Alle inzendingen over depressie. uitgeput

Donker is niet donker, zwart niet zwart genoeg. Zelfs de dood lijkt te vermoeiend, al lijkt het daarvoor niet te vroeg. Leegte is niet leeg, mat niet mat te zijn. Alles wat je voelen moet, doet alleen maar pijn. Er is niets maar dan ook niets, maar zelfs dat is nog teveel. Leven lijkt op martelen, en dat is ook mijn deel. Moe zijn is niet…

De stilte van de nacht valt als een zware zwarte deken om heen. Zou dit het zijn, de eenzaamheid van de dood? Vertrouwd alleen....…

Ik onderga het weer, de dag met zijn zware vleugelslag, zo loom en donker maar warmte blijft, die blijft hangen in de kamer en dit lichaam. Het leven is als een broeierige zomer, en de mo- menten van koelte onder een ruisende boom zijn zeldzaam geworden. Ik heb het weer te pakken, dit bedrukte praten en denken, filosoferen terwijl de wereld…

Je voelt je geborgen vandaag even geen zorgen geniet bewust van je kracht en levenslust eindelijk de depressie is voorbij er komt weer energie in je vrij je durft weer te laten zien wie je bent standvastig en consequent.…

Hoofd van het Leven afgewend Dode ogen zoeken Droef de dood Ver weg van Het leven waarin Ik zinloos Mijn tranen vergoot…

soms denk ik dat ik niet meer denk ik denk nog wel dat dit een gevaar is dus ik doe m'n best om te blijven denken stel dat je midden in de nacht opeens de weg kwijt bent en je hebt geen mobiel om iemand te bellen denk dan aan het belangrijkste en ga precies de mistige weg terug naar waar je vandaan kwam en zoek dan opnieuw…

Bij een boom stond ik stil om mijn negativiteit met zuurstof te filteren de boom zei niets terug ik had geen vragen waarvan ik het antwoord al wist, ik somberde uit de diepte van mijn ziel borrelde een wanhoop niet te beschrijven ik probeerde de zomer in te lijven, maar mijn lichaam sputterde tegen de boom die onveranderlijk bleef…

Je zegt dat iemand een 'depressie' heeft denk je aan grijs landschap Mont Ventoux in de mist,flarden maar twijfel gerust daar aan het is eerder iets wat je vernietigt iets wat uit de diepte opduikt en je verslindt, 'hersenetende amoeba' bijna niets mooier dan door half zichtbare landschappen te fietsen in de wolken en achter je…

Genadeloos slaat hij toe, het tandeloze monster, verstikkend met zijn adem die als een zwarte mist om je heen sluit. Hij steelt je lach, zuigt al je energie op en laat je als een lege huls op de bank liggen waar je dagenlang niet vanaf komt. Tegen de tijd dat je je weer herinnert hoe je benen werken, doet je hele lijf zeer…

in het donker Zoek ik naar het licht Op een oplossing die ik zoek Heb ik nog lang geen zicht Mijn hoofd zit vol met zorgen Telkens vraag ik me af Komt er nog een morgen Ik leef telkens van dag tot dag Dat zie je wel aan men gedrag Binnenin ben ik aan het schreeuwen Langs buiten zie je alleen een lach Hoe lang hou ik dit nog vol De depressie…

het is alsof je blik steeds meer naar binnen gekeerd raakt je voorhoofd steeds donkerder wordt je wangen steeds strakker je mond steeds afstandelijker dan enig iets wat ooit van mij was je lichaam zo doorzichtig alsof mijn hand zo door je heen kan als ik probeer tegen te houden dat je verdwijnt je bent onder ons maar hebt het contact verbroken…

Zijn gedachten stromen, zijn tranen vloeien, zijn verdriet blijft komen, zijn pijn blijft groeien Zij wil zo graag helpen, haar schouder geven, met troost overstelpen, de rouw samen beleven Maar hij zoekt de stilte, de rust en het groen, en zij laat hem begaan want ze snapt zo goed waarom haar liefste dit alleen wil doen en haar zo voor…

als ondergaand van weer een dag zon de avond kondigt blaast wind de wolken die mijn dag duisterden het betere hopend naar zwart avondgat waar het weten zegt alles moet passeren alles moet voorbijgaan wakkert mij tegelijkertijd het vrezend weten dat niet eeuwig de nacht duren zal uiteindelijk is het weten niet het wensend denken…

als een bloem die net geplukt is in het veld prachtig en perfect van buiten onbeschrijfelijk maar van binnen al lang dood…

soms voel ik me eenzaam… zo alleen tussen vier witte muren zit ik naar de zwarte cirkeltjes te gluren die mijn halfgesloten ogen projecteren op die witte muren de seconden die dan uren duren wanneer mijn geest gaat zweven en spontaan mijn hartje laten wenen maken mij zowaar ellendig lam mijn handen rillen en zo ook mijn hart kleuren mijn…

