Alle inzendingen over deemstering

Ik til je op laat nagels hoeken bijna roekeloos raken venijn snijdt geen wonden maar soms, heel soms verrijkt het zoals nu wanneer lachende ogen plooitjes ontdekken toch scheur en verscheur ik rond middernacht die dode uren langzaam, héél langzaam tot de allerlaatste snipper al dwarrelend verdwijnt strakke lijnen willen nog even…

cumulibetrokken toont zich de hemel deemster weerspiegeld in 't onrustige water.. waarin zeevogels wieken door golvende wolken uit "De Zee en Ommelanden" (tweede reeks)…

de dag ligt al bijna achter mij hij zal me inhalen zijn schaduw scheert langszij op de rug van de deemster draaft hij de nacht door schuwt de bomen niet die samendrommen in het bos en ik, op halve kracht veracht het duister ik los…

Als stickers in een plakboek Kleven herinneringen Gerangschikt in mijn leven -sommige ontbreken- Ik weet de volgorde niet (zeker) Maar wel het heden en het verleden En als ik zoek, In het deemsterend licht Een schaduw in het duister En als ik vind, Het mijmeren begint-…

zelfs al regent het vandaag staar ik naar deemster dat schaduwen draagt toch verwacht ik als het kleine kind indertijd de hemel terug blauw het groeiende verheven groen waartussen ik mijn eigen werkelijkheid weer speels open bloei…

roestig zijn kop in de wind, wapperende pluimstaart, bijkans een oude graaf hij ziet mij, ruikt mij, maakt mij kwetsbaar en klein, bekanst bang doorheen de duindoorns en bramen ga ik op hem af, voel iets machtigs voor mij, beef en worstel met vragen een klein konijntje springt voor mij amai, nog een en nog, het duin ijlt voor zich uit, deemstering…

Nachtelik vliegen vogels van de wilde wingerd weg Schrikbeladen klapperen vlerken dof in deemstering Knakgeluid van takken veelvuldig kort ontsluieren_ _ _ _ _ vlerken _ _ _ één ogenblik niet-herkenbare ruimten de ruimte is van knakkende _ _ _ _ vlerken _ _ _ _ vol Plotseling zijn…

waar bomen bossen, koud en naakt met gestorven voeten in geplooide aarde daar vraak ik, oh maanloos woud vertel mij van het pad naar vergetelheid voorbij de deemster wil ik drinken uit de woordenstroom waar flarden kleven aan verschoven rotsen in opengevouwen handen ontrolt zich een zee die mijn ogen niet kunnen dragen…

Nachtelik vliegen vogels van de wilde wingerd weg Schrikbeladen klapperen vlerken dof in deemstering Knakgeluid van takken veelvuldig kort ontsluieren vlerken éen ogenblik niet-herkenbare ruimten de ruimte is van knakkende vlerken vol Plotseling zijn vogels schrikgeschud ons tot-dingen-gestolde Angst…

Er is veel dat schittert in klaar daglicht zelfs maar ongewis blijft deemsterend en weg ons er vanaf gegraagd het dagen het duister in gedragen op blinde draagbaren het verglijden in het ongeziene tersluiks de dag vermoord in verholen ogen de luifels welwillend verdicht tot een matrix zonder kieren elk mijmeren herleid tot blind suffix…

Gelukkig was er de deemstering die me zachtjesaan opslorpte. Ook mijn gedachten.…

Schimmen deemsteren tussen uiteenbarstende slierten rook, alles vermorzelend op hun pad. Een lichtstraal wordt langzaam gewurgd: nooit bereikt hij zijn doel. De zwarte nevel trekt op en laat kale, grijze muren achter: duisternis, leegte en kille dood.…

in de grijze deemstering hoor ik je ritselen en rillen hoor ik je zuchten onder die kale boom koesterend de herinneringen winterslapen met een nieuwe droom.…

in ’t ogenlicht werp jij mij schaduw van zachte zijde op mijn huid naar deemstering gedragen als op handen – jij bruid als larve eens bewegingsloos tot ’t avondrood je vrijde in d’ eerste nacht als glans het zacht gekreun mij was en ook een stille gast die mij dit maal bereidde - geen enkele stonde blijft dat ‘k niet mijn tong bevleugel…

in de stille deemster fluister ik in woorden mijn weifel, mijn twijfel tot een ongeoefend lied mijn hand penseelt dromen nachtelijke werkelijkheid een wonderster, zo mooi siert mijn gesloten pad ik ben ik tot de morgentijd mijn hart kent went aan de tegenslagen hoffelijkheid wint overwint nonchalance een hunkering lispelt langs…

de deemster schrijft het verhaal rust legt zich op een vervlogen dag tijd waarin alles voorhanden was maar ook niets het hart zocht naar iets… naar het befaamde lied toewijding van een verenpracht ik hoorde enkel een kraai ze scherpte wat in haar nest: “Blijf jij maar ver van mij vandaan” straks komt de nacht zullen de bomen zwijgen…

