Alle inzendingen over daklozen hebben een

Tussen de morgen en de avond dwingt het rietland mij naar vurige oorden daar geraak ik op bospleinen waar op binnenplaatsen van dakloze vertrekken kleurig bluswater zich schuilhoudt daar wacht ik op de oordelen die vonnissen met zich meeslepen en als bliksemschichten inslaan daarbij de vlammenzee verder mijn land opsturend ik wenk het vocht…

Ik woon immers zonder onderwerp in een dakloze hoek. Misschien dat ik geruisloos verhuizen moet.…

Nu sluit hij zich af van haar thuis voelt zich dit weekend een dakloze zwerver Ziel zonder huis onder zijn arm redeloos radeloos twenty four seven Kan een bohemien zijn hart verlichten beter, dan schuilen in zijn gedichten  Ziel zonder soulmate lichaam en geest waren te lang van haar weg geweest Is hij een schim een donkre…

In het dorstige land tasten daklozen in het duister, ze zijn de stralen van een getergde zon en goddeloze geloften al tijden moe, papieren regels rotten in het hout, een leger van houtwormen splijt de wereld open, dekt de aarde met hun maskers toe, in de vlijt van alle gestorvenen treft alleen de hoop geen verwijt, de nachten…

Maar hebben we dan jaren liggen slapen, voor onze jeugd is er geen huis, en voor een dakloze is het ook niet pluis, zo menigeen ligt in de kou op apegapen. Nu plots breekt nood de wet, en weet de regering het tij te keren, jarenlang wist men die oplossingen te weren, en zelf heb ik ook niet opgelet.…

’s Middags extra druk op straat versiering en kerstmuziek terwijl het donker en kouder wordt zoekt een dakloze een portiek Eén uur ’s nachts, ’t houten trappenhuis Ik hoor de nachtmisklok heel zacht En mijn moeder van bovenaf gebiedend fluisteren Denk aan de buren, het is nacht!…

kijk ik uit het raam naar zijn jaarlijkse opmars Naast m'n trein rijdt puffend het bedekte landschap voorbij Ondertussen blaast goddeloze inspiratie witte letters weg naar de metropolen m'n eindbestemming en giet z'in een zin Sneeuw is nooit enkel wit Ginds pikt de poedersneeuw ook nog als shampoo in de ogen van onderkoelde daklozen…

de eenzaamheid die in de onverschilligheid kerft met dit late uur binnen is het warm tweehonderd lichtjes fonkelen ooit lagen ze in mijn hand, onbekommerd jij wortelt nog dieper in je trots en de champagne cadeautjes stapelen de leegte, hoe duur ze wel niet zijn ik draai me weg de scheur verschuift mijn stembanden naar de stilte naar de dakloze…

aantal Bruine pretpalen Waarvan hij achteraf Een heel tuinhek Kon bouwen - Dat was in De jarig tachtig, Dat was toen, Nu is hij die Voorop loopt om Recht te zetten Alles wat scheef Gegroeid is in een Maatschappij die Al tig jaar van Overdaad en weelde Aan elkaar hangt Met recht een kantelaar - Hij zorgt voor de dakloze…

Voor mij voelt het niet goed want het is bitter van smaak Trump de 45ste President van de Verenigde Staten Een optimistische man die van levenslust blaakte Vijand Corona hield ook hem en zijn vrouw Melanie in de gaten Het virus dat velt de kwetsbare maar ook de sterkste held De multimiljonair en de dakloze zonder geld Politiek voor of tegenstander…

Ginds verdwijnt thuiskomst in een woning, vindt een dakloze een kerk, loopt een wandelaar met de klok mee, weifelen dwaalvogels bij bestemming, bijten remmen zich vast in piepend ijzer en bezegelen hangsloten inpandige leegstand.…

waren er geen oorlogen, geen daklozen, geen pijn, geen kinderen met pistool op straat, was er geen onderscheid, geen discriminatie en haat, waren we lief voor elkaar geweest, dat is toch waar het om gaat?…

Geen sneeuw een stille kerst geen samen zijn kerst is voorbij De daklozen op straat leven hun leven zo goed als dat gaat want ook dat is hun streven De sneeuwstormen over zee kostten vele mensenlevens de oorlogen die blijven woede en de tv geeft ons die gegevens Een meisje ergens in het land kent al die ellende niet meer aan neemt…

werd alweer een witte winter halverwege de maand december kriebels kropen stuwden mij naar huis maar waar woon ik en waar is mijn thuis zwervend zoekend mijn haard daarginder werd kou tastbaar zeker niet minder kocht onderweg krans en kerstkaart laatste voor een hechte verre vriend eenmaal gepost voelde ik warmte herinner plots huis voor daklozen…

plengen is maar een woord tranen werken zich doorgaans (als niemand kijkt) spontaan een weg naar buiten wie dat vocht produceert is doorgaans de enige die het als zwaktebod ervaart zoiets houdt je doodgewoon stil de wereld draait door als je zichtbaar weent er stuurt vast wel een of andere dakloze een steunzucht vanuit adres onbekend…

vanaf tweede kerstdag Nederland door emoties werd overmand Kinderen, volwassenen en bejaarden deden allemaal hun duit in het zakje het bleek van ontelbare waarde iedereen verdient een gouden plakje Toen mijn dag vanochtend vroeg begon zat mijn verstand zich nog steeds te vergapen en vanavond liep ik langs het station daar zag ik vier daklozen…

