Alle inzendingen over dichter OR erkenning

benoemen is een vruchtloos verpozen in het ongekende immense heel-al toch ontkom ik niet aan het erkennen dat ik me doorgaans gedragen voel er niet meer voor weg kan rennen dan wel kan zeggen wat ik er eigenlijk mee bedoel of dat ik deze gewaarwording, zo maar, zelf heb uitgekozen…

wat rest er nog van het streven zowel verwachting als de droom blijkt zoveel groter dan het leven dat we straks wellicht met spijt zullen erkennen dat we tóch meer hadden moeten geven…

Voor jezelf gaan staan Betekent trouw zijn Aan je eigen kern Durven zijn Wie je bent Je eigen wensen En behoeften belangrijk vinden Deze erkennen En ze durven uiten En je met respect Laten behandelen…

Was ik maar dichter Dichter bij jou Was ik maar dichter Dan kon ik dichter zijn Bij jou…

Hoe dichter de dichter bij het licht, Hoe dichter de dichter dicht.…

Moegestreden verlaat het verleden de hunkering naar erkenning van het zijn in het heden beloofd en verwacht weggegooid en veracht kan ik niet meer zijn die ik was, verloren in de val naar de onwaarschijnlijke werkelijkheid gekneusd en gewond wil ik mij overgeven aan het eindige opnieuw verloren in het weten ......…

het gebrek aan erkenning doet de weegschaal overhellen naar donk're kant aandacht vragen wordt gewichtiger daar kritiek onbewust hun zijn bevestigt gaat men op zoek naar verdoving om het leed te lenigen zo de leegheid te omzeilen…

in de kroning van de nacht is eenoog blind daar fatamorgana's angstvallig hun rokken hooghouden behoeft waarheid geen zoete erkenning vallen met zorg gebouwde zandkastelen ten prooi aan opkomend tij,omdat zij niet fonkelen wil…

gij wind van onmacht kom niet dichter, gij se dichter gij vleug van pijn kom niet dichter, gij se dichter gij zucht van onrust kom niet dichter, gij se dichter gij bouwer van crisis kom niet dichter, gij se dichter…

Gedenk het opstaan na het vallen Het zweet van falen en de traan Vergeet ook niet al die gevallen Waarbij het niet zo goed zal gaan Gedenk de dagen en de nachten Die met haat-liefde zijn gevuld Omdat de kiem van de gedachten Slechts kan gedijen met geduld Het zijn de data en de modellen Waarmee het wordt aangetoond Om het oordeel daarna…

Voor Jan, Linda, Manuel als ik in jouw ogen kijk dan herken ik die vreselijke pijn de somberte die jou gevangen houdt maken jouw ogen nu zo akelig koud echt, ik weet waar jij nu bent die plek is mij ook bekend jij ziet de ladder nog niet staan waarmee je uit de put kunt gaan angst en paniek slaan toe je bent deze episode moe hoe…

één leven, dat heeft hij te geven, van geboorte tot ongeboorte, die ene korte zucht van een kosmisch langverhaal dat nooit een grens heeft erkend niets ervoor, niets erna hij accepteert het niet gelooft niets van het iets omdat het zou bestaan en wat dan, onbestaan? dus leeft hij zijn dagen op te vullen met daden groots en klein, veelal…

verschraalde mildheid ook mijn denken wordt vertroebeld door ontkende geluiden mijn ziel door hartstocht naar het aardse bezoedeld of afgedekt door vergrijsde gepantserde huiden toch kijk ik verder, hoe kan ik anders als ik weet hoe ik, zo de mens is groots in de schepping doch kwetsbaar in zijn bestaan is het niet zo dat we van nature, erkenning…

Waar in de verte liefde zoekt, met leven op haar hielen Vol van passie, rauw en puur. Daar kan ik voor mij knielen…

in tegenkomen zit het niet wij gaan als kuddedieren knikkend zwaaiend aan elkaar voorbij anders dan zij wijzen wij de ander af of plannen wel een uurtje maar zijn ook dan veel liever vrij al dat moeten moet niet moeten ons vergaat de lol het geregeld westers leven maakt ons nummers op een rol…

