Alle inzendingen over dat ik zee en zout

ze is een echte Zeeuwse van zeker zestig plus we komen aan de praat over de grote rampvloed ze kijkt me aan en zegt: "wij mensen, die hier leven kijken altijd naar de huizen in dat van ons zit zout"…

elke ochtend weer slapen mijn ogen ik wrijf het er in en er uit begin de dag met zout…

nu er niets meer tussen ogen is dan weten, dat jouw overgang aan zielen klopt stopt krampachtig klampen aan een leven dat niet langer wil jouw dagen zijn compleet jouw lichaam schept het einde en mijn tranen dragen slechts mijn hart ik zie en zwijg want zeggen heeft geen kracht meer enkel nog jouw mooie tijd verbeeldt het troostwoord…

Toen ik vergat zout in de pap te doen, wilde dat niet zeggen dat ik het zout vergeten was, dat stond namelijk klaar om te gebruiken.…

ik neem jouw hand en volg het spoor laat golven rollen proef het zout van het verleden tel de zandkorrels van de toekomst het kasteel gebouwd door kleine kinderhanden opent gedachten, ontsluit de poort, stroomt water naar open zee een vloed van woorden laat het zand wegebben zoute tranen stromen langs kinderwangen…

Ik drijf op de golven van de zee onder een wolkenloze lucht waarin wat meeuwen op de vlucht; een windvlaag neemt ze mee Zoute druppels op mijn gezicht op mijn neus en op mijn wangen op mijn huid die is gevangen in de warmte van het zonlicht…

We zagen de maan we zagen het scheepswrak we proefden het zoute schuim van de zee.…

Toen de goden nog geen doden waren en als glanzende goden sliepen in de zee toen onze ziel nog niet haperde Verborgen we in een kruik de huiver van verdwenen jaren lieten haar achter in een zee van barmhartig zout Toen de maan in de hemel hing een vleugel achterbleef in het web van de spin snakte de tijd onder het asfalt naar lucht…

Zee te zien als kind zee te zien Het schuim van branding van schelpen zilte smaak Eb en vloed vloed en eb dat zich als vastgrijpt Aan nat zand wij schepten wij schiepen Zandkastelen met onze handen, schep en emmer Wij zagen een zwemmer,dood drijven tegen het basalt De zee neemt en geeft het zout aan m'n bestaan.…

wind giert meeuwen woest spat ruig zee brult leeuwen kots zuurt huig zout bijt lippen touw snerpt strak boeg op klippen ik een wrak…

Kaas zo romig als de zomerwind Ik wil het op mijn bord En het ligt er dan maar kort Omdat ik het zo lekker vind Kaas zo zout als de dode zee Ik neem het in mijn slokdarm mee Ik eet kaas heel vaak Ik vermaal het met mijn kaak…

Zie hem turen alle dagen duren langer dan de uren stemmen die praten hij wacht gelaten tot ze hem verlaten rouwen maakt oud zwijgen is goud spreken geeft zout dat bijt in de wonden uit al die monden geen troost gevonden hij kijkt over de zee die eindeloze zee fluistert: neem me mee…

Ik proef het zout op haar lippen, voel de storm groeien in mijn buik. Heerlijk de liefde bedrijvend als de zee aan haar lichaam kleeft.…

Donkere wolken kwamen aan een wind stak op best hard beter nu naar de boulevard te gaan echter voor 'k zover kwam: Werd ik gezandstraald niet gering kijk een uitje op strand met uitzicht op zee Is 1 ding, maar al dat zand waar 'k niet om vroeg was wat ik mee naar huis droeg.…

De kelken van je lippen zijn als tedere bloemknoppen ik proef er een eeuwig leven het verwaaide zout te nippen met de zachtheid van vingertoppen. de zee met liefde weer terug geven. In je ogen ligt een oceaan ik blijf er altijd in bestaan.…

verdriet moet je altijd voor het daglicht bewaren hoorde ik laatst iemand zeggen maar toen met de ochtend ook de zon doorbrak sloot ik het het venster – dacht uitstel - en liep weg hier sta ik nu met mijn laarsjes in de zee luister maar, zeg ik tegen mijn moeder die er niet meer is en ik houd mijn GSM aan het zoet gekabbel van haar zoute…

