gesprek met de Vos, aardedonker II
boven op ’t duin zit hem te kijken
statig en fier, bitteke roestig
zijn kop in de wind, wapperende
pluimstaart, bijkans een oude graaf
hij ziet mij, ruikt mij, maakt mij
kwetsbaar en klein, bekanst bang
doorheen de duindoorns en bramen
ga ik op hem af, voel iets machtigs
voor mij, beef en worstel met vragen
een klein konijntje springt voor mij
amai, nog een en nog, het duin ijlt
voor zich uit, deemstering valt snel
‘kijk, kijk, ge bent daar al’ , spreekt
de Vos, terwijl ik in zijn ogen kijk
slierten rottend vlees tussen tanden
zie hangen, vliegen ogen markeren
‘ja, we hadden een afspraak hier, dus
hier ben ik ’, spreek ik terug. ‘ hm,
jullie mensen maken mijn wereld klein
en kapot ’, overal trap ik in glas en blik
‘ wij eten uit het zand, rauw vlees en
hart, bloed om de zenuwen te voeden
ge zijt schepsels, ‘ zwijgt, ik spreek nu,
waar is u waardigheid, u hoger wezen? ’
ik heb goesting om hem te omhelzen
‘ waar wilt ge nog over spreken, ’ zegt
het maar zenne, ‘ blijf ik bij u vannacht
hier onder de duindoornen en bottels,’
‘ hoe ruikt gij, laat mij eens likken’, kunt
ge de kou weerstaan of zal ik u warmen
‘ spreken wij de nacht stuk over mensen
terwijl de maan wat licht zal bijsteken ’
stillekes wuif ik in mijn hart, die nacht
de zotte morgen daarop volgend, gaan wij
samen over het strand, hij kijkt op, ik neer
er zijn geen velden en ook geen einder
gmail.comGeplaatst in de categorie: vriendschap
vos
1.710
Geef je reactie op deze inzending: