Alle inzendingen over desolaat

zijn verwrongen denken als verdwenen boven een vruchteloze vlakte waar noch huis, noch haard een kans krijgt om te overleven alleen hij profileert zijn dag; gulzig en onuitputtelijk als vraag en antwoord tegelijk als een handtekening waarin -wij- in de ik-vorm geschreven wordt enkel een vlinder hoort de stilte; verder en vager desolaat…

Een rib uit mijn lijf Laat ons handelen een antwoord zijn 's Avonds laat spot ik en drijf Het duidt op een steevaste levenslijn Schepen heb ik zien vergaan de mijne heb ik desolaat verbrand oog om oog, tand om tand Met een hart vol littekens worstelt deze veteraan Maar rotsblokken verpletterden het rustloos verlangen wederom heeft het leven…

Kieuwen kiemen tot oeroude reptielen foetale fossielen in wording Licht en liefde ontwaken voor ‘t eerst uit stof en steen jij en ik Blozende blikken in obscure ruimtes een vluchtige vlam in het ijle Beloftes beleven op desolate stranden tijdens naakte nachten in een rijp avontuur Bloeien bloemen in de moederschoot Venus venaal…

schier tot eiland tongt en bunkers kaal uit duinen zweren wieken zich stralen door de nacht als dorsers die de polders scheren grauwend uit zwarte duisternis hoor ‘k schepen en baleinen hoornen weergalmend in d’onmeetlijkheid van trage lankmoedige tonen bundels priemen door mist en zwerk klauwen verloren, blind en koud heel desolaat…

Eenzaam lenteland Het is nog april vogels zingen uitzinnig desolate stad. Dagen achter glas Het luchtruim dijt uit de wereld krimpt we leren afstand te nemen. Stille getuigen Zee van verlangen rivier van onzekerheid kraanvogels roepen. Onvoorspelbaar Uit onverwachte hoek blaast een nieuwe open wind door stad en land.…

maart stel ons toch niet langer teleur met storm, stofhagel en regenvlagen beloof ons negen mooie zonnedagen dan houden mensen op met hun gezeur de natuur is zo desolaat, zonder kleur vermoeid van de sombere winterdagen maart stel ons toch niet langer teleur met storm, stofhagel en regenvlagen ons hart verlangt een beetje lentefleur van…

maart stelt ons toch niet langer teleur met vorst, stofhagel en regenvlagen belooft ons negen mooie zonnedagen dan houden mensen op met hun gezeur de natuur is zo desolaat, zonder kleur vermoeid van de sombere winterdagen maart stelt ons toch niet langer teleur met vorst, stofhagel en regenvlagen ons hart verlangt een beetje lentefleur…

landweg in de Provence ogen lichten op als sterren die de nacht in vuur en vlam zetten ogen verdrinken in het licht boven een caféterras op een avond in Arles ogen turen knijpen samen als je onder woeste luchten Korenveld met kraaien schildert het doodlopende pad de droefgeestige kraaien de kracht van het platteland jouw desolate…

Onthutst, met dichtgeknepen keel aanschouw ik de scherven, onderga de desolate sfeer. Hoe bestaat het.…

wat zijn dat toch voor vreemde ronde gaten als holle ogen in een bleek gelaat gevuld met zand, maar leeg en desolaat welk wezen zou die sporen achterlaten ze intrigeren mij in hoge mate zijn het de stempels van een duivels kwaad het werk van een ontsnapte psychopaat die iets begroef in maanverlichte straten de gaten wachten, vullen tijd…

Twee futen weten al de lente zij keken in de glazen bol van de verwachting de reiger scheert over het vrieswitte water onder een lucht van ijskoud blauw desolaat als lege winkelpanden schotsen de oude kale bomen tak aan tak langs de waterkant het daglicht is te schaars kraakt de een tegen de ander mijn wortels verliezen de grip op…

guur tochtte de wind om de hoek waar ik voor de kou schuilde in vlagen vertelden de desolate stromen hun herfstige dromen uit een wereld die het kleurtapijt voor morgen legde als een sneeuwse bui haar niet bedekte kou snerpte langs mijn ogen die ik toekneep tot een deja vu uit een ver winters ervaren in het verschiet van…

Als desolate wervel in de wind draai ik mijn eigen tuimelkolken; niets en niemand mij goed gezind moet ik mijn eigen taal vertolken. Zielloos dool ik door het leven niet wetend waar een doel is gezet; ik hef me op in een alles geven ook al wordt het nemen me belet.…

de tgv raast door dit dorp langs het desolate station waar driemaal daags knarsende stoptreinen vergeefs wachten een duizendjarige kerk rust van kabbelend water prominente treurwilgen zacht bewogen stil dromend elk halfuur de ratelende beat roerig ritme op ontelb’re bielzen een storing van 300 kilometer per uur na dertig lange seconden…