Ik deemster weg in ijle dromen fantoom tussen de fantomen.…

Aemilia Aquarel mijn evenknie Dat is te zeggen ooit desanderendaags Verwaardigde zich in het quouterwaals Haar alter ego stevig te placeren Zij emitteerd' een lied in sms Hetwelk in haar sacoche was weggemoffeld De hof van eden lag er aangeschoffeld Om zo in deemstering te glariëren Alwaar mijn paladijn zou visiteren Met in mijn…

rimpelloos wachtend och arme, de strenge vorst ontnam u het schoonspringen stekelbaarsjes zaten vast in het ijs en keken met glazige ogen maar het zonneke lachte en brak het prille voorjaar, mijn geduld beloont mee een gracieuze duik kleuren spetterden, water opende nog een keerke, nog een keerke en ja, het eerste visje na de vorst deemstering…

de tierige herfst met zijn troosteloze hangende mistdruppels aan de berkentakken toch, ik zie de vogels genieten van de noten langs de bosrand de laatste bessen geurig en zoet en ik sprokkel de goesting een aanvuring, de moed om te feesten bij lichtjes in kleurige pompoenen wil de betovering ervaren van de stilte luister in de deemstering…

Geen troost, geen lichtpunt slechts een nachtenlang mat aanwaaien van deemstering die eindelijk op één plaats hoop schenkt achter donker water stijgt geleidelijk strand rijpt langzaam een morgen en misschien daar wacht het lang verloren gewaande vasteland In werkelijkheid verzinkt in nevel het hart…

hoog platanisch zomen eiken dreven, wouddiep eind’loos lang drijvend mijn rede gedachten temperend mijn stierse drang stuivend meel wekt roes, zo rustig stilte dempt mijn zielekwaal in ruis deemsteren de sporen van mijn wereld, hard, brutaal mag magnolia mij redden met schoonheid, geur, in glundertaal ach, ‘k veracht beurzige vrienden…

soldatetijd en speelt clairon het bier is flauw limonade UIT ZUIVERE VRUCHTEN Na de hoogmis wast bewondering voor de renners de coureurs 21 7 17 48 83 fraaie hoofdgroep door het dorp Jonge boeren en arbeiders spreken sportliterair citaten uit de Sportwereld Koorknapen gaan onkelwaarts zondagsent TE DEUM zingend Vrouwen wachten op deemstering…

Merelklanken helle vreugdetonen vieren dankbaar mooie avond in Mei, in mijn hart komt warme herinnering vrij vijf jonge meisjes dorpje in de deemstering veertien zijn we vrolijk zanglustig wandelen stevig gearmd Mariakapelletjes tegemoet crêpepapieren bloemen sieren het beeldje gekneusde rozenbloemblaadjes uit onze tuinen geuren vanaf…

Bij valavond moet hij weer uit om deemstering te zaaien; dan dreint hij zijn doordringend lied, vol raven, roeken, kraaien. Dan slipt-ie uit zijn duist're krocht, ontvouwt zijn zwarte luiven; en duisternissen zwermen uit om 't àl te overhuiven.…

zich verleiden tot een dansje zwoel samenzijn met zeismans in een intieme omstrengeling schuifelen ze heel even kaak tegen been sloom en slinkend levensritme begeleidt het gedempte bonzen van zijn protesterend hart ergens ver weg slaat een eenzaam uur niet het zijne nog niet wijl ingebeelde tonen zachtjes wegsterven bevrijdt hij zijn deemsterende…

Diep in het lila park vond ik jou Je had op me gewacht met ogen vol leven handen vol verwachting Onze blikken zochten een glimlach in het eindeloze deemster voorbij de sterrenkou spraken van ongekende paden omhelsden gouden dromen lachten als jonge goden zwervend door de wouden aan de rand van de wereld Wat wij zagen was een verloren…

‘t Getingel van een vroege tram deemsterend schel achter de square waar een fontein met halo-kam het zondaglicht in kleur titreert. Jong eikeloof, goudgeel doorstraald, rimpelend bij de ochtendbries : de zoelte woelt weg door de straat langsheen ‘t huis met Horta-fries.…

huis een kat waagt de sprong verdwijnt in een verdronken bladerdek zij gaat langs een pad dat haar leidt naar de plaats waar het land als een rijpe vrucht sluimert onder een gewelf dat slaapdronken illusies zaait en de nacht herinnert en herinneringen weten van tijd dwalend langs de oevers van het zijn waar het ontastbare schuilt in de deemstering…

Dorian, baron van westerflyr toog met zijn makkermaat arnoldus rufus naar het mariekenwoud van heumens oord contrei der wilde slingerende wingerds Ongestoord ligt valkuil in een valkuil Een oehoe vliegt plots uit zijn middagslaap in zonderlinge solovluchtformatie zoekt hij in allerijl heil in het amber der deemsterende schaduw van haar…