Netgedichten

netgedicht (nr. 19.195):

Horizon

Als het licht is ligt zij daar
aan de einder is het dat ik haar ontwaar
telkens op haar vaste plek
op gepaste afstand
van mij neergezet
als een regenboog onbereikbaar
onbestaanbaar
het maakt niet uit
hoe dichtbij je komt
ze schuift altijd vooruit
en maakt dat verlangen
nooit verstomt

Hoe ver durf je te kijken
hoe hoog durf je te staan
op schouders wankel
of gedachten reeds vergaan

Hoe ver durf je te reiken
waarop moet je afgaan
angsten geen beletsel
alles heel spontaan

De horizon verdwijnt vanzelf
als de duisternis
het zicht ontneemt
op de verre
vanzelfsprekendhedenen
en de voor de hand liggende
begerenswaardigheden
het heden
ongemerkt plaatsmaakt
voor een verleden

De horizon verschijnt
en blijft als vanzelf
als je toestaat
dat het licht zich elke keer weer
openbaart
het onbegrijpelijke ongrijpbaar
de toekomst zich breekbaar
achter je plannen schaart

Zolang de horizon de overgang maakt
tussen hemel en aarde
is het niet nodig te kiezen
tussen wensdroom
en werkelijkheid
als de hemel zich maar
zonder medelijden
weet te scheiden
van wat we op aarde
tentoonspreiden