Alle inzendingen over driest

naar verre uithoeken van gedachtenwerelden waar verborgen lijken wachten op hun kans om spokend te herleven Mist één dode hoek waardoor ze er weer zijn grijnzend in de spiegel klaar om in te halen af te snijden van de weg Steeds harder gaat het in de waan te ontsnappen aan de zin van het lot de zekerheid van eindeloos Alleen het drieste…

Hij stond bekend als drieste moordenaar, Geen wet haast die hij niet had overschreden, Maar dat behoorde tot de goede zeden, Op Hispaniola - hij was vijftig jaar. Toen kwam de kans: met een vermolmd karveel Maakte hij de reis die niemand vóór hem deed, Veroverde met honderd man Peroe.…

Zwijg, drieste stem van het onstuimig bloed, ik bad een droom, een aardeloosheid aan. Tine, gij waart al vrouw en ik nog kind, maar 'k heb uw blonde wezen zó bemind dat ik mijn jeugd niet zonder u kan denken, en, ouder in de eindeloze strijd zie ik uw hand mij naar die zuivre tijd als naar verloren paradijzen wenken.…

De bloem is een gehavend blad dat het leven driest verslindt uit alle kleuren de ware vindt geuren plant en dier verwacht. De bloem is een gehavend blad de liefde raast door de nerven omdat alle liefde er wil sterven de mens tot vreugde waardig acht.…

Hij schikt heel streng mijn leven naar zijn lot, En glimlacht met zijn grote grijze ogen En krult, vraagteken van een wijze spot, Zijn schone staart en geeuwt (maar ingetogen) En geeft een kopje en slaat zijn scherpe tanden En klauwen spelend in mijn drieste handen.…

leugenachtig onpartijdig vrede weer verbrod troepen bloeddorstig strijdend vooruitgang beknot Goddelijke zegening geofferd bloed brutale geweldpleging andersdenkenden beboet pompeuze belegering almachtige gloed Zin vervliegt verbloemde aanblik media bedriegt chirurgische prik moraliteit vervliegt objectiviteit verstik O Al Macht Drieste…

Het was al avond, toen hij 't huis genaakte, Een lauwe geur van vee dreef uit de stal, En heerste over 't parfum van zijn verval; En was de essence van wat hij verzaakte, Dit: wat het leven klaar en helder maakte, De grote knuisten van zijn vader, al Moeders gedrentel, en het driest geschal Van lach en grap, als 't volk de arbeid…

O liefste, vergeef me het verdriet dat me zo achterjaagt en driest bij de kladden grijpt en plaagt. Ik koester het gebed dat je vraagt. Je ogen vinden zelfs in mij een zon; je buigt mijn wolken in regenbogen. Van alle spanning vind je mijn bron en je uitweg maakt me opgetogen. Je gezicht glimt een blijde glans.…

Een oud paard trekt geduldig de ploeg voort streelt met ademwolken de geurige kluiten die dan scheurend zijwaarts zweven luistert gemoedelijk zonder eigen wil naar korte tonen uit de boerenmond voldaan sjokt hij naar de stal plots doet zijn verleden zich gelden driest rende het jonge srijdros op alles af geheugen overmeestert het dier!…

Ik zie de lelies in galop over het rimpelende water gaan en forellen op een vlonder staan De druppels verkleven zich tot slokken niets en alles wordt dwaas en driest een klok slaat twaalf voor één en bevriest de tijd. Ik wankel en val de dag in brokken snor als een poes en niet veel later nadert van verre een gretige kater.…

Het steile jukbeen driest geslagen in 't duister van uw harenwal, uw schouders recht en fier als schragen, torpedostreng der heupen val, die heel uw warmte, ingesloten als in een schoorsteen, langs mij draagt. Wie is 't, die naar uw sterke schoot en bescheiden borst te dingen waagt?…

o Bralle broeiïng van het schroeiïg-hete haar dat ge als de kromme vlam van ene toortse torste'; uitdagend dreigement der driest-gedragen borsten; o buik die glooit en glanst gelijk een beukelaar: - zó kenden ze u.…

Driest briesen de straalmotoren en zijzelf De uitverkoren matadoren van de Elf Rikketikkend tot de kritieke spurtrit Ontkluisterd wordt voor de afknal En na het "moment supreme" beslist Krijt in de cockpit tegen het drietal Doorheen de ether een radiostem vergewist: "Apollo,jullie hebben het gemist!…

Terwijl ik me vorm tot leven en armen sla in de warmte die me koestert en omringt, voel ik de last van de leegte het drieste stulpen in het niets van het bulkende bloed dat bloeit, gutst, geeft en overstromend, stof inbedt, verteert wat aan leed was maar geen weg weet met zin.…

Terwijl ik me vorm tot leven en armen sla in de warmte die me koestert en omringt, voel ik de last van de leegte het drieste stulpen in het niets van het bulkende bloed dat bloeit, gutst, geeft en overstromend, stof inbedt, verteert wat aan leed was maar geen weg weet met zin.…

Hebt gij, of geen leed u deerde, Ooit het vuur, dat u verteerde, Driest verloochend onder de as? Weet gij wat het zegt te schromen Dat in ’t spel der ochtenddromen U het beeld van haar verass’ Die toch nooit de uwe zal wezen?…

En, wakker geschud, een steen in stilstaand water, een schorre oerschreeuw in de nacht, geschuifel van voetstappen in het trappenhuis, de troostende klankkleur van woorden, heel zacht uitgesproken, maar botsend met de drieste kracht en het massieve geluid van een lange dreunenend marcherende, zwaar gelaarsde massa, die je intens naar vredige…

Voor de juf, een zoetzure non, is hij voorbestemd Voor de lauwe kudde Onzichtbaar in spijkerbroek, flanellen hemd Blonk hij enkel uit in zwijgen Ze noemde hem Grombelijn de prof Om van te proesten Zou je er geen suf punthoofd van krijgen Zoals hij mijmerde over maanstof Hoe hij het galgenaas aan de drieste degen zou rijgen Ma staarde zuchtend…

dolle wijf vat plots de zotskap van de danser de kerel die haar forse lijf omprangt zij schokken hortend-ruw elkander haar zwetend lijf gans aangerand monotone dreun der aangeschoten muzikanten schept een roes van zinnelijk begeren een bonte stoet satanische trawanten verstrengelt tot een kluwen haveloze kleren een pirouette ontaardt in drieste…

Hoger streeft, nimmervoldaan, het gloeiend hart; hoger zwoegt, rood van de tocht, de drieste bende. Hijgend betreên we de rand en drukken 's heuvelvlaks zachte zonk. Langs der kom mollige bocht verlokt en leidt ginds de baan, waar, in een wrong van wingerdloof, loom van de gloeiende zon, de hoeve sluimert haar zwoele slaap.…

Om al dier zangen wil, om al dier lauwren glans, vergeef hem ’t ongelijk, zo in zijn kamp op aarde des Dichters vlammend zwaard, zijn afgerichte lans, zijn scherp gewette pijl, geen hoogheên miste of spaarde van drieste willekeur in ’t rijk van kunst of taal, — van aangematigd recht op ongestaafde glorie, — van brallend ongeloof in ijle woordenpraal…

Maar hij, ten drieste kamp bereid, - want vrezen, aarzlen kent hij niet - voert eindeloze geestdrift mee ter wijde zee, - ter levenszee! Doch aaklig komt het stormweer op: een huivring gaat langs d'oceaan... Hij jubelt op der golven top en tergend wordt zijn overmoed.…