Een dakloze zag je het langst. Je wangen ingevallen, je oogbollen als knikkers in uitgeholde holten. Je zou in rioolbuizen slapen, of in zolders van oude huizen. Ze noemen je 'Uileman' Of gewoon 'De uil'. Soms 'Heer van de nacht' Een wijze man zei: 'Jullie doen hem bestaan, hij is jullie eigen angst'…

. --------------------------------------------- 'Meer daklozen door verscherpte regels' 3 november 2008 AMERSFOORT - Door de verscherpte regels dreigen duizenden mensen met een lichte handicap met ingang van 1 januari geen zorg meer te krijgen.…

In het beloofde land tasten de eenvoudigen van ziel in het duister, ze zijn de daklozen onder de purperen zon en zijn allang de goddeloze beloften moe, papieren regels rotten in het hout, een leger wormen splijt de houten wereld open, bedekt het labyrint van de aarde met hun koele maskers toe.…

samen met bacteriën die met het bleke wit als schutkleur hun bestaan vonden in een licht loos milieu waar mijn streepjes licht de portalen aangaven waar dood en verderf energie produceerden uit lichtgevende symbiose van ongehoord en nooit geweten die daar hun supers voor voeding vonden die wij uit onze overvloed aan naam en daklozen…

. ------------------------------ Dit werkje is van een dakloze in Rotterdam, 'Ben'en sinds ik met die groep mensen in contact ben, is mijn mening aangepast v.w.b. die doelgroep.…

het monster klauwt mijn ziel open in één ademtocht word ik teruggeworpen naar de kamer verduisterd in ieder klein verschil oude boeken als daklozen, de schreeuw van een kruis als schaduw een engel op doorzichtig porselein, nooit bevrijd ik zie kleine meisjes kruipen uit aangeraakte bladeren, van wat er nog rest in dode ogen en de waanzin…

Wie een dakloze straatkat, die zichzelf voedt met de etensresten uit vuilnisbakken? Ik ben het allemaal geweest. Ik zeg niets meer. Ik verraad mijn onderduikplekken niet noch verraad ik in welke schim ik verdwijn of welke rokken ik moeiteloos optil. Nog zie ik die toverlandschappen en parelkastelen.…

Ze bliezen bijna de wazige gangen op een fijn vertakt web, ondergronds waar de daklozen wonen in spelonken. Vreemdelingen werden verdacht. Maar wat of wie is vreemd hier?…

hoofdstad vol lui met dak noch vooruitzicht De gure wind der achterstelling luwt niet achter pokdalige deuren Sjofele huizen ontberen media die ons achter dubbel glas opbeuren Laatst beroofde men een baas naast zijn slee van zijn horloge, een modest huis waard Zijn idool, een blits voetbalkampioen weet hoe laat het is voor 1,5 miljoen Daklozen…

Een lang lont Loopt naar het kruitvat dat hem beknelt Het korset van de wankele held Stofgoud kleeft aan zijn wimpers De iris heeft een rand van violet Dan heft hij een lillende arm Lacht de brokkeltanden bloot Als een dakloze die hoont om de goot Hij vindt haar blik en slaat alarm Verkrampt en doof voor de grondwet De rechter die hamert…

grijsgroenige dak van het pijnbomen bos achter de duinen schreien bottige takken hoekig omhoog tot in kokende broccoli kruinen ze rouwen om al de gevallen naalden alsof ze gemeenschappelijk faalden maar de hoog daar verborgen cigalen herhalen en herhalen hun verhalen van 't echte, verdróngen leed hectaren en hectaren dakloze…

Te dolen door eeuwen van dakloze bladeren, een plek waar niemand komt en de seizoenen als schimmen elkaar omhelzen, schuilplaats waarin we verdronken als minnaars vermomd.…

En wij, dakloze Lutheranen gaan uit, de wijde wereld in als nestvliedende zwanen. Laten iets van Luther merken in zoveel andere kerken. Zingen in de wereld wijd ons lied, aan God gewijd. Wij, die weten nu van wanten, die nu elders gaan en onze appelboompjes planten.…

Ruimte zat toch, onder bruggen, in parken, op stations, en meer dan genoeg 'eigen' daklozen om ze gezellig gezelschap te houden. O nee wacht, want die gaan naar de daklozenopvang.…