Alle inzendingen over duizenden

Niet zomaar een boom, een vriend, die bloesemde, aan wie ik ieder voorjaar weer een witte hemelvaart beleefde, die ruisend schaduw gaf en duizend gouden appeltjes ging maken, als wintervoer voor zwarte vogels. De motorzaag heeft gierend hem vermoord, vandaag. Een zwarte dag. Zijn wortelwond ligt open en bloedt...…

In iedere hoek slaat weer een klok en aan de zoldering gloeien duizend witte lampen. Geen deur, geen venster sluit ons in alleen de witte spin van allerzuiverste verbeelding.…

Duizenden donzen veertjes De zuivere zachtheid Zet de gedachtenmolen in mijn hoofd stil De filosofie van een saaie dag verdwijnt Als ik in mijn zachte bed lig In mijn donzen nest Mijn beschermd oord Slapen Ik denk alleen nog maar aan slapen Ik zak weg Dieper En dieper En ik droom van haar Alleen maar van haar Hmmmmm Jaaaaah…

ik heb je opgegraven onder vele vreemde aardlagen en nog goed geconserveerd de tijd gaf mij de spade aan om veertig duizend jaren de geschiedenis na te gaan zocht en vond een tropisch regenbos nog gaaf onder een ontdooide permafrost een ijstijd van eonen gaf zo lucht aan dromen over de opstanding van het eeuwig regenwoud…

Als nietige dwerg loop ik tussen reuzen uit tijden van weleer na duizenden jaren nog steeds symbool voor magische kracht Hoe mensen beperkt in kennis en middelen wonderen verrichtten door samenwerking waar wij nog steeds versteld van staan Als de zon zich wendt voor weer een cyclus van zomer naar winter van winter naar zomer spreekt…

O kon ik maar met liefde rood in duizend talen spreken!…

ik ga mee met de mensen volg het bewegen weet niet waarheen zie spanning in hun ogen voel de drive waarmee ze lopen hoor de stemmen maar versta ze niet ken de tonen van hun eenheidslied ze zijn op weg met duizenden in een cadans die doet huiveren ook zij willen leven net als wij in weelde baden maar de grenzen zijn gesloten…

En al verblindt haar schoonheid mij Als het licht van duizend manen, Haar olie kom ik nooit voorbij.…

Duizenden heksenogen kijken tegen de ingewijde maagd op, terwijl ze de Opsafortis in het geheim onder haar hoede neemt.…

hoe ontdekt een kind de liefde van waar herkent het dit gevoel de wil om te beminnen sinds duizend jaar gebeiteld in de genen van iedere mens zo vaak voor de liefde gevallen minde je ooit wel de man of was het enkel verliefdheid ontsproten uit overlevingsdrang is liefde niets meer dan ervaring van primaire driften gestuurd door de voortplantingsdrang…

(opgedragen aan…) al schrijf ik duizend gedichten, toch blijf jij achter tranen verdoken de pijn voedt eenzaam de gedachte dat het allang geen zin meer heeft mijn cocon een toevluchtsoord van radeloze denkwijzen lijkt en jij verder op de vlucht slaat richting eerder met soortgenoten vastgebonden aan de hemelboog tot we elkander…

Het is gemeen, ik voel me alleen Duizend en één gedachten. Om wat ik zal doen. Kon ik mijn leven maar overdoen. Ik wil naar een pleegezin Of naar een goede vriendin. Maar dan voel ik me nooit meer 100 procent op m'n gemak. Weet iemand wat ik bedoel? Zou ik nog alles kunnen wat ik gewend was? Zou ik dan anders nog wegkunnen?…

intens rode donkerblauwe en gouden stralen in de wolken als duisternis en licht elkaar omarmen in haar ogen twinkelen vrolijke leeuweriken passie rebellie gloed hoop en verdriet minnaar en geliefde ontstijgen tijd en ruimte mythische vogels worden van binnenuit verlicht voelen de stralende omarming van de zon het lied van duizend vogels…

Zo vertoeven ze op mijn erf solitair in droog gevallen dalen als geschonden schuiten op de werf altijd zwijgend met duizenden verhalen Ze leven in zanderig lichten in eindeloos oplichtend zand dwars door alle godsgerichten nemen ze passanten aan de hand Als het uitbundige en jubelend licht loom en lui de schemer schept wacht…

ik ben aan de haal gegaan in nachten vol maan zonder bezem of tapijt maar geleid door kosmische krachten maakte me leeg bevrijd van aardse ballast dreef ik op duizend gedachten in een groots perspectief openbaarde zich schoonheid loste tijd op in zijn zag de maan langzaam ontkleuren in het goud van de zon de morgenstond…

- Een mens heeft maar één hart Een ziel wel duizenden Het maakt dat de mens Een mens verdragen kan - hier sta ik dan tien jaar verder van jouw dood verwijderd als zachte tikken van koper tegen ’t mahoniehout gaat de tijd voorbij al wat ik hoor is jouw stem tussen het steen en het mos de kiezels bewijzen dat jouw adem niet…