Ik hoor nu nog de zee en zie haar golven ontstaan en in een beweging voor verre tijden blijven bestaan Ik voel nu nog het zand dat door de zee wordt gekust en straks door de wind in gladgestreken slaap is gesust Ik ruik nu nog het zout en deze zon op mijn huid en de kijkende lucht van het stiekeme mensengeluid Maar er komt een moment…

dicht bij de zee de wind in je gezicht in je haren het zout op je lippen een zilveren licht strijkt over het water strijkt over je gezicht brengt je gedachten tot bedaren niet uit te leggen wat je niet kan zeggen niet wilt zeggen wellicht de ruimte, de wind dicht bij de zee maakt je licht geeft ruimte daar waar je hoofd te vol…

Hoe schuimend spat dit zoute nat alsof de zee in iedere druppel wordt herboren, en duizendmaal een nieuw verhaal aan elk die luistert wil doen horen.…

De kruidenmengselfabrikant zit fout: met zijn goedkope nepingrediënten belazert hij miljoenen consumenten: de zakjes zijn gevuld met meel en zout. Wat moet er nu gebeuren met zo’n mix? Eén letter moet veranderd: kruidennix.…

Het zoute zeewater tussen mijn tenen, de kou die mij omlijft. Maar de kou die deert mij niet, de golven zullen mijn deken zijn. Een deken waaraan geen einde lijkt te komen, die verhult mijn zielenpijn. En ik kijk vooruit over mijn zoute deken, de zee en als het koude water zich terug trekt neemt het mijn zorgen mee.…

Ik zie de golven, woest en onstuimig, net zo onstuimig , als mijn gevoel voor jou Ik zie een meeuw, gedragen door de wind, net zoals ik jou, altijd met me mee zal dragen Op mijn lippen, proef ik, het zout van de zee, of zullen het, mijn tranen zijn...…

Een hart van brandende kaarsen Een hart van witte wolken Een witte roos Een ondergaande zon een goude glans Rode tranen Een rode roos Warmte Een sterren hemel Een hart van liefde uit zee zoute tranen Handen samen Warm zand De zee zingt Ogen spreken Een weerspiegeling Een weerkaatsing Een evenwicht…

zoet wordt zout daar in de zee zo altijd zal jij stromen door mijn aderen en dus mijn bloed als de helderste verkoeling of een woest kolkende zee altijd zul jij bij mij zijn weet wel voor eeuwig mijn beste vriend, ik doe het er graag mee!…

Wervelwind in mijn hoofd Echo van het verleden Van zoveel moois beroofd Terug in de tijd gegleden Donkere wolken vullen mijn ziel Regenbuien veranderen in stromen Langs mijn kin zout als de zee Verdronken in vervlogen dromen…

Het zout is de zee van mijn verlangen in een vloed. De nacht paart mijn gedachten.…

zon kleurt wit tot rood voeten lopen kijkend bloot branding spoelt schelpenstrand tongen spreken zout en zand wolken waaien meeuwen mee windstil thuis ruist hoofd nog zee…

Gedachten uit het verleden scheren als meeuwen rakelings over de witte kammen van een oneindig golvende, diepblauwe zee. In de zoute werveling van zon en zee dalen mijn gedachten tenslotte neer om zich te herenigen met die eeuwigdurende cadans.…

dus, als een gevederde vriend, in de trein, op naar de Middellandse Zee die ik een kind- erachtige zee voor kinderachtige mensen vind. Wat doen de tranen bij deze zoute zee?…

Op blote voeten proef ik jou het zout dringt door in mijn huid de branding weet wat ik zeggen zou het is goed zo, het was jouw besluit zo mijmer ik naast het zandkasteel wachtend op het kerende tij de zee geeft en neemt zoveel breng hem toch terug naar mij…