Een uithangbord hing desolaat beschenen door warm licht dat naar buiten brak haar enige houvast voor het ondraaglijk moment onder deze relieken in fragiele aanbouw van de dag een mystieke sfeer leunt zwaar aan de gevels, was zij zich daarvan bewust.. ze aarzelde bij het zacht gondelen van haar naam.. Venetië.. Venetië..…

En later luisterend naar het ochtendlied van de merel hoorde hij steeds weer die desolate snik. Was het nieuw verlangen of eerder een oud verdriet ? Hij dacht aan mensen die hij nooit meer ziet.…

is of anders de wijn ken je Wat houdt je wat let je smijt dan vreet me op ik ben er toch verdomme doe maar wat zeg iets stoms dan kan ik lachen om je intonatie begrijpen hoe ik voor je viel als een dronken klaarover op de kleuren van een zebrapad Ik brandde duizend kaarsen toostte op je mooie kont schold je naam als ziekte in een desolate…

op pad naar hun doel in een strak afgemeten pas ik stond daar alleen het spel dat zij speelden was mij onbekend maar zij waren met velen inwisselbaar zonder end er zat geen leven in dit maatschappelijk bewegen slechts hout en steen als restanten uit het vergaan van een ooit vorig bestaan dit schouwspel baarde mij angst voor een desolaat…

zij koestert me in de flank van witte raven die hun vleugelwijdte nimmer laten kortwieken door scharen die diep trachten te kerven in de nalatenschap van altruïstische desolate decorum in ben een raaf, ongekloond zelfs weggehoond door hen die ik niet haat, maar vol mededogen hun ondergang met mijn treuzelende blik gestaag onder ziet…

Hem bleef geen raad Dan voort te varen, doelloos, desolaat En zonder drift - leeg, over lege zeeën.…

voorbij gelegen aan moerassig roodbruine biesbossende grassen in vast naar dode schapen smakend water voorbij praatgraag gedachte vogels duikend in zachte zwarte rots niet gereten opgegeten op een pad voorbij een oranje huis van blik met rammelend ijsgetinkel en nachtelijk kloppen op een deur voorbij desolate plaatsen…

in uiteinden verbonden, wijzend naar een verhoogd terras daar, verder, onder azuur waar zicht in ongrijpbaarheid landt een transparant glas, verguld met aangeslagen licht, reikt over eigen lengte heen opweg naar een bindend slot echter door de zonnestand van heden lijken karaf en liggende loper in de ruimte samen alleen alwaar een desolate…

Hem bleef geen raad Dan voort te varen, doelloos, desolaat En zonder drift - leeg, over lege zeeën.…

Geen maat houden, kon hij die geen maat kon houden mateloos verliefd op de nacht desolate romantiek vreemdeling ritme, ritme en nieuwe woorden in de gewaarwording diepere zelf gemaakte melancholieke melodieën mateloos verliefd op de romantiek ritme, ritme, oude zonden en doedelzak muziek voor de bohemiens nu het vallen der bladeren…

leven de schaduwen van licht gaan dan hun feesten geven de maan schijnt zonder zicht stilte jaagt de angsten aan donker kruipt uit holen vals sluipt onguur naderbij witte ogen zijn partij ze roeren zich en woelen het hete zweet gutst lijven vuil beklijft juist anoniem adem stinkt verdorvenheid ook zwarte feesten witten tijd de desolaten…

ijlheid schiet door gaten ozon zonlicht laag vertraagd de lange bergen kruiend ijs spanning kraakt als stilte decibellen vreet anonimiteit zijn naam vergeet in desolaat strekt tijd in eenzaamheid de rekbaarheid het onderkoelde traag beginnen van het leven dna dat zich weer splijt met dood ten spijt…

het licht kroop zacht dichterbij met lange warme haren het openbaarde de desolate kou die mij in somberheid gevangen had gehouden in de afgelopen tijd het is begonnen met twijfels aan de echtheid van licht dat opgepimd door anderen veel van zijn glans verloren wist over de warmte die het zou moeten verspreiden en die niemand…

aan de strakgespannen ketting schier op breken staand uit het boegoog links, desolaat het roestigzware anker lijdzaam droomt 't ontzeilde schip, bewonderd, museaal en met weemoedige aanvaarding, van ooit zijn woelig element uit "De Zee en Ommelanden" (tweede reeks) hiertoe geïnspireerd in het "Maritime Museum" te Bath (Maine, USA)…

Auto van het bedrijf in de laan buurman die zijn honden uit laat hun gezelschap in 't voorbijgaan maakt de nacht minder desolaat. Terug uit de wereld der fantasie waar hij niet te lang verblijft 't is de wereld van de idiotie die argeloze bezoekers inlijft.…

Nooit heb ik in de neevlen van het Noorden - Die winters dempen weiden, sloten dicht, Waarin wanhopige boeren zich vermoorden, Door Godsdienst en Geweten streng gericht - Bevroed dat er een land van zonneschijn, Waar ook de dorste rots bloei moet ontvangen, Zo godvergeten desolaat kon zijn Dat het naar 't land der wolken doet verlangen…