht aan het eind zonder horizon, deze soldatenmars naar doden en vernietigen vijanden erger…

Kijkend naar de horizon, zoekend naar wat daarachter zal zijn. Languitgerekte velden, in de felle zon, je moet erdoor al doet het pijn. Kijkend naar de roodgekleurde lijn, lopend, ploegend, verlangend. Kijk naar nu, dan zul je beter af zijn.…

Waarom verleg je steeds je grenzen, Lok je me steeds verder weg? Is je onrust niet te begrenzen, Is ’t niet genoeg wat ik je zeg? Steeds tracht ik je te bereiken. Nooit kom ik dichterbij. Steeds zie ik je weer wijken, Denk ik; “Je ontloopt mij!”. Ik heb je in mijn brein gesloten. Met mijn ogen volg ik jou. En dikwijls heb ik mij gestoten…

diep is de oceaan vurig de branding hij leest zij leest golven huizenhoog hij schrijft zij schrijft letters in het zand hij lieft zij lieft in oneindige tederheid hun omhelzen…

HET KIJKEN NAAR DE ZEE NEEMT ME MEE NAAR HET NIETS OF HET IETS WAT IK NIET LICHT KAN BEVATTEN: HET EINDIGE HET ONEINDIGE HET INNIGE WAT MIJN ZIEL TROOST WANT MET OF ZONDER ZON IS ER ALTIJD EEN HORIZON Dit gedicht draag ik op aan mijn belgische balcon-buurvrouw en echtgenoot, Zuid-Spanje, 5 december 2010…

In het verzwegen meer langs de rafels van je uitgeplozen liefde vaart de nacht in stilte fluisterzacht, het licht verzonken in donkere ogen een stem wiegend over het blauw het eeuwige draagt het verlies het verlangen luistert naar de verte.…

Aan de horizon breekt de nevel als in een sprookje De zon besprenkelt licht als feeënstof over golvend water Een hardloper betreedt het podium van het theater Het verhaal vertelt van die wonden van de oude boomstronk die zich angstvallig vastgrijpt in moederaarde Van die eendagsvlieg die diezelfde avond nog verjaarde…

zij hebben mij ruimte gegeven om in te dwalen geen horizon meer om te bepalen waar ik ben ooit heb ik met wit help geschreven in de blauwe lucht een hemel in weerspiegeling maar eindeloos ver weg ben verdwaald in de ruimte om me heen opgesloten in een cel -alleen-…

Je bent er al achter schaduw van verleden verander je van aandacht op plaatsen van bestemming er staan geen hekken wegversperringen of deuren niets markeert de grens naar het niets maar je geeft niets om de leegte dit is ons liefdeshuis om in te leven als omhulsel gebouwd voor ons bestaan dit is onze danszaal onder een heldere hemel…

de glazen waardoor ik zie spiegelen mijn ziel in de avond soms aangeslagen door het stof van de dag er wordt soms veel aangedragen waarvoor ik in gedachten kniel ik ben dan klein de ander vaak sterk of groot kwetsbaar ben ik dan, neen, niet geheel uit het lood ook zijn er dagen dat ik zonder vragen aan zoete druiven proef talrijk in…

Zoals de horizon in een boek komt mijn roman op bezoek.…

Het is misschien vijf dromen verderop dat land waar jij verdwijnt in jouw dans en veel tijd om te schrijven heb ik niet maar ik vertel je over muziek over het voedsel van mijn volk er is geen tijd om na te denken jij staat daar waar mijn wereld eindigt en zwaait er naar de wolken met niets anders om over te peinzen dan de afscheidsbrief…

Aan de horizon voor die voeding van de verboden vrucht zonder het spel van deurtje open deurtje dicht als in een klucht.…

Je lichaam zit je als gegoten de weg naar jou betovert mij. Na een radslag sta ik voor je, mijn handen leg ik op je heupen. We worden jonger, steeds jonger… -ze lacht om het grapje dat ik nog maken moet- Wat ze me zegt lees ik in haar ogen, glansvol worden we gevangen – een wilde vonk is het logische vervolg.…

Ik wou dat ik weer kon terugkrabbelen over de horizon dit heb ik dus verzonnen was ik er maar niet aan begonnen.…

mij hebben verwekt, verzorgd en groot gebracht, 't wereldvenster ruim ontsloten zij kenden mij en namen mij hoe ik ook was vanaf 't pril begin, en later mij met stoerheid vulde dat paste mij als geurend hooi in zomertijd met ijdele hoop, dat dit heel lang zou duren de geur van kruidig hooi en stoer gedrag nam eerder af dan wel verwacht, die dagen…

Met een spons wiste je mijn horizon en tekende een nieuwe, met een kwast. Zo was het, dat het mooie voor mij begon en ik, elke dag weer, keer op keer werd verrast.…

Bij Hammerfest bleef onze zuiderzon dagen en nachten achter de horizon. Zonder duister bestaat daar geen licht. Zonder nacht geen dag. Zonder pech geen geluk. Naar de zuiderzon zijn we teruggekeerd. Boven Trondheim kwam hij al welkom heten. Bedankt zon. Dag dag. Dag nacht.…

so I guess that thy art incomplete alike or art thou good a friend and thus believing firm applaud thy must Though poetry is not my thing my roerbak sells, thou art buying…

ze zeggen dat je ze zo kan eten de zachte zwammen uit het bos ik geef toe, ik zou ’t niet weten pluk je verkeerd, ben je de klos wat zijn ze mooi van vorm en kleur in miljoenen variaties en dan die toch aparte geur in ontelbare gradaties onzichtbaar trekken ze in ’t bos geruisloos en doordacht hun sporen slim verscholen onder blad en…

met onverzonnen kleuren verf ik de dagen anders dan waar ik om gevraagd heb sombere wolken proberen gedachtes te overschaduwen, toch ontspring ik die dans ternauwernood er gloort iets aan de horizon…

Zittend op draden van spinrag ontspant zij haar vleugels en laat haren wapperen in wind zij voelt de kracht van de dag die reeds ontspringt aan de horizon kleuren verspreidend in oneindige fantasie…

toen ik vanmorgen wakker werd hoopte ik tegen beter weten in dat liefde voor vrijheid en leven jou betere keuzes had gebracht dat jij niet decreten meer schrijft met de pen van haat en afschrik gedoopt in het bloed van oorlog toen ik vanochtend wakker werd in een wereld vol tranend verdriet dat voelt als een diep koud graf vond ik het tijd…

Het is een lied om jou in te lijsten aan de horizon. Jouw glimlach eeuwig stralend warm op mijn huid. Alleen tijd is relatief, dat kan onze hartstocht beamen. Elke dag zing ik ons lied naar de horizon zonder geluid…

Hoe lichtend kwam uit de nacht deze dag horizon tot horizon als brandend vuur alsof de schoonheid van een vrouwenlach ontwaakt in puurheid van veld en natuur. Wolken langs een lucht van azuren blauw gewichtloos zwevend door het ruime zwerk de velden parelend bedekt met dauw de landman spoed zich vroeg reeds naar het werk.…