Wat ik niet allemaal heb gedaan om de wurgengel van de depressie zelf te wurgen, je wilt het niet weten. Piet Paaltjens is er niets bij en zijn destructieve poëem over Rika is slechts één ademzucht van mij. Dat deze jeneververslaafde dominee zichzelf met een beddekoord heeft opgehangen, is een druppel van mijn leed.…

ik wil niet meer. ik heb genoeg gezien gehoord geluisterd ik heb genoeg pijn gehad genoeg gevoeld genoeg liefde gehad maar ik ben nu alleen. ik heb niemand die me begrijpt die mijn pijn en gevoelens begrijpt. ik wil niet meer ik zijn ik wil niet meer jaloers zijn niet meer verdrietig niet meer boos bang depressief zijn weet je…

In tegenpolen die onderontwikkeld verstrikt raakten in hun eigen plooien Onderzoek ik pre-evolutionaire syndromen waarbij mijn intelligentie van pas is gekomen Na jaren van dolen, ben ik erachter gekomen, dat ik deze schaduwen moet mijden om niet verder te leiden Mijn huidige expressie verdrukt een depressie Waar ik ben aan ontkomen door in mezelf…

Ik zag de mediapriester Antoine Bodar laatst hip doen over depressie, in een uitzending van KRO's 'Kruispunt', waarbij hij melancholisch door zijn Amsterdamse huis vol boeken zweefde. Hij vertelde vol melodrama hoe hij als jongeling ooit een grote hoeveelheid slaappillen had geslikt, maar God hield hem godzijdank hier.…

Ogen waarin de glans Ontbreekt, haren Dof van eenzaamheid Sprankeling die al Lang verloren ging aan Oceanen van verdriet Open blik die levens Lang gesloten is Leven gesloten ingericht En stem die alle Leven kwijt is En als hij iets Te zeggen heeft komt Hij niet verder dan Toonloos vertellen - Toon van oneindige Vergankelijkheid…

Leven dat zijn Eigen onafwendbare Gang zou gaan - Hoge pieken verraadt Mijn levenslijn, met Daarnaast uitsluitend Diepe dalen, Te hoog, te diep Voor een eenvoudig Mens die zo graag Streven wil naar Gelijkmatigheid Zo kijk ik nu naar Mijn eigen levensscherm Dat naast mijn sterfbed Staat opgesteld en zie Ik geen leven…

Adem die bijna blokkeert, Longen op zoek naar verse lucht Die er niet is, hier, Op deze hoogte waarin ik Mij tomeloos verlies, Hersens die vocht sturen Naar ogen die droog staan En onmachtig zijn De tranen die ik huilen wil Voor een keer toe te laten…

, Want elke vorm van Dementie wordt steevast Voorafgegaan door een Langdurige, chronische Depressie waar geen Einde aan lijkt te komen En die in veel gevallen Naadloos wordt opgevangen In de onbarmhartige armen van Meneer Alzheimer…

je zei altijd schat je miste zojuist wat ik zeg je dat ik zie en weet dat van je-weet-wel van je hoe en het waarom zodat jij jezelf niet goed ziet schat met onwijs veel eigen wijs in het vat maar ik heb mijn portie soebat wel gehad laat nu dat debat schat later stonden je ogen mat ik wist jij zei me dan wat maar drukte…

(voor Chris Cornell) In zijn kindertijd was hij al het doelwit van een zware, langdurige depressie, waar niemand iets van begreep, laat staan een oplossing voor zocht. Hij verschuilde zich in de muziek, verhit door de vele tanden met haar, die hem grof vermaalden en dat is niet te vergezocht.…

U die met ons Door diepten Bent gegaan Verzekert ons dat Wij aan het eind In Uw licht mogen staan Bert, Nuis, 10 juni 2012 Een post-depressie gedicht…

De dag heeft boventonen maar ademt zwaar in mij Ik kan met de thema's spelen en buigen voor het applaus ik kan een tegenstem zingen me uitputten tot de avond maar de nachten zijn te kort om bij te komen, ik moet me willens en wetens in de strijd werpen, wat er ook van komt Een dag niet geleden is een dag niet geleefd een dag…

Niet in depressie of pijnlijke ellende maar hoogste geluk. Ik moet zo huilen om de ellende en om dat geluksvisioen.…

Uitgeput van vechten, moe, maar niet in slaap, doodmoe van het strijden, op, totaal verdoofd, lukt het me niet meer, gedaan, voor altijd, teveel heb ik gestreden, over, ik wíl niet meer...…

Je voelt je dan uitgeput, Maar nog niet uit de put.…