Schaduw van de nacht In reizen van millennia Duizenden jaren Beukende golven Van oprecht liefhebbende Vrouwen op 't ritme van pijn Krakend in voegen Splijten rotsen direct uiteen Treffend.…

Kom maar dichterbij dan, bevrijd me van duizend woorden en neem het er maar van, Leren leven, louter lachen doet geen pijn, Simpel samen, soms heel even, genieten van het mooie is heel erg fijn! Lome liefde voelt warm en intens, relaxen is goed voor ieder mens, Lekker liefhebben en volop genieten is een mooie mensenwens.…

ik leen een pen van de wereld schrijf verhalen in de wolken dans pirouettes in de sneeuw kus het ijs met rode lippen stel vragen aan de vlokken die ontdwarrelend neerstrijken hoezeer ik ook zoek en vraag blijven ze mij antwoorden schuldig breekt mijn hart in duizend stukken daar gedraaide cirkels doodlopen stuitend op een grote leegte…

naar het onbekende nog onbereisde land op blote voeten de aarde groeten in het mulle zand het water vinden de stralende schelpen ze laten rusten op een hand zo bemoedigend tekent een vuurbal een blosje langs de einderrand als op vleugels van liefde wordt ver dichtbij gedragen tot een vergeten afstand de zee van woorden duizend…

er knallen weer schoten diep in hun geest halen littekens open van wonden die eens zijn geweest duizenden armen staccato omhoog een schreeuwende leider uitzinnig in zijn betoog bloed aan hun handen befehl ist befehl wir wussten es nicht is één woord te veel maar ook vandaag brandt het blauwzwarte staal van een granaat in explosie…

Neen duizend maal neen, zo kan ik niet echt verder. Ginds, is er thuis met zoveel herinnering aan al wat er niet was! Ik... weet niks meer duidelijk of ik nog verder wil, Of ik nog verder kan. Sluit nu de deuren... Of toch maar niet?…

De avond valt weer in duizenden scherven licht middenin de stad In het Proeflokaal verknochte drinkers. Regen en zoete Zatte. van de vette hap heb ome Henk dit keer een lekker broodje bal Een dochter fietst naar haar kamer, ergens drie hoog. Het is laat donker. Karaoke in een nachtcafe, m'n Roosje, Roosje, m'n Roosje…

in de stilte van nu verblijf ik zachter, door droombeelden van toen er brandt een kaars, mijn loflied zingt en onderaan de dag klinkt wee een jammerklacht maar hier, geborgen in het nu draagt liefde duizend rozen op, aan alle zielen waar we knielen zucht de grond mijn mond noemt honderd namen rond een warm moment wat ben ik blij-…

zomerlang heb ik gezongen minnestreelde liefde als be-leven woorden aan Zuiderwind gegeven weemoed ver verdrongen mijn longen vol gezogen met bossen en wild geurende weide de drang die me leidde naar volmaakt vertogen op mijn doelloos dolen dingen gekoesterd en beluisterd achter tonen van violen verscholen duizend namen heb ik gefluisterd…

het is pijnlijk te zien hoe de walvis met haar jong duizenden kilometers door de oceanen aflegt op weg naar voedsel en dat het jong het dan net niet redt en de moeder zoveel moeder zal teruggaan en opnieuw een jong dragen onze camera's zien dat terwijl we er niets aan doen natuurlijk niet maar walvis omarm ons want…

Buddha zegt te verdragen Onguur weer, lauwe groente Tegenwind en de grote woeste Vlakte van gematigdheid Buddha zegt te bestaan Als een twijg in lente De mieren voelen lopen Buigen voor de vogel En vooral zon aanbiddend zitten De buddha zegt stil Nu maar Troostrijk zijn de waterdruppels De vingers roeren, ontroeren En duizend vogels…

vanaf nu schrijf ik vanuit een andere wereld eentje waarin mijn glimlach niet meer weg te poetsen valt waarin ogen weer mogen twinkelen waarin het leven mij uitnodigt voor een dans die onweerstaanbaar is zodat ik mij mee laat voeren op het ritme van de wind zelfs als de zon niet schijnt straalt mijn hart uit duizenden en hoop…

Een horlogemaker kan geen horloge maken zonder de eerdere uitvinding van het wiel, het idee van tijd en duizend andere zaken. Wanneer het natuurlijk moment daar is, wordt het onmogelijke mogelijk. Komen vroegere wonderen samen. Dit gedicht schrijft mijn smartphone, omdat ik zelf zo slim niet ben.…

De noodzaak hiervoor is wel groot, Fidel bracht duizenden ter dood. De Hel voor hem een goede plek, bij nader inzien niet zo gek. Met Hitler en Mao in de rij, er kan er altijd nog een bij.…