Wij zullen openen een rusthuis voor uitgebluste dichters wij zullen zorgen voor: trijpen pantoffels lauwe radiatorbuizen en elke zaterdag een glaasje wijn Men zal van ons niet kunnen zeggen dat wij de poëzie een onverschillig hart betoonden Wij zullen eens per maand de oude dichters tracteren op wat gaande is: moord & doodslag…

Er wordt nog steeds beweerd alleen 'De rode wijngaard' in mijn leven heb gesleten kort uit de bocht… wat weet men van mijn tekeningen meer dan twintig zijn ervan verkocht? wat weet men van verzoeken? die ik in dank ontvangen mocht hoogstwaarschijnlijk het begin van langs mijn neus weg: acceptatie voor mij zijn schilderijen evenzo…

sommige mensen vonden de schilder destijds maar een rare kwast…

mijn vader is mijn naam niet vergeten hij heeft hem nooit gekend als je jezelf niet aan een naam went je hem nooit hebt horen uitspreken kon hij hem ook niet echt weten weet je je voor altijd niet erkend…

Mijn behoefte aan erkenning. Mijn twijfel over de vraag of ik wel gewild geboren ben. Als oude man beklemt me de vraag of de kinderen die na ons kwamen zich wel door ons begrepen voelen. Worstelen ze met dezelfde vragen? Kennen wij de antwoorden? Verstaan we hen?…

Ik kon op je schelden Niet niet naar je luisteren Stak vaak de draak Met dingen van jou Deed je verdriet Met foute vriendinnen Je waarschuwde wel Ik zag dat niet gauw Ik was ongehoorzaam O zo brutaal Ook niet zo'n beetje Soms best wel grof Had een kort lontje Een sterk eigen willetje Was eigengereid Sloot vaak uit mijn slof Bleef…

De zeventiende eeuw had schaduwzijden Naast meesters met penseel de heer met zweep De slavenhandel was een gouden greep ‘Beschaafd’ maar ook barbaars waren die tijden We maakten winst en werden onbescheiden We gingen telkens vol begeerte scheep En hielpen daardoor ‘goederen’ om zeep We dreven mensenhandel, zaaiden lijden Erken nu het voorvaderlijk…

Hoeveel mensen moeten me erkennen, voordat ik in mezelf geloven kan? Is leven zegen of een vloek? Wat moeten ik doen, wat laten? Vragen die ik vinden wil. Antwoorden die ik zoek.…

JE est un autre - Arthur Rimbaud Ik ben dichter experimenteel dichter gelegenheidsdichter laatnaarjekijkendichter je mag gezien worden, dichter stadse kijkmijnoudichter fratsendichter margedichter worshopdichter mystiekdichteretceteradichter Dichter van het eerste en het laatste woord dichter van de afscheidsgroet dichter van de…

Woorden die langs De ruggengraat Van wie ik ben Tot mij komen, En zo dicht bij mij Komen, dichter en Dichter bij de Persoon die Ik ten diepste Ben, de dichter Die dichter bij Mijzelf staat, Helderder dan Ik het zelf Ooit zeggen kan…

de schizofrene dichter laat zijn gedichten meestal schrijven door zijn andere ik... hij kent mij zoveel beter dan ik mezelf dus laat ik hem zijn gang maar gaan en ik moet zeggen het valt niet tegen…

In het Amerikaanse Massachusetts Is nu het homohuwelijk erkend Gay movements spreken van een groots moment Want die erkenning is geenszins des Bush’ wets Dat rijmt gekunsteld, maar dat mag wel want Bush houdt toch óók kunstmatig iets in stand?…

in het gewichtige van dit moment dwalen wij in duister licht zeggen gaat niet onze blikken erkennen de ontkenning eer de mond het aanbiedt dat wat wij niet willen weten maar aldoor is dag en nacht zijn we er door bezeten…

in het gewichtige van dit moment dwalen wij in duister licht zeggen gaat niet onze blikken erkennen de ontkenning eer de mond het aanbiedt dat wat wij niet willen weten maar aldoor is dag en nacht zijn we er door bezeten…

in de dageraad van de voortschrijdende achtste dag wordt de mens, zo hij wil en kan, bewust van groeiend gezag dat aan hem het ademen leent en hij allengs voelt dat stof geringer is dan een zonnestraal maar ook dat hij in zijn wezen een scheppende kracht ontdekt in een liefdevolle taal: een glimlach die erkenning verwekt…